Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2014

Κάθε τι που συναντας

Περνάνε οι μέρες και η πείνα θερίζει.
Απουσιάζει μια αγκαλιά και μια κουβέντα. τροφές σημαντικές σε θρεπτικά συστατικά για την ψυχή μας
Περπάτησα στην άκρη του δρόμου,στις όχθες του ποταμού και στην διαχωριστική εκείνη γραμμή ανάμεσα στα όνειρα και στην αλήθεια, την πραγματικότητα μου και τον ρεαλισμό.
Ακούμπησα πάνω στα νερά μικρές επιθυμίες,τις οποίες τις τράβηξε μακριά και χάθηκαν στην πορεία του νερού. Αλλά προσπάθησα να γίνω το ψάρι εκείνο που έχει μάθει να πετάει. Ακούμπησα στον κορμό ενός δέντρου και μου έφερε όλη την αλήθεια. Μου έφερε την τροφή εκείνη με την οποία τάισα το ψάρι, τον ίδιο μου τον εαυτό δηλαδή.
Γέλασα και έκανα ένα βήμα προς την τροφή. Πείνασα... θέλησα να φάω και να χορτάσω από μια αγκαλιά, δυο λόγια,ένα απλό χαμόγελο.
Στα βήματα ήρθα αντιμέτωπος με ξερά φύλα στο έδαφος. Ήχος που σου θυμίζει πως η εποχή αλλάζει, που θα πρεπε να σε βάζει στην θέση "τα ξερά δικά μου φύλλα πότε θα τα καθαρίσω?".
Ήχος άσχημος,γιατί σημαίνει τον θάνατο του φυλλώματος, αλλά δίνει και την ελπίδα πως κάτι θα έρθει ξανά, μια ζωή. 
Όπως και να έχει, απ'τους χειρότερους ήχους που μπορείς να ακούσεις είναι το 'σπάσιμο' στην φωνή κάποιου όταν βουρκώνει, όταν σου δίνει την τροφή και μέσα του λέει "μην το φτύσεις"
καθένας που συναντάς, ο κάθε ήχος που ο καθένας φέρει, τον κάθε παφλασμό που το κύμα κάνει, τον ήχο των ξερών φύλλων. 
Κάθε τι που συναντάς , κάτι αγαπά.....κάτι φοβάται... κάτι έχει χάσει...
Ότι και αν είναι αυτό, όποια ιστορία και αν ο καθένας μας φέρει και συνεχίζει να γράφει, διαφαίνεται από το "σπάσιμο" αυτό! Σπάει η φωνή μου όταν "πεινάω", "όταν αγαπάω", όταν "φοβάμαι", όταν κάτι έχω "χάσει"..
Η τροφή στέκει εκεί,δίπλα από τα ξερά φύλα, φέροντας μαζί της όλα τα στοιχεία εκείνα που έχει ο καθένας που συναντάς.
Τι τροφή είναι αυτή? Μακάρι να είχε συνταγή να στην πω.!Μακάρι να μπορούσα να την αγοράσω να σε ταΐσω.Πράγμα που δεν γίνεται φίλε μου. Η τροφή αυτή για τον καθένα είναι κάτι ξεχωριστό, για του Κινέζους είναι ένα σουβλάκι από κατσαρίδες, για του Έλληνες ένα πιτόγυρο, και πάει λέγοντας.
Ο καθένας έχει τον δικό του ουρανίσκο. Την δική του υποκειμενική κρίση και τα δικά του κριτήρια. Ο καθένας έχει την φωνή του. Ο καθένας κάτι αγαπά, κάτι φοβάται και κάτι έχει χάσει. (υποκειμενικότητα στο έπακρον δηλ)
Και σπάει η φωνή μου στον άνθρωπο εκείνο που με τάισε κάτι. είμαι φτηνός,πολύ φτηνός και για λίγα ψίχουλα,γίνομαι δούλος καθενός.
Δεν είμαι να τρώω πολύ, είναι να τρώω επί της ουσίας. Πράγματα θρεπτικά (πλέον)!
Ο χειρότερος ήχος είναι το 'σπάσιμο' στην φωνή κάποιου όταν βουρκώνει, και είναι ο χειρότερος γιατί ακουμπάει πάνω σου την αλήθεια που φέρει!Είναι το νερό και το δέντρο, τα φύλλα και η τροφή του. και είναι όλα δικά του! Ο χειρότερος αυτός ήχος..... και σπάει η δική μου, αυτήν την στιγμή...

Υ.Γ: 
- Το νερό είναι τ μέλλον, ασταθές και απρόβλεπτο, άγνωστο (και το άγνωστο είναι το πιο οργασμικό μέρος)
-Το δέντρο είναι το παρόν, δεν τι σταθερό έχεις αυτην στιγμή δίπλα σου και ακούμπησε την αλήθεια σου
-Το φύλλωμα είναι το παρελθόν, ανήκει κάπου που μόνο όταν γύρεις το κεφάλι σου έρχεσαι αντιμέτωπος με αυτό.Βλέπε το δέντρο και περπάτα πάνω στ φύλλωμα!
-Η φωνή είναι η φωνή εκείνη που έχουμε όταν μιλάμε στον άνθρωπο εκείνο που αγαπάμε, και ας μην του το λέμε. Το σπάσιμο αυτό, είναι η επιβεβαίωση!