Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2014

Μια ερώτηση...ανάγκη έκφρασης

"Γιατί γράφεις?" ρώτησε η Αλεξάνδρα και το βλέμμα της σταμάτησε την παρατηριτικότητα μου.
"Εκφράζω!" αποκρίθηκα, επικεντρώνοντας το βλέμμα μου στην αντίδραση των μυών του προσώπου της που θα μου αποκάλυπταν μικρές δόσεις της σκέψεις της.
Κάθισε απέναντι μου και με νόημα αποκρίθηκα στην ερώτηση της. 
Άναψε το τσιγάρο και με προσκάλεσε με το ύφος της σε μια μικρή προσωπική απόδραση.
"Τι ακριβώς εκφράζεις?"
"Τι δεν θα ήθελες να εκφράζω?" η απάντησε μου έστραψε το βλέμμα της προς τα δεξιά κοιτάζοντας την απέναντι παρέα. Δείγμα πως σκεφτόταν μια όμορφη απάντηση.
Μερικά λεπτά σιωπής και μερικές τζούρες, ήταν αρκετά για να αναπτυχθεί αυτό που μαρτυρούσε το πρόσωπο της.
"Κάθε φορά που βρίσκομαι αντιμέτωπος με μια λεκή σελίδα, ανοίγω μια από τις φλέβες μου. Δεν τρέχει αίμα. Αλλά ρέουν πολλές λέξεις που πρέπει να μπουν στην σωστή σειρά, για να αποτυπώσουν όλα εκείνα που θέλω να εκφράσω, βασικά που θέλουν να εκφράστουν. Απλώς παίζω μαζί τους για να τις τοποθετήσω με τέτοιο τρόπο, σαν ενα παζλ, για να καταλάβω τι θέλουν να πουν,κοινώς.
Παλεύω να αποκρυπτοφραγίσω τον τρόπο που ρέουν μέσα μου και τον τρόπο που βγαίνουν από μέσα μου επίσης.
Δεν είναι δύσκολο να γράψεις.Όλοι μας γράφουμε. Απλώς κάποιοι από μας κρατάμε τις φλέβες μας έντονα κάτω από το δέρμα μας. Δεν είναι ικανότητα, δεν είναι ταλέντο, δεν είναι σπουδαίο. 
Λογοτέχνες είμαστε όλοι μας, είστε δηλαδή. Απλώς μερικοί, δεν φοβούνται να κοπούν και από μέσα τους να βγει η πληθώρα των συναισθημάτων,της παρατηριτικότητας και χιλιάδων άλλων. 
Σημασία έχει να μην παίζεις με τον χαρτί, να μην ακολουθήσεις στατιγική, να μην εκλογικέψεις τα όσα σου μαρτυρούν.Παίξε μαζί τους μόνο για να την σειρά τους.Τίποτα περισσότερο"
"Σήκω"πρόσταξε η Αλεξάνδρα και χωρίς αντιρηση ακολούθησα.
Μια διαδρομή με έντονο βήμα.Οι παλμοί της επίσης έντονοι. μάλλον ήθελαν τόσα να πουν οι φλέβες της,που αρνειοταν να τις ακούσει.
Σε λίγα λεπτά βρεθήκαμε στην θάλασσα!
Κοινό μυστικό του καθενός.
"Αποτελεί την δική σου σελίδα η θάλασσα?" αναρωτήθηκα.
"Δεν είναι μια σελίδα. Δεν αποτελεί μια σελίδα.Απότελεί ολόκληρο βιβλίο" (γέλια)
"Βασισμένο σε μια ιστορία χαρακτηριζόμενη απο πόνο"
"Πάψε να με παρατηρείς" πρόσταξε και γύρισε από την άλλη.
"Δεν παρατηρω!Απλως νιώθω ότι μου επιτρέπεις"
"Τα κύματα ξεπλένουν την ζωή μου. Μια ζωή βυθισμένη στο σκοτάδι. Μια ζωή που δεν μπορεί κανεις να την νιώσει,αν δεν την έχεις βιώσει.Βασικά τι να βιώσεις? 
Η μόνη έκφραση που έχω είναι "ανοσία". Λυπάμαι, αλλά δεν νιώθω."
Της έδωσα ένα τσιγάρο!ανάβοντας το έκανε μια έντονη τζούρα και φύσηξε τον καπνό στον ουρανό,σαν να έκρυψε μέσα του όλη της την σκοτεινιά.
"Το μόνο που νιώθω είναι η ανάγκη να ματώσω. ¨Εχω περπατήσει πολλούς δρόμους ξυπόλητη, με ματωμένες πατούσες.Μόνη σε μια διαδρομή με χαλίκια. Και όλοι οι περαστικοί με παπούτσια, άλλοι καθιστοί. Κανείς για να με νιώσει"
"Πάψε.Σημασία έχει πως δεν ένιωσες εσύ.Ένα πράγμα να θυμάσαι. Υπάρχουν δυο ειδών βρωμιές. Του σώματος και της ψυχής. Η χειρότερη, είναι βρωμιά της ψυχής"
"Που πας?" με σπασμένη φωνή αποκρίθηκε, στην κίνηση μου να φύγω.
"Πάω να πάρω επίδεσμο για τις φλέβες σου. Θα σε περιμένω"

Υ.Γ. (καθαρά προσωπικό)
Κάθε άνθρωπος που συναντάς κάτι αγαπά, κάτι έχει χάσει και κάτι φοβάται.
Χαίρομαι που η Αλεξάνδρα δεν έχασε την ζωή της,πληγώνοντας της φλέβες της, αλλά την κέρδισε.
και πλέον χαμογελάει και όλη της η ζωή εμπνέεται από τα παιδιά της.
Η συνάντηση μας?! άλλο ένα μάθημα.
ΜΗΝ κλείνετε τα μάτια σε εκείνον που συναντάτε. Ο καθένας έχει κάτι δικό του, μια δική του ιστορία. Ότι και να φέρει, σκεφτείτε ένα πράγμα και πράξτε αναλόγως:

"Αν ήμουν στην θέση του,πως θα ήθελα να με αντιμετωπίσουν ή να με βοηθήσουν?"