Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

λυπάμαι,μα αυτό μπορώ να είμαι...

Να ήμουν ψέμα
αλήθεια να αναζητούσα.
Να ήμουν φωτιά
με νερό να ξεδιψούσα.
Να ήμουν αέρας
τα φύλλα να κινούσα.
Δεν είμαι κάτι
Δεν έχω κάτι,
Παίζω μονάχα με τις λέξεις.

Να ήμουν δυστυχία
για ευτυχία να παρακαλούσα.
Να ήμουν δάκρυ
με γέλιο να ξεχνούσα.
Να ήμουν ποιητής
στην λογοτεχνία να ξεσπούσα.
Δεν είμαι κάτι
Δεν έχω κάτι
Τοποθετώ μονάχα το μυαλό μου

Να ήμουν μολύβι
ανεξίτηλα να έγραφα.
Να ήμουν καράβι
στην στεριά να με πέταγα
Να ήμουν αίσθημα
λόγια να παρέθετα.
Δεν είμαι κάτι
Δεν έχω κάτι
Μιλάω μονάχα με το βλέμμα

Να ήμουν ουρανός
αστέρια να φιλοξενούσα.
Να ήμουν φεγγάρι
την νύχτα να μιλούσα.
Να ήμουν ήλιος
ζεστά να φιλούσα
Δεν είμαι κάτι
Δεν έχω κάτι
Προχωρώ μονάχα προς τα μπρός

Δεν είμαι κάτι
μα έχω καρδιά.
Δεν είμαι αντικείμενο
μα φοράω συχνά φτερά
Δεν έχω κάτι
μα είμαι μια ψυχή.
Δεν έχω γνώμη
μέσα από την ζωή μιλάω.
Δεν είμαι κάτι.

Δεν είμαι κάτι
μα άνθρωπο με λέμε
δεν είμαι λόγος
μα αδέσμευτος νόμος
δεν είμαι κάτι
μονάχα προσπαθώ
δεν έχω κάτι
μονάχη πορεία, ο δρόμος.
Είμαι ότι προσπαθώ,
και λυπάμαι,
αλλά αυτό μπορώ να είμαι…

Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

Μεγάλωσα. Μεγαλώνω.




Μεγάλωσα. Συνεχίζω να μεγαλώνω.

Ακόμη ένας χρόνος ήρθε να προστεθεί στα δεκαοκτώ προηγούμενα έτη που βρίσκομαι μέσα σε όλο αυτό που λέμε κόσμο. Ακόμη ένας χρόνος ολοκληρώθηκε και μαζί με αυτόν και ότι είχε πραγματοποιηθεί καθ’ όλη την διάρκεια του, όμορφες καταστάσεις και άλλες λιγότερο όμορφες. Δεν τελείωσαν, απλώς σφραγίστηκαν στον χρόνο ως καταστάσεις αυτού του έτους.

Χρόνια παιδικά, μετά ήρθαν τα εφηβικά και προσμένοντας τα μετεφηβικά που έρχονται. Σε μια πορεία που συνεχώς διευρύνεται, κέντρο ανάπτυξης αποτελεί ο άνθρωπος, οι πτυχές του, το σύνολο του ώστε να υπάρξει εφικτό το επίπεδο του Ανθρώπου.
Από νωρίς (παιδικά χρόνια) θέλησα να ρίξω την βάρκα μου στην θάλασσα, να ταξιδέψω, να γεμίσω το σακίδιο μου με πολύτιμα εφόδια που στην συνέχεια θα ήταν χρήσιμα ώστε να ‘στρώσω χαρακτήρα’. Την ίδια στιγμή που των διπλανών μου το σακίδιο περιλάμβανε ένα σνακ και ένα χυμό, το δικό μου περιείχε παρατηρήσεις, γιατί ποτέ δεν ένιωσα το απόλυτο του εαυτού μου με τους διπλανούς μου, δεν θέλησα ποτέ μου να διαφοροποιηθώ, απλώς θέλησα τον εαυτό μου να βρω.

Παιχνίδι, χαρά, ξέγνοιαστα χρόνια, τα ζήσαμε όλοι μας έντονα. Στις γειτονιές που τρέχαμε, στους μαχαλάδες (όπως τους λέμε στο χωριό μου), στην φασαρία που ήταν ασταμάτητη από το πρωί έως και αργά το βράδυ, σε όλα αυτά που τώρα νοσταλγώ, γιατί μου λείπουν τα παιδικά μου χρόνια, που οι γρατζουνιές στα γόνατα μου ήταν το μόνο που με πονούσε.
Σχημάτιζα όνειρα, πολλές φορές και υπερβολικά, άλλες εφικτά, άλλα τις περισσότερες σιωπηλά. Ως σημαντικότερο όνειρο, ελπίδα, φιλοδοξία, είχα το να μην γίνω κάποιος για να γίνω,  άλλα να γίνω κάποιος για μένα και για όλα τα σιωπηλά μου όνειρα, μέσο για όλα αυτά? Η απόκτηση γνώσεων, γενικού επιπέδου, ώστε να είναι τα εφόδια για τον σχηματισμό του χαρακτήρα και μιας άποψης (πρώτα εφηβικά χρόνια).

Κάπου μέσα στην πορεία αυτή, ήρθε η αλλαγή, σωματική και ψυχική (εφηβική ηλικία), ένα σώμα να πλάθεται, και ένας χαρακτήρας σε διαρκή ρυθμό προσαρμογής και σχηματισμού. Με βασικό πάντα κέντρο τον άνθρωπο και όλη του την σύνθεση, κύλησαν και τα χρόνια αυτά. Διάβασμα για καθαρά προσωπικό όφελος.

Πρόσωπα.  Σχέσεις. Σαρκική σύνδεση και διασύνδεση. Σταθεροί και ευμετάβλητοι φίλοι. Παρέες πολλές, άλλες καλές και άλλες λιγότερο. Αντιδράσεις. Συμπεράσματα. Γέλια. Κλάμα. Χωρισμός. Αποχωρισμός (με χειρότερο τον οριστικό). Απαγορευμένα βράδια. Θάλασσα και στεριά, σε μια πορεία, σε έναν δρόμο, σε μια ζωή..


Και μια παράγραφος για όλους όσους με ανέχονται:

Μάνα, Μπαμπά, το ευχαριστώ είναι νομίζω μικρό.
Αδεφή και αδερφέ μου, σας αγαπώ…
Σε όλα αυτά τα χρόνια, συνάντησα ανθρώπους με τους οποίους μοιράστηκα στιγμές, προσπάθησα να είμαι εκεί για εκείνους. Με κάποιους μεγάλωσα και μεγαλώνω μαζί, συνοδοιπόρος σε όλο αυτό που ζω. Σε οτιδήποτε κρυφό και αν έχω, σε οτιδήποτε φανερό αλλά και τρελό, μόνιμη -σχεδόν- συγκάτοικος στην τρέλα, η απίστευτη και τρελή μου αδυναμία ΚΩΝΣΑΝΤΙΝΑ
ΠΑΣΧΑΛΗ… Να’ σαι καλά σε ευχαριστώ για τα πάντα μέχρι εδώ. Από τότε με την μπλε τσάντα και το κόκκινο αυτοκίνητο πάνω, της έως και τώρα, σε όλο αυτό που ζεις. ΄

Και το επόμενο σε όλους εκείνους που μόλις έχουν κάνει ‘κατάληψη’ στην ζωή μου... ευχή μου να καταφέρω να είμαι σωστός και αντάξιος σε ένα μεγαλείο που ο καθένας κρύβει, γιατί όλοι μας είμαστε όμορφοι αλλά σε διαφορετικά μάτια..
Τρυφερότητα, κουράγιο, γέλια, σμπροξίματα, συζητήσεις, περιπλανήσεις, όμορφη φάση (που λέμε).

Σε ότι έρχεται λοιπόν, ευχή (κρυφή), σβήνω τα κεριά και Ας φάμε λοιπόν την τουρτα (χωρις σοκολατα)
Σας ευχαριστώ....

Κάπου εδώ θα είμαι, να το θυμάστε άνθρωποι μου, σε μια γωνία, σε ένα βλέμμα, σε μα κουβέντα, σε μια αγκαλιά!….


Υ.Γ.:  Σήμερα είναι  τα γενέθλια μου, σήμερα γιορτάζω τα γενέθλια μου…

_Θέλησα να  πάω να δουλέψω εκεί όπου φτιάχνουν ξύλινα καράβια. Δεν ήξερα ακόμη πως αυτό που ήθελα να κάνω, ήταν το δικό μου καράβι_ J
Μεγάλωσα- Χαρις Αλεξίου

