Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Δυο Λεπτά

Δυο λεπτά 
να σε κρατάω αγκαλιά
σε ένα δρόμο ξένο
να σε φιλώ σταυρωτά.

Δυο λεπτά,
αυτά είχα μόνο
και δυο δικά σου φτερά 
σπασμένα από πόνο.

Δυο λεπτά,
στο κορμί να μαθαίνω
σαν φύλλα ξερά 
την άνοιξη να μην προσμένω.

Δυο λεπτά μόνο,
να είχα ακόμα μια πνοή 
με τα λόγια στον χρόνο
να καλύψω μια ζωή.

Δυο λεπτά μόνο,
για τόσο πόνο,
για σένα μόνο,
δεν είναι αρκετά.

Δυο λεπτά μόνο,
μια καρδιά ξεδιπλώνω,
για σένα μόνο,
θέλω άλλα δύο δανεικά.

Μόνο δυο λεπτά,
μόνο μερικά δεύτερα
μόνο μερικά χαρτιά
μόνο δυο λεπτά...ακόμα!

Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Μεγάλωσα. Μεγαλώνω (Vol.2)

Κάθε πέρυσι και καλύτερα.
Κάθε πέρυσι όλο και πιο παιδί.
Κάθε πέρυσι όλο και περισσότερες γρατσουνιές στο σώμα μου,και όλο και λιγότερες στην ψυχή και στην καρδιά μου!

Άλλος ένας χρόνος ολοκληρώθηκε για να ξεκινήσει ένας καινούριος, άγνωστος, προκλητικός. Άλλος ένας χρόνος ήρθε για να προστεθεί σε εκείνους που ήδη κουβαλάω.!
Κάθε χρόνος που ολοκληρώνεται, κάθε στιγμή που εμπεριέχει, κάθε γέλιο μα και δάκρυ, κάθε έντονο μα και ήπιο συναίσθημα, σφραγίζεται μέσα στις ώρες, μέρες,μήνες που περιέχει.
Κανένας δεν φέρνει μόνο.Πολλές φορές σου παίρνει και κάτι για να σου φέρει. Έτσι και ο χρόνος.
Πήρε κάποια πράγματα, ανθρώπους και τα αντικατέστησε με καινούργια, ακατέργαστα συναισθήματα αλλά και πράγματα!
Η σημαντικότερη απουσία που σημειώθηκε στον χρόνο που μόλις ολοκληρώθηκε, και έχει επίδραση και θα έχει σε όσους έρθουν, είναι ο παντοτινός αποχαιρετισμός ενός ανθρώπου που αγάπησα και αγαπώ πολύ! Στάθηκε πλάι μου με χαμόγελο τις νύχτες που είχα πυρετό. Στάθηκε περήφανη στην μαθητική μου πορεία. Στάθηκε δακρυσμένη στο έναυσμα της πραγματοποίησης του ονείρου μου. Μα χάθηκε πριν σταθεί πλάι μου στην ολοκλήρωση του και την βοηθήσει όπως υποσχέθηκα!
Εύχομαι η ψυχή σου γιαγιά, να είναι ψηλά.Χαρούμενη και πάντα, όσο διαρκεί αυτό το πάντα, να στέκει πλάι μου όπως συνήθως έκανες.
Σημαντική απουσία αλλά η ζωή πάει παρακάτω. Και παρακάτω, ή και παραπάνω είχε ανθρώπους που στάθηκαν και έμειναν δίπλα μου!Σε όλους αυτούς οφείλω το πιο ουσιαστικό ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, για την αποδοχή τους και την συμμετοχή τους στην καθημερινότητα αλλά και στην ζωή μου! Μερικοί νέοι φίλοι ήρθαν, άλλοι απομακρύνθηκαν και άλλοι έφυγαν. Ελπίζω να στάθηκα αντάξιος των προσδικιών τους μέχρι εκεί που φτάσαμε και μέχρι εκεί που θα φτάσουμε.

Λόγια.Παιχνίδια.Εξετάσεις.Εντάσεις.Αποχαιρετισμοί.Σχέσεις.Διασυνδέσεις.Εμπιστοσύνη. και άλλα πολλά,κομμάτια κάθε χρόνου, σφραγίζονται και μετράς μετά από καιρό την ουσία. Μα η ουσία βρέθηκε και στάθηκε σε κάθε μέρα,μοναδική και δική μου
Καρδιογράφημα η όλη ζωή, ο κάθε χρόνος,η κάθε φάση του ανθρώπου!τα "πάνω κάτω" αλλά ακόμα ζωντανοί.Χαχαχ!!Την ζωντάνια που οφείλεται στην παρουσία των κοντινών σου ανθρώπων. Αυτούς ευχαριστώ για το μεγαλείο που προσφέρουν στην κάθε στιγμή μου. Τους οφείλω και ένα σίγουρα ΣΥΓΝΩΜΗ, γιατί ίσως φορτώθηκα και ακούμπησα βάρος στο ήδη υπάρχων δικό τους, αντί να κουβαλήσουμε μαζί το δικό τους!
Αλλά ΚΑΛΗ ΚΑΡΔΙΑ!
εδώ είμαστε για να τα πάρουμε από την αρχή.!

Σήμερα γιορτάζω τα γενέθλια μου!Μα κυρίως γιορτάζω την έναρξη του χρόνου που έρχεται και την προσμονή μου σε καθετί που κρύβει και φυλάει για μένα!

Shine bright like a diamond!:)))




Ευχή μου να κρατηθούν όσο γίνεται περισσότερο μερικοί στην ζωή μου,μιας και ξέρουν αυτοί που με ζουν, τι μπορώ να κάνω για αυτούς! Και να είναι να γρουσουζιά να μοιράζεσαι την ευχή σου. Το βλέπω ως πρόκληση να προσπαθήσω για αυτό!:)

Σε εσάς λοιπόν, τους γνωστούς άγνωστους, εύχομαι τα καλύτερα από καρδιά!Ευχαριστώ για όλα και συνεχίζουμε!Που θα μας βγάλει??Ποιος νοιάζεται? Σημασία έχει αυτό που ζούμε τώρα!Αύριο και όσο πάει,όπου και αν πάει, αν υπάρχει ουσία θα κρατήσει.!
Φιλιά και χρόνια σε όλους τρελά!;)

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

Μέσα από τα Ερείπια

Η κατεύθυνση ενός ατόμου από την γέννηση μέχρι την δύση του, αποτελεί το πιο παράξενο και παράλληλα ζωντανό αλλά και απρόβλεπτο σενάριο. Κάθε σκηνή, μοιάζει να σφραγίζεται στον χρόνο, να περνάει στο μυαλό και να χαράζεται στην ψυχή, μερικές φορές έντονες χαρακιές η οποίες κρατάνε μέχρι και λίγο πριν την δύση του ανθρώπου!
Όσο περισσότερο πονάει η κάθε χαρακιά, τόσο και πιο βαθιά είναι, τόσο και πιο πολύ μένει, σχεδόν ζωντανή, στο μυαλό κυρίως, μιας και όλα είναι θέματα εγκεφαλικά. Αλλά μένει.
Και τελικά η όποια χαρακιά υπάρχει είναι ουσιαστικά μνήμες ή ασπίδες και φόβος, για τα επόμενα μέτρα αλλά και χιλιόμετρα της διαδρομής καθενός από εμάς.?
Γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Η αδυναμία απάντησης μου στο παραπάνω ερώτημα, ειλικρινά με λυγίζει.
Μέτρησα.Πλήρωσα. Πληγώθηκα. Πόνεσα. Πονάω. Μα ξέρω πως έληξε. αυτή η λήξη όμως νιώθω πως αντικατοπτρίζεται στην σχέση μου με τους ανθρώπους γενικά. Μπορεί μια κατάσταση να συγχέει   τις διαπροσωπικές σχέσεις?
Θεωρώ πως ναι. Γιατί στην τελική αν βγεις από μια κατάσταση και νιώθεις "θύμα" ή απλά "μαλάκας", νομίζω πως σίγουρα η σκέψη που τρέχει στο μυαλό είναι (θα μπορούσε να είναι) "μήπως είμαι?".
Είμαι ή όχι, μπορεί μια σκέψη να "σκλαβώσει" όλες τις σχέσεις, ερωτικές και φιλικές,κυρίως φιλικές, της παρούσας ζωής μου.?
Πφφ. Ειλικρινά εδώ θέλει τσιγάρο!
Εντάξει. στην διαδρομή του κάθε άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με πληθώρα καταστάσεων και άνθρωποι εισέρχονται, κάνουν έναν πέρασμα, μπορεί να μείνουν να θεμελιωθούν ή και να φύγουν. Μπορεί να φύγουν σιωπηλά αλλά αφήνοντας πίσω ερείπια. Από τα ερείπια αυτά μπορείς να αναγεννηθείς. Σημασία τελικά μπορεί να μην έχει ποιος προκάλεσε το οτιδήποτε, αλλά τελικά σημασία έχει η δική σου στάση, στην προκειμένη περίπτωση, η δική μου στάση απέναντι στους ανθρώπους από τους περιβάλλομαι, να μείνει σταθερή με μια όπως πάντα ανθρώπινη πλευρά. Γιατί πάνω από όλα είμαστε αυτό που πάντα ξεχνάμε. Είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ! και κανείς δεν είναι εδώ για να πληρώσει μια, ας πω, έντονη στιγμή κάποιου!

Και επίσης, αν κάποιος λυγίζει και βρεθεί στο σημείο από όπου σήμερα γράφω, μέσα στα ερείπια. Να θυμάται πως:
ΟΣΟ ΧΑΜΗΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΣΕΙΣ, ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΣΕ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ ΝΑ ΑΓΓΙΞΕΙΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ!

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

Άνθρωπε μικρέ



Άνθρωπε του καναπέ
εσύ μη μου μιλάς.
Εσύ που ζεις με τσιγάρα, τσόντα και καφέ,
εσύ που δεν ξέρεις που χρωστάς.
Άνθρωπε μικρέ,
δεν θέλω να είμαι ρεαλιστής,
στο όνειρο μου να φωτιά,
χρώματα πολλά
και μια καρδιά
λες και είναι εμπρηστής.
Άνθρωπε φτωχέ,
έτσι έμαθα να ζω.
Να μην λέω εαυτέ μου εσύ,
αλλά πρώτα φίλε μου καλέ
ζήσε το όνειρό σου,
πριν το σύστημα
κόψει το φτερό σου.
Εσύ άνθρωπε τρανέ
άνθρωπε μάγκα
άνθρωπε δήθεν,
μην μου μιλάς,   
μην λες πως πονάς,
μην βρίζεις,
μην ξεσπάς,
μην πίνεις,
μην χτυπάς,
μα στον εαυτό σου μίλα
με τα λόγια της καρδιάς,
αυτά που ξέχασες.
Αυτά που έκανες
δρόμο και πέρασες,
τσιγάρα που έσβησες
ανθρώπους που δεν χαιρέτησες
Άνθρωπε δειλέ,
με κόκκινο προχωράς
και όλο ξεχνάς,
στην μοναξιά σου βουτάς,
δεν ξέρεις που πας.
Πού πας?
Έλα σε μένα αν τολμάς
δεν έχω κριτική βαριά
έχω ανθρώπινη αγκαλιά.

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013

Σπασμένες Κορνίζες (Μείνε)

Στις σπασμένες κορνίζες
συσσωρευμένες όλες μαζί,
οι δικές μου ευθύνες.
Κομμάτια από γυαλί
σπαρμένα στο χώμα,
φυτρώνουν όλα μου τα γιατί,
που χτυπάνε το δικό μου σώμα.
Σπασμένες φωνές
πίσω από το γυαλί που σπάει,
την δική σου μορφή σκορπάει,
και γεμίζω βαθιές ουλές.

Στις σπασμένες κορνίζες,
ακέραιη η φωτογραφία,
αναμνήσεις σαν σειρήνες
ζωντανεύουν την ιστορία.
Ένας σπασμένος έρωτας,
θύμα των χιλιομέτρων
ματώνει στην διαδρομή
και σβήνει.Χάνεται μακριά
σαν μια ερωτική πνοή.

Στις σπασμένες κορνίζες,
μείνε.Μα μείνε.
Μην ανοίγεις τις κουρτίνες,
μην ξεκλειδώνεις την πόρτα.
μείνε.Μείνε εδώ.
Στα σπασμένα χρόνια
σε μεθυσμένα σεντόνια
στα φορτισμένα "Σ'αγαπώ".

Μείνε για αυτό,
το ακόμα ζωντανό
δικός μας λεπτό.
Μην ενώσεις κομμάτια.
πάρε καινούργια κορνίζα,
κλείσε τα μάτια
και φίλα με για αυτό.
Για εκείνο που ακόμα νιώθεις.!