Άνθρωπε μικρέ

Άνθρωπε του καναπέ

εσύ μη μου μιλάς.

Εσύ που ζεις με τσιγάρα, τσόντα και καφέ,

εσύ που δεν ξέρεις που χρωστάς.

Άνθρωπε μικρέ,

δεν θέλω να είμαι ρεαλιστής,

στο όνειρο μου να φωτιά,

χρώματα πολλά

και μια καρδιά

λες και είναι εμπρηστής.

Άνθρωπε φτωχέ,

έτσι έμαθα να ζω.

Να μην λέω εαυτέ μου εσύ,
αλλά πρώτα φίλε μου καλέ

ζήσε το όνειρό σου,

πριν το σύστημα

κόψει το φτερό σου.

Εσύ άνθρωπε τρανέ
άνθρωπε μάγκα
άνθρωπε δήθεν,

μην μου μιλάς,   

μην λες πως πονάς,

μην βρίζεις,

μην ξεσπάς,

μην πίνεις,

μην χτυπάς,

μα στον εαυτό σου μίλα

με τα λόγια της καρδιάς,

αυτά που ξέχασες.

Αυτά που έκανες
δρόμο και πέρασες,

τσιγάρα που έσβησες
ανθρώπους που δεν χαιρέτησες
Άνθρωπε δειλέ,
με κόκκινο προχωράς
και όλο ξεχνάς,
στην μοναξιά σου βουτάς,
δεν ξέρεις που πας.
Πού πας?

Έλα σε μένα αν τολμάς

δεν έχω κριτική βαριά

έχω ανθρώπινη αγκαλιά.