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012

Η κολόνια εξατμίστηκε

Τα πέταλα των λουλουδιών που αγνά ακουμπά και φωτίζει ο ήλιος σηματοδοτούν την έναρξη της άνοιξης. Ο ήλιος χάδια δίνει τρυφερά στου κόσμου τα κορμιά. Μα το δικό του είναι ακόμα παγωμένο. Φωτίζει όλη την επιφάνεια της γης και ζεσταίνει όλων τα σώματα. Πέρα από το δικό του. Πέρα από το δικό μου. Βρίσκεται παγωμένο σε μια σκοτεινή γωνία μπροστά από ένα τζάκι. Παγωμένο να κοιτά την φωτιά που τρεμοπαίζει, και να προσπαθεί να ζεσταθεί μονάχα με ένα σεντόνι. Σε εκείνο που πριν από καιρό έσυρες το κορμί σου, ακούμπησες την νιότη σου και το άρωμα σου. Το άρωμα το μόνο στοιχείο που έμεινε να σε θυμίζει, ένα αποτύπωμα που με σημάδεψε για πάντα, η κολόνια σου. Δεν άφησες τίποτα άλλο, ούτε το όνομά σου.
Τυλίγω το πρόσωπο μου με αυτό το σεντόνι, γεμίζω τα δύο ποτήρια με κόκκινο κρασί, μα μόνο το ένα από τα δύο τελειώνει. Είναι το δικό μου.
Γίνεται μονάχα μια νύχτα και ένα κορμί να με σημαδέψουν για πάντα? Το κορμί σου, το άρωμα σου, χρόνια μετά να μένουν μέσα μου ως η πιο ζωντανή ανάμνηση, ως η πιο ζωηρή απόχρωση του χρώματος με το οποίο κάποτε βάψαμε εκείνη την στιγμή. Με το κόκκινο, το χρώμα του πάθους, του αίματος, του κρασιού. Του κρασιού μας.
Κάθομαι μετά από καιρό στο ίδιο σημείο, με το ίδιο σκηνικό μα εσύ να λείπεις. Δεν γνώρισα ποτέ μου το όνομα σου, στοιχεία για εσένα μα ακόμα σε αναζητώ και πονώ όταν μέσα στο μυαλό μου σε βρω.
Πέρασε ο καιρός, τα δέντρα άνθισαν, έριξαν το φύλλωμα τους, άνθισαν πάλι, ανθίζουν και τώρα.
Κανένα λουλούδι δεν μαραίνεται αν το φροντίσεις σωστά. γιατί να αφήσω τον εαυτό μου να μαραθεί? Γυμνός πια στέκω μπροστά στην φωτιά που έτοιμη είναι να σβήσει, κρατώ στα χέρια μου το σεντόνι, τα φιλιά σου, το άρωμα σου. Κρατώ το σημάδι που με κράτησε σκλαβωμένο σε μια σκοτεινή γωνιά να με φωτίζει το τζάκι και να ζεσταίνω το κορμί μου από το κρασί.
Ρίχνω ότι κρατώ στην φωτιά και πορεύομαι αντίθετα, εκεί που στέκει η ζωή, ένα βήμα μετά την εξώπορτα.




Υ.Γ.: Ο ήρωας της παραπάνω ιστορίας σημαδεύτηκε για όλη του την ζωή από μια στιγμή που το πάθος ξεπέρασε την λογική. Ζώντας μια έντονη στιγμή έριξε το κορμί του σε μια αρρώστια που δεν θεραπεύεται ακόμα. Το AIDS χτύπησε τον νεαρό της ιστορίας μου, και αφέθηκε εκεί να μένει με τον πόνο. Ώσπου κατάλαβε ότι στην ζωή όλα είναι παιχνίδι. Η ζωή μοιράζει τα φύλλα της, εμείς καλούμαστε να παίξουμε, γιατί αυτό το φύλλο που για μας δεν σημαίνει τίποτα, για τον άλλον μπορεί να είναι το φύλλο με το οποίο να κάνει μπιρίμπα. Έτσι κ ο ήρωας της ιστορίας, δεν βρήκε όφελος και ελπίδα στο κλάμα και στο γιατί όλα αυτά συμβαίνουν, αποδέχτηκε την κατάσταση, εναρμονίστηκε με αυτήν, προσαρμόστηκε και διάλεξε την αντίθετη πορεία, στην πορεία που οδηγεί στο ζωή.

Μιας και το χειρότερο συναίσθημα είναι να κλαις για αυτόν που σε έμαθε να γελάς. Οπότε μην κλαίμε πια για την ζωή, είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή.

Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012

Βρεγμένο Εισιτήριο

Στον τελευταίο σταθμό μιας διαδρομής ένα βρεγμένο εισιτήριο κρατώ. Δεν περιμένω κανέναν, μα ούτε και στο τραίνο ζητώ να μπω. άλλωστε εδώ είναι το τέρμα, εδώ είναι το τέλος μιας ιστορίας.
Σφιχτά στα δυο μου χέρια ένα έτοιμο να σκιστεί εισιτήριο. Μια ελπίδα έτοιμη να χαθεί.
Κρατώ μια ευχή, που κάποτε έμοιαζε ζωντανή. Κρατώ ένα γράμμα δικό σου. Λέξεις αραδιασμένες στο χαρτί, διάσπαρτες φράσεις μου έκρυβαν μια ευχή, ένα εισιτήριο για έναν έρωτα, μια αγάπη, μια συντροφιά. Λόγια που μείναν στο χαρτί, λέξεις που έγιναν ένα με τα καυτά μου δάκρυα, και πότισαν πάνω στο χαρτί, λέξεις που μείναν λέξεις.
Σχεδόν μια ελπίδα. Σχεδόν ένα χαμόγελο. Σχεδόν όλη μου η ζωή. Κοντεύεις να φτάσεις. Έφτανες. Το τραίνο τερμάτισε, ο προορισμός του είναι εδώ. Στο ξέμακρο παγκάκι του σταθμού, έχω αφήσει εκείνο το εισιτήριο. Μπορεί να το βρήκες. Μπορεί και όχι... Πια σημασία τώρα πια? Πια η ουσία? έχω κάτσει στην γωνία, λίγο πιο μακριά. Πέρασες, αλάργεψες και εχάθεις. 
Πέρασες από το παγκάκι. Δεν στάθηκες, ενώ έκλεινες το γράμμα σου γράφοντας "θα γυρίσω εδώ που σε αφήνω, στο παγκάκι του έρωτα". κι όμως το προσπέρασες. Ούτε που κοντοστάθηκες.
Στον τελευταίο σταθμό αυτής της διαδρομής, σε άφησα. Σε αφήνω.. ένα άλλο τραίνο από τον δίπλα σταθμό ξεκινάει. Πρέπει να το προφτάσω. Συγνώμη δεν ζητώ, γιατί ήμουν εκεί, έμεινα εκεί να ελπίζω, έμεινα στρατιώτης τα φτερά σου να φιλώ, και τα χείλη σου να ζητώ. Έμεινα εκεί, στο ίδιο πάντα παγκάκι, στο ίδιο μέρος, εκείνο που αγνόησες, εμένα που αγνόησες ...
Εισιτήριο την καρδιά μου, και προορισμό την ζωή μου. Φεύγω.. Κάπου, κάποτε, ίσως σε μια στάση σε δω. ίσως και όχι. δεν ελπίζω. Μα ένα να ξέρεις το εισιτήριο είναι διπλό και ότι δεν σκοτώνει το "σ' αγαπώ".... 

Τρίτη 6 Μαρτίου 2012

Τι με κρατά


Τι με κρατά
και φοβάμαι
να ανοίξω τα φτερά
των ονείρων μου?


Τι με κρατά
και νιώθω
το στέρνο μου να πονά
ακόμα μια νύχτα?

 
Τι με κρατά
και δεν προχωρώ
μα μένω ακίνητος
και πίσω να κοιτώ?

 
Τι με κρατά
και δεν γυρνώ
των ρόδα μου
εκεί που αγαπώ?

 
Τι με κρατά
όρθιο στο παράθυρο
να κοιτώ την βροχή
και να τα σκέφτομαι
όλα αυτά?


Που είσαι φίλε 
να με τραβήξεις
έξω στην βροχή,
να νιώσω και πάλι παιδί,
που είσαι?

Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

Taxi 20 : Trust

"Αεροδρόμιο Αθηνών"
"Μάλιστα", η απάντηση που μετά βίας βγήκε από δύο στενάχωρα χείλη.
Ο δρόμος ήταν μακρύς και η κίνηση στους δρόμους της Αθήνας μεγάλη. Στην αρχή μέσα μου αναρωτήθηκα για την τελική τιμή που θα αναγράφονταν στο ταξίμετρο, αλλά εν τέλη ήταν το τελευταίο που εκείνη την ημέρα θα με απασχολούσε.
Καθώς πορευόμασταν προς το αεροδρόμιο για να μια πτήση στο εξωτερικό, παρατήρησα ότι τα μάτια του οδηγού ήταν υγρά και προσπάθησε να τα κρύψει φορώντας ένα ζευγάρι μαύρα γυαλιά.
Είναι η στιγμή εκείνη που αναρωτιέσαι αν πρέπει να φερθείς σαν Άνθρωπος ή σαν άνθρωπος, η στιγμή που λες μέσα σου αν πρέπει να ακολουθήσεις τον διακριτικό τρόπο και να αποστασιοποιηθείς από τον πόνο του ανθρώπου που υπάρχει δίπλα σου, ή να προσπαθήσεις να τον κάνεις να μοιραστεί τον πόνο σου μαζί σου.
Στην προσπάθεια μου να γίνω και να γίνομαι Άνθρωπός, αποκρίθηκα στο σκοτεινό βλέμμα του άνδρα ρωτώντας αν νιώθει καλά.
"Έχετε κάποιο πρόβλημα", συνέχισα.
Και ήταν η στιγμή που λύγισε και έλυσε την σιωπή του.
"Προ ολίγων ημερών η κόρη μου, η Αλεξάνδρα, συνάντησε έναν τύπο που γνώρισε στο διαδίκτυο. Μιλούσαν καιρό τώρα, μου το είχε εκμυστηρευτεί και μου ζήτησε να μην πω τίποτα στην μητέρα της. Είχαν γνωριστεί σε ένα από αυτά τις κοινωνικής δικτύωσης και απέκτησαν μια καθημερινή επαφή, μιλώντας για περισσότερες από πέντε ώρες την ημέρα. Πόσο δίκαιο ή όχι είναι αυτό?"
Παύση μετά σιωπής. Θεώρησα πώς κάτι έπρεπε να ξεστομίσω. Μα δεν το βρήκα και τόσο τραγικό. Σε παγκόσμιο επίπεδο το δίκτυο χρησιμοποιείτε καθημερινά από δισεκατομμύρια χρήστες, και λογικό μου φάνηκε να γνωρίσει κάποιος κάποιαν, ή και το αντίστροφό, μιας όλοι μας είμαστε εγγεγραμμένοι σε κάποια σελίδα κοινωνικής δικτύωσης.
Την στιγμή που θέλησα να εκφράσω την άποψη μου, ο οδηγός σταμάτησε την σκέψη μου ακαριαία.
"Την βίασε..." και ξέσπασε σε λυγμούς.
"Πώς μπόρεσε να το κάνει αυτό στο λουλούδι μου;" συνέχισε καθώς η φωνή του έσπαγε και ακουμπούσε τη δική μου ευαισθησία.
"Όλοι΄κρύβονται πίσω από μια οθόνη και προσπαθούν να κάνουν πράξη την κάθε τους ανώμαλη σκέψη. Ένας άνδρας ηλικίας παραπάνω του μισού αιώνα να γίνεται ένα με το κορμάκι μιας δεκαεπτάχρονης;, αυτό δεν είναι δίκαιο, δεν μπορεί να συμβαίνει" και μια αναπάντητη ερώτηση παρέμεινε καθώς φτάσαμε στην πόρτα του αεροδρομίου.
"Σημασία έχει ότι τα είπα σε κάποιον και με άκουσε, αισθανόμενος τον πόνο μου", μου είπε στην κίνηση μου να πληρώσω και έφυγα σκουπίζοντας τα μάτια μου...
Καθ όλη την διάρκεια του ταξιδιού μου, το μυαλό μου προσπάθησε να εξηγήσει, βασικά να δικαιολογήσει αυτό το κοινωνικό φαινόμενο, αλλά μάλλον μάταια, διότι όταν κάποιος είναι αποστασιοποιημένος από μια κατάσταση δεν μπορεί να την κατανοήσει σε απόλυτο βαθμό, αλλά μπορεί να καταλάβει μερικό από τον πόνο στα μάτια του συνομιλητή του.

Υ.Γ.: Η Αλεξάνδρα μετά τον βιασμό της νιώθοντας συναισθηματικά κατακερματισμένη, θέλησε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ώστε να καταφέρει να ορθοποδήσει σε έναν ικανοποιητικό βαθμό. Σημάδι ανεξίτηλο μέσα στην ψυχή της και στο κορμί της, αποτέλεσε εμπόδιο στις κοινωνικές και ερωτικές της επαφές της και εν τέλη αφιερώθηκε στον δημιουργό της, στην θεϊκή δύναμη που την έπλασε και την συνέθεσε γιατί όλες οι άλλες επαφές την είχαν απογοητεύσει.....

Σάββατο 3 Μαρτίου 2012

κι όπου μας βγάλει...




όταν κάποιον τον θέλουμε
δεν είμαστε μπερδεμένοι


τον κοιτάμε στα μάτια











τον φιλάμε








και όπου μας βγάλει...