Καθισμένος στο απόμακρο τραπέζι μια πολυσύχναστης καφετέριας, κοιτούσα -μάλλον- αδιάκριτα όλα εκείνα τα πλάσματα τριγύρω μου. Μου έμοιαζαν σαν υπαρκτές μινιατούρες από παιχνίδια που ακολουθούν πιστά μια πεπατημένη, μια κοινή πορεία μέσα στην οποία κανείς δεν ξεχωρίζει. Όλα αυτά τα νέα παιδιά, κρατώντας ,μια συσκευή τεχνολογίας, κουνούσαν μόνο τα δάκτυλα τους πληκτρολογώντας ασύνδετα πράγματα που ενδιαφέρον εν ολίγοις δεν έχουν.
Καθώς το βλέμμα μου ταξίδευε στο χώρο όπου όλοι μας βρισκόμασταν, συνάντησε έναν νέο που και αυτού η ταξιδιάρα ψυχή δραπέτευσε ασυναίσθητα.
Κοιτάζοντας με, μια συγκίνηση διαπέρασε το ευαίσθητο νεύρο μου. Δεν μπόρεσα να δώσω μια εξήγηση και απλώς προσπέρασα, καθώς το βλέμμα μου συνέχισε να περιπλανάται μέχρι που σταμάτησε και έμεινε σκυφτό πάνω από μια κόλλα, έτοιμη να δεχτεί κάθε μου κρίση για ένα θέμα.Για μια εργασία για το πανεπιστήμιο.
Καθώς τα λεπτά έτρεχαν και τα άτομα γύρω μου πλήθαιναν, η κόλλα παρέμεινε λευκή, το μυαλό μου σταματημένο, αλλά η ερώτηση μου έντονη.Με ένα γρήγορο αλλά όχι διστακτικό βλέμμα, ζήτησα να βρω εκείνον τον νέο λίγα μόλις τραπέζια πιο κάτω.
Πριν προλάβω καν να διερωτηθώ,και να στρέψω το βλέμμα μου προς το πλήθος, είχε ήδη καθίσει στο τραπέζι μου.
"Ελπίζω να μην ενοχλώ." αποκρίθηκε, καθώς ο αναπτήρας άναψε για να του προσφέρει την πρώτη τζούρα.
"Βλέπω είσαι απασχολημένος, θα φύγω και συγνώμη" συνέχισε, ωθώντας την καρέκλα του προς τα πίσω.
"Δεν υπάρχει λόγος.Άλλωστε δεν κάνω και τίποτα" του είπα, δείχνοντας την ολόλευκη κόλλα του γραπτού μου.
Περνώντας το τυπικό στάδιο μιας γνωριμίας, ή όπως οι ψυχολόγοι θα μας έλεγαν περιστασιακοί φίλοι, συνεχίσαμε την κουβέντα μας και φτάσαμε από εκεί που η σκέψη μου, και μάλλον όχι μόνο αυτή,ξεκίνησε.
Στον άξονα "πλάτος", η συζήτηση και η παρατήρηση και των δυο μας περιορίστηκε καθαρά στην εικονική της διάσταση. Παρατηρήθηκε λοιπόν πως το μεγαλύτερο μέρος των νέων σήμερα επικεντρώνεται σε έναν διαρκή αγώνα για το "φαίνεσθαι", επιδιώκοντας την ταυτοποίηση με όλα εκείνα που φαντάζουν ιδανικά και χρήζουν ηγετικούς ρόλους. Η ουσία σήμερα (στον άξονα του "βάθους-ύψους"), είναι κάτι που δεν μοιάζει ιδανικό, απλώς κάτι μικρό ενδεχομένως και φτηνό, άδικα καλλιεργήσιμο.
Αναρωτήθηκα λοιπόν, πως η μάζα μπορεί να διασπαστεί.
Σε αυτό τοποθετήθηκε ο νεαρός, ο οποίος μου είπε, πως σημασία δεν έχει να προχωράς μόνος σου, μπορείς και να προχωράς και παράλληλα με την μάζα, αρκεί σε όλη σου την διαδρομή να μένεις αναλλοίωτος, με την έννοια του ότι θα χαράξεις μια υπεύθυνη δική σου πορεία, χαρίζοντας της το δικό σου στίγμα. Επιπλέον, σε όλο αυτό το στίγμα η ποίηση να είναι έντονη.
Βαριόμαστε γιατί δεν είμαστε ποιητές.
Σε όλον αυτόν τον κόσμο, που περιτριγύριζε το τραπέζι μας, ακουγόταν συχνά η λέξη "βαριέμαι", η πηγή της καταστροφής μιας ποιητικής ζωής.
Αναφερόμενος στην ποίηση, δεν μιλάω να ασχοληθούν όλοι με την ποίηση, αλλά να κάνουν την ζωή τους ποιητική. Δηλαδή:
Στο μεγαλύτερο φάσμα της παλιότερης αλλά και της σύγχρονης ποίησης, αναρίθμητα ποιήματα δεν ξεκαθαρίζουν αυτό για στο οποίο αναφέρονται. Ένας ποιητής προσπαθεί να θέσει τον αναγνώστη του σε μια εξερεύνηση και ερώτηση του ενδότερου του κόσμου, του ψυχικού. Έτσι, έχοντας μια ζωή να εξερευνήσουμε, το συναίσθημα της "βαρεμάρας", και ο ωχαδερφισμός της εποχής, καταπατιόνταν μιας και ο αγώνας επικεντρώνεται στην ουσία, που όσα χρόνια και αν περάσουν, σε όποιες καταστάσεις κι αν δοκιμαστεί, σε όποιες παγίδες κι αν εμπλακεί, ποτέ δεν θα παύει να είναι αρκετή ή ικανοποιητική να σταθεί αντάξια σε μια κοινωνία.
Ενώ αντίθετα με την εικόνα, παλεύεις να την χτίζεις, σαν ένα σπίτι, μόνο η διαδικασία κατασκευής του είναι κίνητρο, από την στιγμή που θα ολοκληρωθεί πλέον η μορφή του είναι τελική. Συνεπώς, έπειτα δεν υπάρχει κάτι να σε κινεί και να σε ωθεί σε για κάτι περισσότερο ανώτερο..!
Ανάμεσα σε αυτά τα δύο αντικείμενα, η ειδοποιός τους διαφορά είναι η διάρκεια απόκτησης τους. Η εικόνα μετά από ένα σημείο παραμένει στάσιμη, ενώ η ουσία μετά από ένα σημείο, επιζητείς και αναζητάς το επόμενο σημείο που μπορείς να φτάσεις...
Υ.Γ: Αυτό που μας δένει εμάς δεν θέλω να έχει όνομα, μα θέλω να έχει νόημα..
