Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

Έτοιμος είμαι

-Θες να ερωτευτείς?
-Έτοιμος είμαι..Ας έρθει!

Εκτεθειμένα συναισθήματα στον αέρα,
κρυμμένα δάκρυα και αναμνήσεις στον πυθμένα!
Έτοιμος είμαι!

Μίλα μου για έρωτα!
Μίλα μου και γω να παίρνω αέρα!

Ακατάστατες εικόνες μια σειρά ζητούν
και αυτό το "μπαμ" να τις διαλύσει επιθυμούν.
Έτοιμος είμαι!

Μην μου μιλάς για σένα!
Μίλα μου για παραμύθια!

Χτυπημένα γόνατα στο έδαφος καρφωμένα,
άπλωσε τα χερια σου να σηκωθώ και ας ειναι ματωμένα!
Έτοιμος είμαι!

Μίλα μου ψιθυριστά!
Μίλα μου για αστέρια και πλανήτες!

Βλέμματα που τις αναστολές νικούν
μέσα σε φιλιά που το χρόνο σταματούν
Έτοιμος ειμαι!

Μίλα!
Πες κάτι!

Πληγές,χρόνος,χωροχρόνος,κορμιά,παρελθόν
κάνε το "μπαμ" και ριξτα στο βυθό!
Έτοιμος ειμαι!
Έτοιμος να σηκωθώ,να περπατήσω,να πληγωθώ.
Έτοιμος τη σάρκα μου να δώσω
και την ψυχή μου να δωρίσω!

Μίλα!
Μίλα μου,όχι για αυτα που βλέπεις!
Ούτε για αυτά που ακούς!
Μίλα μου για αυτά που δεν ένιωσε ποτέ κανείς!
Μίλα μου με ενα άγγιγμα!

Μίλα μου.....
Έτοιμος είμαι!

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

μάθε μου να περπατώ ξανά

Μπάμ..
Αντίο.
Κενό!

Το "αντίο" πάντα "αντίο" θα σημαίνει!
Χειρότερο ειναι εκεινο το οποίο εκφράζεις με δυσκολία,όταν ξερεις πως δεν θα ανταμώσεις ξανα ποτέ!
Και ειναι η μονη στιγμη στην ζωή σου που πιστεύεις σε αυτό το "ποτέ".
Σε θλίβει και σε πληγώνει βαθύτατα,γιατί ξέρεις πως ο θάνατος είναι το βιολογικό τέλος ενός σωματος (κάτω απο φυσιολογικές συνθήκες) ή απλώς και το ενα ξαφνικό,ανεξηγητό τέλος μιας ζωής! Το τέλος αυτο για σένα ειναι η αρχή.
Μια καινούργια αρχή!Μια νεα ταξη πραγματων!Μια προσπάθεια,ουσιαστικά να μαθεις να ζεις με μια απουσία!

Σε μια σκοτεινή γωνιά,μια πολυχτυπημένη ψυχή!Ειναι η φαση της ζωη σου που δεν θες επαφή!Δεν θες να ξερεις τιποτα!τιποτα παρα μονο τις ιδιες σου τις πληγές.
Εκεινες που εσκασαν ξαφνικά μετά το "αντίο"
Και πονάς..Περιφέρεσαι και πονάς!
Σκορπίζεις μεσα σε ενα δωματιο,σε ενα σπίτι κομματια ψυχής,αναμνησεις,εικόνες,ηχους.
Και πετά περπατάς πάνω σε αυτά!Και τα πόδια σου ματωνουν!
Ματωνει η ψυχη σου καθως τα βηματα πανω σε αυτα τα σκορπισμένα κομματια ουσιαστικής αγαπης ειναι διάσπαρτα,και πλέον στεκουν μόνα.Ενω κάποτε ήθελε τεσσερα χερια!πλέον μενουν μονο δυο!

Η ψυχή μου εκανε βολτα στα σπασμένα γυαλιά για αρκετό καιρό.
Βάδιζα.Ακουμπούσα επιπλα.Τοιχους.Τα χτυπούσα. Εβριζα.
Αδυναμος.
Αλλά βαδιζα!
Ανάμεσα στα βηματα,στα επιπλα,στα τσιγαρα,στους καφέδες,στις εικονες και στς αναμνησεις.Στα γιατί και στα γαμώτο.. Κάπου εκεί σήκωσα το βλέμμα μου, και τα μάτια μου βρήκαν τον καθρεφτη!Εκείνον που στεκεται στ τελος στο σαλόνι.
Το βλέμμα μου δεν αντικρισε την εικόνα μου.
Το βλέμμα μου παλεψε και τελικά βρήκε τον εαυτό μου.
"μάθε μου να περπατώ ξανά" ψιθύρισα
¨ενα βήμα την φορά" συνέχισα.
Δεν βιάζομαι!Δεν με κυνηγάει κανένας..
Ενα βημα την φορά!
Είναι η δυναμη αυτή που κρύβεται μεσα μου.. Αυτην ανακαλώ!
Και προστάζω στον εαυτό μου,όχι με βία, αλλά με αγαπη!Να με μάθει να περπατώ ξανα!
οχι να οχυρώσω τον εαυτο μου!
Να τον αγαπήσω
να τον διαλύσω
να τον καταστρέψω!
Να γίνω ξανά κομμάτι του εαυτού μου και μαζί με αυτον,πάλι,σαν ενα να πάμε παρακάτω!
Ουρανό? Κενό? Που θα φτάσω δεν με απασχολεί!
Αλλά θα μαι ξανα με τον εαυτο μου!οχι αμέτοχος!αλλα εκει παρών!
"μαθε μου να περπατάω ξανά!"

Σε εναν δρομο,που σημασια δεν εχουν τα υλικά τους, αλλά τα βηματα σε αυτον!
Σε εναν δρομο "μαθε μου να περπατω ξανά" και ελα να περπατήσουμε ξανα!
με δυναμη,θάρρος και θράσος ΠΑΜΕ!!!

όντως!δυο πράγματα ισχύουν σιγουρα¨
1. Ο χρόνος ο καλύτερος γιατρός
2. Κανείς δεν ξερει τι δυναμη κρυβει.
Το ένα με το άλλο εχουν απόλυτη σχεση!
Θες χρονο για να βρεις την δυναμη!
Θες χρόνο και να την αξιοποιήσεις σωστά!!

Μην φοβάσαι να ζητήσεις τίποτα!
Να  μιλάς με θράσος στον εαυτό σου.
Με δυναμη και θάρρος!
Εκεί ειναι..!!Εκεί είσαι!!


Μαθε μου να περπατω ξανα

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014

Χορεύουμε?

Μαέστρο πάμε...
Η πρώτες νότες ήδη σκεπάζουν την ατμόσφαιρα με ένα απενοχοποιημένο τρόπο,κάτω από τον οποίο δεν υπάρχουν ενδείξεις ντροπής,ούτε και ενοχής!
οι αποδέκτες σου,οι αισθητήρες σου,τα κύτταρα σου ήδη ξεκινούν να ανταποκρίνονται σε κάθε νότα που εισχωρεί από τους ακουστικούς σου πόρους!
το κορμί σου,έχει μπει ήδη σε εναν ρυθμό!
Το νιώθεις?
Νιώθεις,πώς δε σου μιλω για κανένα μπαρ με τζαζ και ταγό,κανέναν μαέστρο,καμιά σκηνή ή σχολή χορού?Το νιώθεις?!
σου μιλάω για εκείνο το χορό της ζωης!!Τον περίτεχνο χορό της!!
από μωρα ο ρυθμος της εισάγεται σαν αναπνοή μεσα μας!ακόμα και ο χτυπος της καρδια μας,είναι σημαδι μουσικής!
όλα περιτεχνα πανω μας,αλλα και μέσα μας,σημάδια ζωης!εκείνα μεσω των οποίο πραγματοποιείς μικρες κινήσεις!είτε και μεγαλες αν κατεχεις θρασος,θαρρος και δυναμη!
ανεξάρτητα από το μεγεθος των κινήσεων,ακόμα και από την ισχύ τους, βρισκεσαι σε μια διαδικασια μουσικής!
και τι ειναι μουσική?
Ειναι αρχικά η προέκταση του λόγου!
άρα είσαι όλα αυτα που δε λες!αλλά εννοείς ή αποπνέεις!
Μάθε τον χορό της ζωή!
κάνε κινήσεις,μεγάλες ή μικρές!κάνε όνειρα με αυτες τις κινήσεις!
Στροφές,βηματα,εκφρασεις,πιρουέτες (βάλε και αλλα απο την ορολογιά του χορού)
ε και? όλα κινήσεις δν ειναι?
οι δικες σου στο χορό της ζωής που είναι?

Μην παίρνεις τη ζωή πολύ σοβαρά! 
δεν εισαι άλλωστε σε καμια οντισιόν!
Στο τέλος εξάλλου κανείς δεν βγαίνει ζωντανός. 
Χαμογέλασε. Κάνε ανοησίες. Πάρε ρίσκα. Διασκέδασε.
αυτο είναι χορός!αυτος είναι ο χορός της ζωής!
και μάθε απο αυτον και μαθε αυτόν!
γιατί όσο ζεις μαθαίνεις και επίσης,όσο μαθαινεις ζεις!
έτσι παν αυτα!
σχεδον παράλληλα!
θα πεσεις,θα σηκωθεις,θα γονατισεις,θα ματώσεις, θα θα θα θα θα θα ....
ε και ρε φιλε??
Διασκεδασε το!!

Μάθε τον περίτεχνο χορό της ζωής. 
Να έχεις μεγάλα, όμορφα όνειρα και όραμα. 
Να τα κυνηγάς με πάθος. 
Αλλά, ταυτόχρονα μην προσκολλάσαι σε αυτά. 
Να είσαι ευέλικτος και πρόθυμος να πας όπου η ζωή σε πάει
απλά αφήσου στο ρυθμό της,κλείσε τα μάτια και άσε τη μουσική να αυτοσχεδιάσει για λίγο!!

και που λες:
Χορεύουμε??!!


Υ.Γ.: Στον δάσκαλο,που σαν παίκτης ποδοσφαίρου ξέρει να δινει πάσες και να "γεννιούνται" μερικές προτάσεις!!

Κυριακή 11 Μαΐου 2014

Μανα.Μαμά.Μανουλα

Εννιά μήνες σε έχει μέσα της.
πρίν στα χέρια της σε κρατήσει,αλλάζει όλη τη ζωή της.
Τι θα φάει, τι θα πιεί, πως θα καθήσει, πως θα ξαπλώσει.
ζαλάδες,αϋπνίες,νεύρα,
μέχρι και μικρό-όνειρα έχει κάνει.τα έχει δει να πραγματοποιούνται καθώς πάει στο γυναικολογό της και το μόνο που ρωτά είναι: 
-Είναι καλά?Ακούγεται η καρδούλα του?
ακούει τόσα,συμβουλές,"να ναι κορίτσι,να ναι αγόρι, να σου μοιαζει, να... να... "
μα το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να έχει γερό παιδί. να ειναι το παιδί της!
και μία μέρα... επιτέλους γεννάει. επιτέλους σε γεννάει.
 Το βλέπει, το αγκαλιάζει, το φιλάει, δακρύζει.
Παίρνει μια βαθίά ανάσα.
Παίρνει θέση μάχης στην πρώτη γραμμη. μιας και ξεκινάει ο αγώνας.
-γιατί κλαίει τώρα;  
-Έχει κάτι που δεν καταλαβαίνω;  
-Έχει πυρετό? ξενύχτι η μάνα όλη νύχτα.
-Βήχει? όρθια και εκείνη.
-Χτυπάει? κλαίει και εκείνη μαζί.
-Κοιμάται το μωρό την νύχτα? εκείνη βάζει το χέρι της στην καρδιά του να δει άμα χτυπάει, ή το δαχτυλό της κάτω απο την μύτη του…
άγχος άγχος..
Μεγαλώνεις. μα ο αγώνας συνεχίζεται!
Μεγαλώνεις, πηγαίνει σχολείο..
Διαβάσματα από την αρχή και η μάνα είναι και πάλι εκει!
Μεγαλώνει το παιδι. Οι απουσιές τα βράδια ηρεμούν μόνο οταν ακουσει το κλειδί στην πόρτα.
Μια βαθιά ανάσα και κοιμάται κ εκεινη ήσυχη!
Και καυγαδίζεις. ίσως να σου κρατήσει και μούτρα για κανα λεπτό (αντε το πολύ μια μέρα)
Μεγαλώνεις.Μεγαλώνει.και πάντα παρούσα σε κάθε βημα!
επιτυχία,αποτυχία,πτυχία,ευτυχία,ανεργία ΜΑ η μάνα είναι εκεί!
η μανα σου ειναι εκει.!
πρώτη να σκίσει τα στήθη της και να δωσει την καρδιά της σε εσενα.στο παιδί της!
μανα εισαι εκει.
εκει ρε μανα!σε κάθε βημα.σε κάθε χαμόγελο αλλα και δακρυ.
ανοίγεις τα χέρια σου και κλέβεις με την αγάπη σου ότι και αν κρυβει η καρδιά και η ψυχή μου.
 
Μάνα στο πα και θα στο ξαναπώ πριν γινεις φωτογραφία
"ΜΑΝΑ Σ'ΑΓΑΠΑΩ"
 
 
Υ.Γ.
Μανα.Μαμα.Μανουλα. όπως και να την πεις,με χιλια ονόματα να την περιγράψεις
την ουσιά και το νόημα της καθε γυναικας που λεγεται ετσι,δεν θα μαι ικανος ποτε να την περιγραψω.
Μάνα ειναι...όλα αυτα που αυτην την στιγμη νιωθεις για αυτην!
 

Κυριακή 13 Απριλίου 2014

εναντιώθηκα και όμως

Πήρα λόγια δανεικά
τα στοίβασα καλά
σε χάρτινα καραβιά,
και τα άφησα να ταξιδεψουν.

Πήρα λέξεις άγριες
και τις εβαλα σε σειρά,
σε σκληρή μορφή,
και τις αφησα να πολεμήσουν.

Πήρα όπλο την φωνή
και τις εβαλα φτερά,
σε ντεσιμπέλ δυνατα,
και την άφησα να ουρλιάξει.

Με θάρρος οπλίστηκα
και είπα "αρκετά"
Με λύπη κοίταξα
και έκλαψα γοερά.

Με πίστη ξημερώθηκα
και ένιωσα γερός
Με ζήλο έσβησα 
και ένιωσα καθαρός. 

Με σένα βάδισα 
και μένω μόνος
Παίρνω την ευθύνη
και με χαιρετά ο πόνος.

εναντιώθηκα και όμως
σκοτεινός ο δρόμος,
έχασα ζωή και εαυτό
στον έρωτα αυτο!

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2014

Μεγάλωσα.Μεγαλώνω (Vol.3)

Ξανα μα...να ένας ακόμη χρόνος.
Χαρακτηριζόμενος από καθημερινό αγώνα, ζωντάνια, τρέλα και χιούμορ, για να συλλέξεις όμορφες στιγμές τοποθετημένες με ζεστασιά στο σακούλι εκείνο που λέγεται "ζωή"!
Μαζεμένες στιγμές και καρπούς, άλλοι που άνθισαν και άλλοι που είναι ακόμα μπουμπούκια, ήρθε ή ώρα να βγουν σιγά-σιγά από το σακούλι αυτό, να μοιραστούν σωστά στο χαρτί και να γράψουν, εν μέρη, μια αποτίμηση.! Ουσιαστικά να δώσουν τα highlights της χρονιάς..
                                                                                                               *Ααα ίσως δώσω και βραβεία..

Κύλησαν τα λεπτά, οι ώρες,οι μέρες, οι μήνες.. Έγιναν όλοι οι χρονικοί αυτοί περιορισμοί αλλά και προσδιορισμοί, σύνολο ενός έτος που ήρθε να φορτωθεί στις πλάτες και μαζί με τα 20 προηγούμενα, να προστεθεί και να με προσδιορίζει, αλλα και να με ορίζει, χρονικά -πάντα-.
Πακετάρισμα.Ξεπακετάρισμα.Πακετάρισμα.Ξεπακετάρισμα.
Μετακόμιση τώρα (λέει και η Ζουγανέλη) σε ενα σπίτι μικρό με σκοτεινά χρώματα..
Σκοτεινό για να φωτίζεται με τους ανθρώπους εκείνους οι οποίοι το μοιράζονται μαζί μου
και μικρό για να είναι ολοι οι άνθρωποι αυτοί γυρω από ενα τραπέζι, αραχτοί στους καναπέδες, σε μια γελοία σκηνή, σε εναν προβληματισμό,σε μια στεναχώρια, σε μια σκέψη, σε ενα τσιγάρο.
Είναι φως οι άνθρωποι και οφείλω ενα "ευχαριστώ" σε ουσιαστικά,κι ας μου επιτραπεί ο όρος, δυο κατηγορίες ανθρώπων.
Πρώτοι είναι εκείνοι, που σταθεροί μείναν στον μέχρι τωρα αγώνα να μαζεύουμε στιγμές και να γεμίζουμε το σακούλι της ζωής. Εκείνοι που δεν με καταδίκασαν οταν εθελοτυφλούσα. Εκείνοι που με αγκάλιασαν όταν προσπάθησα να χαράξουμε μια νέα πορεία.
Δεύτερη κατηγορία, αποτελούν εκείνοι που από την σχισμή των ονείρων μου και την ζωής μου, εισέβαλαν. Άνθρωποι ξεχωριστοί, ο καθένας με το δικό του στίγμα, άλλα όλοι μαζί με κοινά χαρακτηριστικά απέναντι στο πρόσωπο μου! Σεβασμός,αγάπη,αποδοχή,ελευθερία και αλήθεια, τα χαρακτηριστικά εκείνα που ένας Μόνος αλλά και πολύ μαζί άνθρωποι,χαράζουν μικρές πινελιές στον καμβά εκείνο που μαζί ζωγραφίζουμε.
Πώς και ποίος μπορεί να ζει χωρίς ανθρωπους? Νομίζω κανένας!
Για αυτο και μεγάλο κομμάτι, ίσως το μεγαλύτερο, έχουν οι άνθρωποι που έχουν επιλεγεί από μας αλλά και που επιλεγήκαμε για να μαστε και να χαράζουμε μαζί μια πορεία, ένα καρδιογράφημα, το οποίο έχει τα πάνω του αλλά και τα κάτω του. Το σημαντικότερο όλων, ειναι πως έχει : ζωή!

21 πλέον τα κεριά που αναμένα είναι πάνω στην τούρτα!
Λένε ευχη να κάνω πριν τα σβήσω!
ποια να πρωτο-επιλέξω!!
μαλλον θα τις απαριθμήσω για να μαι και σιγουρος!
1: Υγεια σε κάθε άνθρωπο πάνω σε αυτόν τον κόσμο (Υγεία=Ισορροπία ανάμεσα σε σωματική και ψυχική υγεία)
2: Αγάπη
3: ¨Ερωτας
4: Ανοχή και Αντοχή σε εκεινους που με αντέχουν

Και το καλύτερο για το τέλος: ΕΡΩΤΑΣ ο απόλυτος έρωτας!!

και μια παράγραφος μεσα από την ψυχή μου και όπως μ βγαίνει:
"μετα από μια αυτοκριτική και μια εσωτερικη εξερεύνηση, είναι ωραίο να αγαπάς και να σεβεσαι την ιδιαιτερότητα του κάθε ανθρώπου που εμπεριέχεται στην ζωή σου! Αυτά τα μικρά ίχνη είναι πολύ μεγάλα, γιατί είναι ζωντανά. και αυτό σε κάνει να αγαπάς και να αποδέχεσαι τον καθένα!
λυπάμαι που αργησα να κατανοήσω την ιδιαιτερότητα του καθενός ενω παράλληλα έδινα σημασία και βάρος σε στοιχειά που είναι αντικειμενικά αποδεκτά!
Ευχομαι λοιπόν, ο κάθε άνθρωπος που εχω γνωρίσει στην ζωή μου. Αυτούς που είναι ακόμα παρόντες, αλλά και τους περαστικούς, να είναι καλά, να χαμογελούν και να μαζεύουν μικρές στιγμές ευτυχίας. Μιας και στο τέλος, το μυαλό μας αντλει ενεργεια μονο από αυτες τις στιγμές.!
και να θυμάστε: Όσο η καρδιά μου χτυπά, θα μαι εδω. Με λάθη και σωστά. Αλλά πάντα να προσπαθώ γιατί χωρις εσάς (τους ανθρώπους) δεν θα είχα καταφέρει να μαι ενας άνθρωπος κ γω"
Αγαπώ :)


Για τα παρακάτω αξίζει να ζεις, για τις στιγμές ευτυχίας που σου δίνουν οι άνθρωποι σου (ευχες):

"Σημερα ειναι μια σημαντικη μερα για ολα εκεινα τα ατομα που σε εχουν στη ζωη τους. Γνωριζομαστε αρκετα λιγο και το ξερεις καλα, αλλα αυτους τους 3 μηνες που γνωριζομαστε ηταν κατι το τρελο. Σου εχω πει πολλες φορες οτι διαφερεις και πως μου κανει καθε φορα εντυπωση η σκεψη σου, οι ιδεες σου και το γεγονος οτι εισαι  ενθουσιωδης καθε φορα..χαχα! Δεν ηθελα να πω μια κλασσικη ευχη και απλα τελος. Δεν εχω κανει πολλες τρελες στη ζωη μου, δε μ'αρεσει να βγαινω εξω απο τα νερα μου. Μια τρελα ηταν πριν 3 μηνες, και σε ενα χώρο γεματο απο χωρις επιπεδο ανθρωπους και τελικα αποδειχθηκε το αντιθετο.Στην αρχη μου εκανες ιδιαιτερη εντυπωση, ομολογω.  Εισαι ενα σπουδαιο παιδι, γλυκο, γεματο ονειρα, ελπιδες. Σ'αρεσουν αρκετα πραγματα, διαφορετικα. Μ'αρεσει να μιλαω καθε φορα μαζι σου γιατι εισαι αυτο που εισαι. Νιωθεις, μιλας για πραγματικα πραγματα,βοηθας τον αλλον οταν σε εχει πραγματικα αναγκη.. χαχα και ας ανεχεσαι καμια φορα τις ηλθιοτητες μου! Ισως ειμαι υπερβολικη. Ξερω οτι δε θα το κατακρινεις γιατι οπως λες ειναι δικαιωμα μ να λεω αυτο που θελω.
Ευχομαι τα 21α σου γενεθλια να σε αγκαλιασουν και να σου προσφερουν θερμη, αγαπη πολυ, ειλικρινεια, χαρα, ευτυχια και να σε βρουν διπλα σε ανθρωπους που πραγματικα αγαπας, σε αγαπουν και σε νοιαζονται.Να ειναι ο ξεναγος σου σε νεες εμπειριες και να σου δωσουν σοφια. Όσες ευχές αυθόρμητα,λοιπον,οι άλλοι θα σου πούνε,εγώ απλά σου εύχομαι,αληθινές να βγούνε.

Χρονια πολλα με υγεια, χαρα και ευτυχια γλυκε μου καβαλιερε!"

<3 <3

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2014

Αχ αυτές οι νύχτες

Αυτές οι νύχτες έχουν τον ατελείωτο 
και ο έρωτας το μερίδιο το μεγαλύτερο.
Ερωτευτηκά και χω τα αρχίδια να το πώ
έχω το θάρρος να το ζω 
και τν δύναμη να ονειρεύομαι..
Περάσανε οι μέρες και χάθηκαν οι νύχτες
είπαμε πολλά και φιλιθήκαμε αρκετά.
Σήμερα σ'αγαπώ τόσο πολύ.
Όχι λίγοτερο από χθες.
Όχι λιγόρερο από αυριο.
Αλλα ειναι παρελθόν το χθες
και κανείς δεν ξέρει για το αύριο.
Σήμερα είναι το τώρα, τωρα που με σκέφτεσαι
και το ξέρω.
Το μαρτυρά το στυλό μου 
που τελειώνει για σένα.
Τον ατέλειωτο έχουν οι λέξεις μου για σένα
απεριόριστο το συναίσθημα αυτό
αχ θεε μου να ξερε πόσο αγαπώ, 
τα ματια αυτά
το κορμί αυτό
την ψυχή εκείνη
την αγάπη αυτή.
Αύτες οι νύχτες δεν έχουν ύπνο
φοβάμαι μην έρθει το αύριο
και όλλα αλλάξουν.
Οι νυχτές αυτές 
ερωυευσιμες όσο ποτέ.
Οι νύχτες αυτές
που έρωτα γεμίζουν το σκοτάδι
και φέρουν χρωμματιστές ουρές στα όνειρα μου
και πλεον δεν φοβάμαι όταν ξημερωνει.
μακάρι να χα δυναμη
τα αστρα του ουρανού να κινήσω
να γράψουν 
"σε θέλω"
και τον ουρανό σου να φωτίσω.
έχει φεγγάρι αυτές της νυχτες,
σαν το κοιτάς 
το κοιτώ,
σαν μου πεις σ'αγαπώ
όλο μουν τον εαυτό μαρτυρω.
Αααχ έρωτας...
ο απόλυτος έρωτας!!!

Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2014

Μια ερώτηση...ανάγκη έκφρασης

"Γιατί γράφεις?" ρώτησε η Αλεξάνδρα και το βλέμμα της σταμάτησε την παρατηριτικότητα μου.
"Εκφράζω!" αποκρίθηκα, επικεντρώνοντας το βλέμμα μου στην αντίδραση των μυών του προσώπου της που θα μου αποκάλυπταν μικρές δόσεις της σκέψεις της.
Κάθισε απέναντι μου και με νόημα αποκρίθηκα στην ερώτηση της. 
Άναψε το τσιγάρο και με προσκάλεσε με το ύφος της σε μια μικρή προσωπική απόδραση.
"Τι ακριβώς εκφράζεις?"
"Τι δεν θα ήθελες να εκφράζω?" η απάντησε μου έστραψε το βλέμμα της προς τα δεξιά κοιτάζοντας την απέναντι παρέα. Δείγμα πως σκεφτόταν μια όμορφη απάντηση.
Μερικά λεπτά σιωπής και μερικές τζούρες, ήταν αρκετά για να αναπτυχθεί αυτό που μαρτυρούσε το πρόσωπο της.
"Κάθε φορά που βρίσκομαι αντιμέτωπος με μια λεκή σελίδα, ανοίγω μια από τις φλέβες μου. Δεν τρέχει αίμα. Αλλά ρέουν πολλές λέξεις που πρέπει να μπουν στην σωστή σειρά, για να αποτυπώσουν όλα εκείνα που θέλω να εκφράσω, βασικά που θέλουν να εκφράστουν. Απλώς παίζω μαζί τους για να τις τοποθετήσω με τέτοιο τρόπο, σαν ενα παζλ, για να καταλάβω τι θέλουν να πουν,κοινώς.
Παλεύω να αποκρυπτοφραγίσω τον τρόπο που ρέουν μέσα μου και τον τρόπο που βγαίνουν από μέσα μου επίσης.
Δεν είναι δύσκολο να γράψεις.Όλοι μας γράφουμε. Απλώς κάποιοι από μας κρατάμε τις φλέβες μας έντονα κάτω από το δέρμα μας. Δεν είναι ικανότητα, δεν είναι ταλέντο, δεν είναι σπουδαίο. 
Λογοτέχνες είμαστε όλοι μας, είστε δηλαδή. Απλώς μερικοί, δεν φοβούνται να κοπούν και από μέσα τους να βγει η πληθώρα των συναισθημάτων,της παρατηριτικότητας και χιλιάδων άλλων. 
Σημασία έχει να μην παίζεις με τον χαρτί, να μην ακολουθήσεις στατιγική, να μην εκλογικέψεις τα όσα σου μαρτυρούν.Παίξε μαζί τους μόνο για να την σειρά τους.Τίποτα περισσότερο"
"Σήκω"πρόσταξε η Αλεξάνδρα και χωρίς αντιρηση ακολούθησα.
Μια διαδρομή με έντονο βήμα.Οι παλμοί της επίσης έντονοι. μάλλον ήθελαν τόσα να πουν οι φλέβες της,που αρνειοταν να τις ακούσει.
Σε λίγα λεπτά βρεθήκαμε στην θάλασσα!
Κοινό μυστικό του καθενός.
"Αποτελεί την δική σου σελίδα η θάλασσα?" αναρωτήθηκα.
"Δεν είναι μια σελίδα. Δεν αποτελεί μια σελίδα.Απότελεί ολόκληρο βιβλίο" (γέλια)
"Βασισμένο σε μια ιστορία χαρακτηριζόμενη απο πόνο"
"Πάψε να με παρατηρείς" πρόσταξε και γύρισε από την άλλη.
"Δεν παρατηρω!Απλως νιώθω ότι μου επιτρέπεις"
"Τα κύματα ξεπλένουν την ζωή μου. Μια ζωή βυθισμένη στο σκοτάδι. Μια ζωή που δεν μπορεί κανεις να την νιώσει,αν δεν την έχεις βιώσει.Βασικά τι να βιώσεις? 
Η μόνη έκφραση που έχω είναι "ανοσία". Λυπάμαι, αλλά δεν νιώθω."
Της έδωσα ένα τσιγάρο!ανάβοντας το έκανε μια έντονη τζούρα και φύσηξε τον καπνό στον ουρανό,σαν να έκρυψε μέσα του όλη της την σκοτεινιά.
"Το μόνο που νιώθω είναι η ανάγκη να ματώσω. ¨Εχω περπατήσει πολλούς δρόμους ξυπόλητη, με ματωμένες πατούσες.Μόνη σε μια διαδρομή με χαλίκια. Και όλοι οι περαστικοί με παπούτσια, άλλοι καθιστοί. Κανείς για να με νιώσει"
"Πάψε.Σημασία έχει πως δεν ένιωσες εσύ.Ένα πράγμα να θυμάσαι. Υπάρχουν δυο ειδών βρωμιές. Του σώματος και της ψυχής. Η χειρότερη, είναι βρωμιά της ψυχής"
"Που πας?" με σπασμένη φωνή αποκρίθηκε, στην κίνηση μου να φύγω.
"Πάω να πάρω επίδεσμο για τις φλέβες σου. Θα σε περιμένω"

Υ.Γ. (καθαρά προσωπικό)
Κάθε άνθρωπος που συναντάς κάτι αγαπά, κάτι έχει χάσει και κάτι φοβάται.
Χαίρομαι που η Αλεξάνδρα δεν έχασε την ζωή της,πληγώνοντας της φλέβες της, αλλά την κέρδισε.
και πλέον χαμογελάει και όλη της η ζωή εμπνέεται από τα παιδιά της.
Η συνάντηση μας?! άλλο ένα μάθημα.
ΜΗΝ κλείνετε τα μάτια σε εκείνον που συναντάτε. Ο καθένας έχει κάτι δικό του, μια δική του ιστορία. Ότι και να φέρει, σκεφτείτε ένα πράγμα και πράξτε αναλόγως:

"Αν ήμουν στην θέση του,πως θα ήθελα να με αντιμετωπίσουν ή να με βοηθήσουν?"

Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2014

Κάθε τι που συναντας

Περνάνε οι μέρες και η πείνα θερίζει.
Απουσιάζει μια αγκαλιά και μια κουβέντα. τροφές σημαντικές σε θρεπτικά συστατικά για την ψυχή μας
Περπάτησα στην άκρη του δρόμου,στις όχθες του ποταμού και στην διαχωριστική εκείνη γραμμή ανάμεσα στα όνειρα και στην αλήθεια, την πραγματικότητα μου και τον ρεαλισμό.
Ακούμπησα πάνω στα νερά μικρές επιθυμίες,τις οποίες τις τράβηξε μακριά και χάθηκαν στην πορεία του νερού. Αλλά προσπάθησα να γίνω το ψάρι εκείνο που έχει μάθει να πετάει. Ακούμπησα στον κορμό ενός δέντρου και μου έφερε όλη την αλήθεια. Μου έφερε την τροφή εκείνη με την οποία τάισα το ψάρι, τον ίδιο μου τον εαυτό δηλαδή.
Γέλασα και έκανα ένα βήμα προς την τροφή. Πείνασα... θέλησα να φάω και να χορτάσω από μια αγκαλιά, δυο λόγια,ένα απλό χαμόγελο.
Στα βήματα ήρθα αντιμέτωπος με ξερά φύλα στο έδαφος. Ήχος που σου θυμίζει πως η εποχή αλλάζει, που θα πρεπε να σε βάζει στην θέση "τα ξερά δικά μου φύλλα πότε θα τα καθαρίσω?".
Ήχος άσχημος,γιατί σημαίνει τον θάνατο του φυλλώματος, αλλά δίνει και την ελπίδα πως κάτι θα έρθει ξανά, μια ζωή. 
Όπως και να έχει, απ'τους χειρότερους ήχους που μπορείς να ακούσεις είναι το 'σπάσιμο' στην φωνή κάποιου όταν βουρκώνει, όταν σου δίνει την τροφή και μέσα του λέει "μην το φτύσεις"
καθένας που συναντάς, ο κάθε ήχος που ο καθένας φέρει, τον κάθε παφλασμό που το κύμα κάνει, τον ήχο των ξερών φύλλων. 
Κάθε τι που συναντάς , κάτι αγαπά.....κάτι φοβάται... κάτι έχει χάσει...
Ότι και αν είναι αυτό, όποια ιστορία και αν ο καθένας μας φέρει και συνεχίζει να γράφει, διαφαίνεται από το "σπάσιμο" αυτό! Σπάει η φωνή μου όταν "πεινάω", "όταν αγαπάω", όταν "φοβάμαι", όταν κάτι έχω "χάσει"..
Η τροφή στέκει εκεί,δίπλα από τα ξερά φύλα, φέροντας μαζί της όλα τα στοιχεία εκείνα που έχει ο καθένας που συναντάς.
Τι τροφή είναι αυτή? Μακάρι να είχε συνταγή να στην πω.!Μακάρι να μπορούσα να την αγοράσω να σε ταΐσω.Πράγμα που δεν γίνεται φίλε μου. Η τροφή αυτή για τον καθένα είναι κάτι ξεχωριστό, για του Κινέζους είναι ένα σουβλάκι από κατσαρίδες, για του Έλληνες ένα πιτόγυρο, και πάει λέγοντας.
Ο καθένας έχει τον δικό του ουρανίσκο. Την δική του υποκειμενική κρίση και τα δικά του κριτήρια. Ο καθένας έχει την φωνή του. Ο καθένας κάτι αγαπά, κάτι φοβάται και κάτι έχει χάσει. (υποκειμενικότητα στο έπακρον δηλ)
Και σπάει η φωνή μου στον άνθρωπο εκείνο που με τάισε κάτι. είμαι φτηνός,πολύ φτηνός και για λίγα ψίχουλα,γίνομαι δούλος καθενός.
Δεν είμαι να τρώω πολύ, είναι να τρώω επί της ουσίας. Πράγματα θρεπτικά (πλέον)!
Ο χειρότερος ήχος είναι το 'σπάσιμο' στην φωνή κάποιου όταν βουρκώνει, και είναι ο χειρότερος γιατί ακουμπάει πάνω σου την αλήθεια που φέρει!Είναι το νερό και το δέντρο, τα φύλλα και η τροφή του. και είναι όλα δικά του! Ο χειρότερος αυτός ήχος..... και σπάει η δική μου, αυτήν την στιγμή...

Υ.Γ: 
- Το νερό είναι τ μέλλον, ασταθές και απρόβλεπτο, άγνωστο (και το άγνωστο είναι το πιο οργασμικό μέρος)
-Το δέντρο είναι το παρόν, δεν τι σταθερό έχεις αυτην στιγμή δίπλα σου και ακούμπησε την αλήθεια σου
-Το φύλλωμα είναι το παρελθόν, ανήκει κάπου που μόνο όταν γύρεις το κεφάλι σου έρχεσαι αντιμέτωπος με αυτό.Βλέπε το δέντρο και περπάτα πάνω στ φύλλωμα!
-Η φωνή είναι η φωνή εκείνη που έχουμε όταν μιλάμε στον άνθρωπο εκείνο που αγαπάμε, και ας μην του το λέμε. Το σπάσιμο αυτό, είναι η επιβεβαίωση!