Μάνα. Μαμά. Μαμάκα

Στην πρώτη της μάχης γραμμή
έτοιμη ανα πάσα στιγμή
να δωρίσει απλόχερα όλη της την ζωή.
Στο μέτωπο μια μάχης σκληρής
αγάπη και καρδιά τα όπλα της
να τα καταθέσει στην πορεία της πομπής.
Δεν νιώθει ήττες
μα ούτε και νίκες.
μια πολεμίστρια της φωτιάς
μια γυναίκα της καρδιάς,
πάντοτε μαχόμενη
μα όχι στην ζωή του
πρώτη.
Λίγο πιο πίσω στέκει,
δεν μιλά,
μα τα όπλα σφικτά κρατά,
έτοιμα για χρήση
σαν του παιδιού πονέσει η καρδιά.
Μανά είναι μια λέξη,
μα όχι απλή,
είναι η έννοια της μεγάλη,
πολλές φορές και καθοριστική.
Μάνα είναι ο πόνος,
δεν σταματά
στο πρώτο του μωρού κλάμα
δεν σταματά στην γέννα,
ένας πανέμορφος δρόμος
όλος της ο νόμος
και είναι εκεί για πάντα.
Μάνα είναι η πνοή,
που δεν χάνεται,
μάνα είναι μια ζωή,
και μάνα θα παραμείνει,
και σαν αντίο πει
ξέρεις πως εδώ θα μείνει,
ένα με εσένα
ένα με την ζωή.
Μάνα είναι γυναίκα.
Γυναίκα είναι η ζωή.
Μάνα είναι ζωή,΄
που κόβεται πολύ,
δεν είναι μια,
δεν είναι δυο,
δεν ξέρω πόσες να πω,
είναι γυαλί που σπάει,
μάνα είναι που κολλάει.
Μάνα, μαμά, μαμάκα,
είσαι εσύ αυτή που κινεί
πάντα ένα μαντίλι
στην αρχή μέσα σου
εμένα
και μετά μια ζωή
για μένα.
Μάνα είναι γλυκό τραγούδι
ένας στίχος που θα πω
Μάνα Σ' Αγαπώ...

Παλεύω να είμαι αυτό

Παλεύω να είμαι αυτό
που οι άλλοι χρόνια αποφεύγουν,
μια καρδιά που μέσα της δεν κυλά μόνο αίμα ...
Παλεύω να είμαι αυτό
που οι άλλοι χρόνια κρίνουν,
μια ψυχή ελεύθερη
μια φωνή αδέσμευτη.
Παλεύω να είμαι αυτό
που οι άλλοι αρνούνται,
ένα φιλί ερωτικό
ένα πάθος λογικό.
Παλεύω να είμαι αυτό
που χρόνια αρνούμαι,
ένας άνθρωπος μικρός
άκρως δειλός.
Παλεύω να είμαι όλα αυτά που μπορώ,
γιατί η αληθινή μαγεία είναι η σκόνη του χαμόγελου μας

Το δάκρυ στην βροχή

Βρέχει και ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το κορμί μου είναι τόσο στεγνό. Εκτεθειμένο σε μια μπόρα της ημέρας, στην μέση μιας λεωφόρου το κορμί μου στέκει στεγνό. Έμαθα στα χρόνια που πέρασα στα θρανία πως δεν είναι ο κόσμος που τρέχει, μα είναι η Ζώη.
Στις γυμνές μου παλάμες ένιωσα το άγγιγμα ενός όμορφου πετάλου, ενός κατακόκκινου τριαντάφυλλου. Μια ασχημάτιστη ψυχή, δυο μάτια μελαγχολικά και ένα χαμόγελο ψεύτικα αστραφτερό πρόσφεραν ένα λουλούδι για ένα ή και δύο ευρώ. Βρέθηκα εκείνη την στιγμή, στατικά σημαδεμένος και σκεπτόμενος μια σειρά από πιθανολογικά αίτια που μπορεί κάποιος να βρεθεί στον δρόμο. Ζώντας χρόνια τώρα από την αντίθετη πλευρά του δρόμου δεν μπόρεσα να δώσω μια απάντηση και παίρνοντας το τριαντάφυλλο, ζήτησα από τον μικρό άγγελο να με συνοδέψει σε ένα καφέ, λίγα μέτρα πιο κάτω. Και η μικρή αγγελική παρουσία του Πέτρου, με ακολούθησε.
Φτάνοντας και έχοντας παραγγείλει, θέλησα να αποσπάσω από τον νεαρό, που καθόταν μπροστά μου, μια σειρά απαντήσεων για να καταλάβω την κατάσταση του δρόμου.
Η βροχή έξω από το τζάμι αγριεύει, καθώς η φωνή του Πέτρου άρχισε να σπάει λίγο πριν φτάσει στο τέλος μια δραματικής ιστορίας. Νιώθοντας ντροπιασμένος και ανασφαλής, άφησα τα χρήματα στο τραπέζι και αποσύρθηκα στο γραφεί μου, να΄σκέπτομε διαρκώς τα λόγια εκείνου του μεθυσμένου για θεραπεία νέου.
Προσπάθησα να αλλάξω, να βρω μια σωστή πορεία. Προσπάθησα, μα δεν κατάφερα τίποτα.
Δεν ένιωσα πότε τόσο δυνατός όσο τον Πέτρο, ώστε να παρατήσω τον κόσμο που έφτιαξα και να διεκδικήσω τον κόσμο που έχασα με όποια τιμωρία και κατάληξη, γιατί σημασία έχει, όπως και ο Πέτρος μου είπε, να είσαι χαρούμενος με ότι πηγάζει από τον εαυτό σου, γιατί δεν πετιούνται όλοι στην δρόμο επειδή ζουν άσχημα. Κάποιοι φτάνουν εκεί, διεκδικώντας ότι δεν μπόρεσαν μια ζωή αντέχοντας κάθε κατάληξη...



Υ.Γ: Ο Πέτρος λίγα χρόνια αργότερα πέθανε διεκδικώντας τα όνειρα του, διεκδικώντας την κόρη που ένα πρωί είχε αφήσει στην βροχή, μια κόρη που έμαθε να ζει στην βροχή, στην βροχή των αστεριών κάνοντας ευχές για την ζωή της, μια ζωή σημαδεμένη από έναν ήρωα που στην αγκαλιά της κόρης του έβρισκε κάθε ατόφιο συναίσθημα, μια αγάπη σαν την βροχή.

Το πέταλο

Αντοχή και πάθος
σε ένα ατελείωτο λάθος.
Ελπίδα και χαρά
σε ενα ζευγάρι δανεικά φτερά.
Είναι στην μέρα που ξεκινά,
και στην νύχτα που θα 'ρθεί,
ένα άρωμα από το πουθενά
μια αγέλαστη αγκαλιά.

Μέθη και πλάνη
σε δυό κόκκινα χείλη.
Δακρυ και ηδονή
σε ενα φλογερό κορμί.
Είναι στην ζωή ένα μπάμ
και στην στιγμή ένα σαρδάμ,
μια γελαστή σκηνή
μια μυστική διαδρομή.

Τέλος και αρχή
σε μια αυλαία
Ερωτας και τιμωρία
σε μια μουσική πομπτή
Είναι στο χέρι μου μαραμένο
και στην καρδιά μου ζωντανό,
ένα χρώμα φωτείνο
ένα πεταλό χρόνων σημβολικό.