Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012

Βρεγμένο Εισιτήριο

Στον τελευταίο σταθμό μιας διαδρομής ένα βρεγμένο εισιτήριο κρατώ. Δεν περιμένω κανέναν, μα ούτε και στο τραίνο ζητώ να μπω. άλλωστε εδώ είναι το τέρμα, εδώ είναι το τέλος μιας ιστορίας.
Σφιχτά στα δυο μου χέρια ένα έτοιμο να σκιστεί εισιτήριο. Μια ελπίδα έτοιμη να χαθεί.
Κρατώ μια ευχή, που κάποτε έμοιαζε ζωντανή. Κρατώ ένα γράμμα δικό σου. Λέξεις αραδιασμένες στο χαρτί, διάσπαρτες φράσεις μου έκρυβαν μια ευχή, ένα εισιτήριο για έναν έρωτα, μια αγάπη, μια συντροφιά. Λόγια που μείναν στο χαρτί, λέξεις που έγιναν ένα με τα καυτά μου δάκρυα, και πότισαν πάνω στο χαρτί, λέξεις που μείναν λέξεις.
Σχεδόν μια ελπίδα. Σχεδόν ένα χαμόγελο. Σχεδόν όλη μου η ζωή. Κοντεύεις να φτάσεις. Έφτανες. Το τραίνο τερμάτισε, ο προορισμός του είναι εδώ. Στο ξέμακρο παγκάκι του σταθμού, έχω αφήσει εκείνο το εισιτήριο. Μπορεί να το βρήκες. Μπορεί και όχι... Πια σημασία τώρα πια? Πια η ουσία? έχω κάτσει στην γωνία, λίγο πιο μακριά. Πέρασες, αλάργεψες και εχάθεις. 
Πέρασες από το παγκάκι. Δεν στάθηκες, ενώ έκλεινες το γράμμα σου γράφοντας "θα γυρίσω εδώ που σε αφήνω, στο παγκάκι του έρωτα". κι όμως το προσπέρασες. Ούτε που κοντοστάθηκες.
Στον τελευταίο σταθμό αυτής της διαδρομής, σε άφησα. Σε αφήνω.. ένα άλλο τραίνο από τον δίπλα σταθμό ξεκινάει. Πρέπει να το προφτάσω. Συγνώμη δεν ζητώ, γιατί ήμουν εκεί, έμεινα εκεί να ελπίζω, έμεινα στρατιώτης τα φτερά σου να φιλώ, και τα χείλη σου να ζητώ. Έμεινα εκεί, στο ίδιο πάντα παγκάκι, στο ίδιο μέρος, εκείνο που αγνόησες, εμένα που αγνόησες ...
Εισιτήριο την καρδιά μου, και προορισμό την ζωή μου. Φεύγω.. Κάπου, κάποτε, ίσως σε μια στάση σε δω. ίσως και όχι. δεν ελπίζω. Μα ένα να ξέρεις το εισιτήριο είναι διπλό και ότι δεν σκοτώνει το "σ' αγαπώ".... 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου