Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

Των Φίλων Τα Σπίτια

 Που αλλού μπορώ να εμπιστευτώ την μοναξιά μου?
Κύματα χαράς και στεναχώριας αποπνέουν σε ένα γνώριμο δωμάτιο ενός μικρού σπιτιού κοντά στο κέντρο της πόλης. Στιγμές,χρόνια, λόγια και συζητήσεις ξεπηδούν από τους τοίχους που έκλεισαν όμορφα βράδια και δυνατά ξημερώματα!
Άδει δωμάτιο.Λείπει η χαρά?Ή μήπως μένει η στεναχώρια? "Ο συνδυασμός των αυτών στο πρόσωπο σου λείπει", ακούστηκε μέσω μιας φωτογραφίας. Μια εικόνα και βλέμμα, ότι πλέον έχει απομείνει να ακούει και να βλέπει και να βλέπει την πτώση ενός κορμιού που πάλευε όρθιο για χρόνια να μείνει. Μια εικόνα,όμως, δεν είναι αρκετή ώστε να αποτελέσει την δύναμη εκείνη, την κραυγή και την αγκαλιά, ενδεχομένως, που μια ματωμένη ψυχή γυρεύει.
Λόγια σε μορφή ενός βαρύ τσιγάρου,γίνονται καπνός και χάνονται στο δωμάτιο που συναισθηματικά αποπνικτικό έχει μετατραπεί. Λόγια που δεν λέγονται, κρύβονται στην σιωπή και διανέμονται στα κύτταρα σου,στην σκέψη σου. Λόγια που αυτιά υπάρχουν για να εισβάλουν, αλλά όχι καρδιά για σε αγκαλιάσει.
Είναι οι στιγμές εκείνες που μοιάζει λυτρωμός το σπίτι που σφράγισε μερικές στιγμές στον χρόνο. Οι στιγμές εκείνες, στο σπίτι του φίλου, αποτελούν την όαση στην έρημο και τον επίδεσμο στην πληγή.
Τα σπίτια των φίλων, τις δύσκολες ώρες γνωστά καταφύγια. Φωλιά για δραπέτες από οποιοδήποτε προβληματισμό, από όνειρα και πραγματικότητα.  Φωλιά. Ζεστή,γνωστή,οικεία, άμεσα δική σου. Πόσο δική σου? Αρκετή για να νιώσεις σπουργίτι.
Τα σπίτια εκείνα, αυτά τα σπίτια των φίλων, είναι όμορφα. ίσως από τα πιο όμορφα που έχει αντικρίσει. όχι γιατί διακοσμούνται από κάποιο συγκεκριμένο στυλ, αλλά γιατί όλη η ομορφιά τους κρύβεται στον ένοικο ή ιδιοκτήτη του.
Αυτές τις κρίσιμες ώρες....
Τα σπίτια των φίλων....θα ήταν ιδανικά. ΑΛΛΑ....
αλλά!! :/


Μονάχα ένα πράγμα απόψε μη μου αρνηθείς
να μείνω σπίτι σου κι εσύ εδώ κοντά μου.

άνοιξε μου...



Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Δεν είπα στους φίλους μου για σένα

Δεν είπα στους φίλους μου για σένα
πως σε έχω φυλακτό στα στήθια
μια λέξη στην νύχτα
και ένα χάδι στην ημέρα.

Δεν είπα στους φίλους μου για σένα
πως πλάι σου νιώθω δυνατός
μια σκέψη δυνατή
μια ερωτευμένη ψυχή.

Είπα και πάλι ένα ψέμα
έκρυψα πάλι την αλήθεια,
σαν όνειρο που χάνω
όταν στον  ήλιο ξυπνάω.

Δεν είπα στους φίλους μου για σένα
δεν είπα πως νιώθω
πως αγαπώ
πώς πλάι σου είμαι εγώ.

Δεν είπα σε κανέναν για σένα,
έγινες συνήθεια στην σιωπή
μια μονό δική μας στιγμή
σε λόγια που χάθηκαν στην μέρα.

Είπα για σένα ένα ψέμα
σε έκρυψα μέσα σε σεντόνια
σε χάρηκα μέσα στα χρόνια
μόνο εμείς το ξέραμε.

Δεν είπα στους φίλους μου για σένα
χάθηκα στα δικά τους
μα σε άφησα για μένα,
πνοή δική μου,
σημασία,δική μου!

Ποιος αλήθεια νοιάζεται
πέρα από μας
για την αγάπη
που φτιάχτηκε για μας?