Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Πάντα και Ποτέ

Πάντα και ποτέ, δυο χρονικά επιρρήματα. Το πρώτο σου δίνει την ελπίδα, την προσμονή, την ευτυχία που ίσως να κρατήσει για καιρό.Ενώ το δεύτερο επίρρημα, σου αποτρέπει την γέννηση οποιασδήποτε ελπίδας, μιας και παγώνει το συναισθηματισμό και εν τέλη το σκοτώνει ώστε να χαθεί στα βάθη του χρόνου.
Πάντα ή ποτέ? Πόσο να διαρκεί το καθένα από αυτά?
Είναι το πάντα μια ζωή? Και αν ναι, ποιανού? Γιατί η αγάπη λένε θα κρατήσει για πάντα (στα ζευγάρια), μα κάποτε, κάποιος ίσως να φύγει. Τότε? Μένει ο άλλος να παλεύει για το πάντα, το οποίο έχασε την σημασία του? Ή περνάει στο ποτέ ξανά μαζί?
Είναι δύσκολος ο δρόμος του χωρισμού. Δυστυχώς δεν είναι "Παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω", είναι περισσότερα. Πάνω από όλα είναι η στιγμή που το "Πάντα" γίνεται "ποτέ", ή μήπως όχι?
Είναι η στιγμή που ο πόνος που υποσχόταν πως ποτέ δεν θα σου έδινε, γίνεται πόνος που νομίζεις θα κρατήσει για πάντα. Βασικά θα κρατήσει καιρό, αλλά μετά δεν θα μείνει πόνος, θα μείνει σημάδι να σου θυμίζει ότι έχεις ζήσει κάποτε μαζί του, μαζί της, μαζί με εκείνον τον άνθρωπο που εσύ επέλεξε. γιατί η κάθε αγάπη, και οι ιδίως οι πιο έντονες, είναι σαν ένα βαθύ κόψιμο. Στην αρχή πονάει, ώσπου τελικά γίνεται ένα σημάδι.
Τις πρώτες μέρες του χτυπήματος, ο καθένας τις βιώνεις διαφορετικά. αλλά όποιο και να είναι το χτύπημα δεν παύει να πονά. Αν κάποιος ξέρει από πρώτες βοήθειες ίσως να επουλώσει σύντομα το τραύμα του, διαφορετικά θα χρειαστεί χρόνος. Χρόνος. Ο μόνος μάλλον που ορίζει το "πάντα" και τ "πότε", είναι εκείνος που δεν μοιράζεται ανάμεσα τους αν και τα δυο επιρρήματα αναφέρονται σε αυτόν, είναι εκείνος μάλλον που τα ορίζει απόλυτα. Γιατί είναι ο μόνος που δείχνει την κατεύθυνση στο "πάντα" ή στο "ποτέ" να γίνει "ποτέ" ή "πάντα" αντίστοιχα.

Πάντα.. Ποτέ.. Πόσο βαστάει ένα πάντα? Πόσο βαστάει ένα ποτέ? Πόσο βαστάει το καθένα από αυτά όταν ζεις μέσα στα όνειρα σου και πόσο έξω από αυτά?
Είναι όλα μια απόφαση. Δεν υπάρχει "πάντα" και "ποτέ", υπάρχει μόνο το χθες, το σήμερα και το αύριο. με σημαντικότερο το σήμερα, είναι εκείνο που ζει ο καθένας μας τώρα. Τώρα που γράφω. Τώρα που χαμογελάω. Σε λίγο που εσείς θα το διαβάσετε και μετά θα χαθεί. Για πάντα? όχι. δεν υπάρχει.
Το τέλος, λοιπόν, σε μια σχέση δεν υπάρχει ούτε και αυτό, γιατί όπως και με τον ομφάλιο λώρο μπορεί το παιδί να αποκόπτεται από την γυναίκα-μάνα του, αλλά η σύνδεση τους θα είναι στενή για χρόνια, όσα και αν περάσουν. Έτσι και στην σχέση, σε όποια σχέση, για χρόνια θα υπάρχει κάτι που να σε συνδέει, και αυτό είναι κυρίως οι αναμνήσεις που έχεις από την σχέση αυτή. Μπορεί να είναι σημάδι μπροστά στο στέρνο σου ή και πίσω στην πλάτη, η θέση έχει μεγάλη σημασία. Γιατί το να βρίσκεται στο στέρνο σου σημαίνει ότι μια ανάμνηση θα σε κυνηγάει μέχρι να φύγεις από την ζωή μιας και έρχεσαι σχεδόν καθημερινά σε επαφή μαζί του μέσω του καθρέπτη σου. ενώ αν είναι στην πλάτη η επίδραση του είναι σχεδόν αμελητέα, μιας και η επαφή μαζί του είναι επιεικώς ανέφικτη...
Σχέσεις που δεν τελειώνουν, το "πάντα" που δεν υπάρχει, το "ποτέ" που δεν υφίσταται (ουσιαστικά). Μα όλοι μας τα επικαλούμαστε συχνά. Τελικά είμαστε γελασμένοι και πεπεισμένοι πως δεν θα φύγουμε ποτέ από τον κόσμο αυτό..!



Υ.Γ.: Υπό άλλες συνθήκες και φυσικά υπάρχει το "πάντα", για παράδειγμα ένας πολιτισμός (ο ελληνικός), ο οποίος είναι διαχρονικός και όσο ακούγεται και μελετάται θα κρατείται και ζωντανός για πάντα, όπου και αν φτάνει αυτό το πάντα.....



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου