Τρίτη 31 Ιουλίου 2012

Σκέψεις του πρώτου βήματος

 Σε μια μικρή, σκούρα χειραποσκευή τακτοποίησα πληθώρα φιλοδοξιών, χρωματιστών ονείρων μου που έμελλαν να χρωματίσουν την ίδια μου την ζωή!
Κρατώντας την και με δάκρυα στα μάτια. Φιλώντας όλους εκείνους που αποτέλεσαν την αφορμή της δημιουργίας μου και της ανάπτυξη μου, χαιρετώντας του, έφυγα!
Μερικές ώρες μετά, περνώντας χωριά, πόλεις, σύνορα, χωριά, πόλεις έφτασα στον προορισμό μου! Στάθηκα στην μέση ενός πάρκου, αποπροσανατολισμένος σε μια άγνωστη κοινωνία, σε μια άγνωστη γλώσσα, σε άγνωστα πρόσωπα! Κάθισα κοντά στο συντριβάνι που έστεκε κομψό και μεγαλοπρεπές στη μέση του πάρκου. Ζωηρά έβρεχε ότι είχα περικλείσει στην αποσκευή μου, και ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε νοερά στο πρόσωπο μου, όχι πως όλα καλά θα πάνε, αλλά γιατί θα παλέψω να πάνε όλα καλά!
Στεκόμουν μπρος από το συντριβάνι, σαν ερωτευμένος ποιητής, σαν ανόητος φιλόσοφος, σαν ξέγνοιαστο παιδί!
Στεκόμουν και σχεδίαζα ανάγλυφα τους σκοπούς μου, ένα μέρος της ζωή μου, που ήθελα να αποτελέσει όλα αυτά που σήμερα εξακολουθώ να θέλω!
Μετανάστης της στιγμής, ονειροπόλος της ζωής, ταξιδευτής μιας πληγής...
Κλείνοντας στα δυο μου μάτια σειρά ετών και περικλείοντας πληθώρα αναμνήσεων, ανοίγοντας τα βρέθηκα αντιμέτωπος με μια νέα τάξη πραγμάτων, η οποία με καλεί να την αντιμετωπίσω ως ένα με εμένα και όχι ως απέναντι από μένα.
Σκέφτηκα καθώς καθόμουν στο παγκάκι, πώς δεν αξίζει να βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μια κατάσταση για να την νικήσεις. Πρέπει να γίνεις ένα μαζί της, να την αισθανθείς ως κομμάτι του ίδιου σου του εαυτού, του ίδιου σου του πόνου, γιατί έτσι μαθαίνεις της αδυναμίες που ενδυναμώνεις, τα λάθη που διορθώνεις, την σιωπή που μιλάει.
Έτσι, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, την χειραποσκευή μου, τις πρωινές ακτίνες του ήλιο βάδισα στην έξοδο του πάρκου, όπου λίγα μέτρα μακριά βρισκόταν η πύλη του πανεπιστημίου μου. Την πέρασα, χαμογέλασα και αισθάνθηκα το όνειρό μου να κρούει την θύρα της πραγματικότητας, της πραγματοποίησης του ονείρου μου!
Χαμογελώντας και προσπαθώντας, γινόμενος ένα με το όνειρο μου πορεύομαι δίχως να διεκδικώ ένα όνειρο, αλλά διεκδικώ την πραγματικότητα εμπλουτισμένη από το όνειρό μου!


Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

Καράβι




Η μέρα ηλιόλουστη
μα η θάλασσα αγριεμένη
κανείς δεν βάζει πλώρη
κανείς δεν βγαίνει στα ανοιχτά,
παρά μόνο εγώ
μες στα κύματα
πάλι να βγω ζωντανός προσπαθώ.
Ένα αστέρι κρατώ και ένα καράβι,
καράβι ξύλινο, μικρό και άχρωμο,
μου κλέβει τις στιγμές
και γίνεται αθάνατο.
Στην μέση του ωκεανού
παλεύουμε με σώμα και ψυχή
οι άνδρες του καραβιού.
Έχουν το νερό σύμμαχο
μα τα κύματα εχθρό,
που να πάω να κρυφτώ?
Άχρωμο μικρό μου καραβάκι
αθάνατο στην χώρα των θνητών
απόψε σε χαιρετώ,
βουτώ στα κύματα
κρατώντας ένα πανί
γεμάτο συναισθήματα,
και με μια κούπα γεμάτη κρασί
σε χαιρετώ.
Καλό σου ταξίδι καράβι ξύλινο
Καλή ζωή άνδρες γενναίοι,
Βαμμένο κόκκινο πανί
Πετάγομαι στα κύματα,
Ένα άρωμα μια ανάμνηση σήμερα.