Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

Το δάκρυ στην βροχή



Βρέχει και ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το κορμί μου είναι τόσο στεγνό. Εκτεθειμένο σε μια μπόρα της ημέρας, στην μέση μιας λεωφόρου το κορμί μου στέκει στεγνό. Έμαθα στα χρόνια που πέρασα στα θρανία πως δεν είναι ο κόσμος που τρέχει, μα είναι η Ζώη.
Στις γυμνές μου παλάμες ένιωσα το άγγιγμα ενός όμορφου πετάλου, ενός κατακόκκινου τριαντάφυλλου. Μια ασχημάτιστη ψυχή, δυο μάτια μελαγχολικά και ένα χαμόγελο ψεύτικα αστραφτερό πρόσφεραν ένα λουλούδι για ένα ή και δύο ευρώ. Βρέθηκα εκείνη την στιγμή, στατικά σημαδεμένος και σκεπτόμενος μια σειρά από πιθανολογικά αίτια που μπορεί κάποιος να βρεθεί στον δρόμο. Ζώντας χρόνια τώρα από την αντίθετη πλευρά του δρόμου δεν μπόρεσα να δώσω μια απάντηση και παίρνοντας το τριαντάφυλλο, ζήτησα από τον μικρό άγγελο να με συνοδέψει σε ένα καφέ, λίγα μέτρα πιο κάτω. Και η μικρή αγγελική παρουσία του Πέτρου, με ακολούθησε.
Φτάνοντας και έχοντας παραγγείλει, θέλησα να αποσπάσω από τον νεαρό, που καθόταν μπροστά μου, μια σειρά απαντήσεων για να καταλάβω την κατάσταση του δρόμου.
Η βροχή έξω από το τζάμι αγριεύει, καθώς η φωνή του Πέτρου άρχισε να σπάει λίγο πριν φτάσει στο τέλος μια δραματικής ιστορίας. Νιώθοντας ντροπιασμένος και ανασφαλής, άφησα τα χρήματα στο τραπέζι και αποσύρθηκα στο γραφεί μου, να΄σκέπτομε διαρκώς τα λόγια εκείνου του μεθυσμένου για θεραπεία νέου.
Προσπάθησα να αλλάξω, να βρω μια σωστή πορεία. Προσπάθησα, μα δεν κατάφερα τίποτα.
Δεν ένιωσα πότε τόσο δυνατός όσο τον Πέτρο, ώστε να παρατήσω τον κόσμο που έφτιαξα και να διεκδικήσω τον κόσμο που έχασα με όποια τιμωρία και κατάληξη, γιατί σημασία έχει, όπως και ο Πέτρος μου είπε, να είσαι χαρούμενος με ότι πηγάζει από τον εαυτό σου, γιατί δεν πετιούνται όλοι στην δρόμο επειδή ζουν άσχημα. Κάποιοι φτάνουν εκεί, διεκδικώντας ότι δεν μπόρεσαν μια ζωή αντέχοντας κάθε κατάληξη...



Υ.Γ: Ο Πέτρος λίγα χρόνια αργότερα πέθανε διεκδικώντας τα όνειρα του, διεκδικώντας την κόρη που ένα πρωί είχε αφήσει στην βροχή, μια κόρη που έμαθε να ζει στην βροχή, στην βροχή των αστεριών κάνοντας ευχές για την ζωή της, μια ζωή σημαδεμένη από έναν ήρωα που στην αγκαλιά της κόρης του έβρισκε κάθε ατόφιο συναίσθημα, μια αγάπη σαν την βροχή.

1 σχόλιο:

  1. "Να είσαι χαρούμενος με ότι πηγάζει από τον εαυτό σου"..ίσως από τα πιο σωστά που έχω ακούσει εδώ και καιρό...
    Καταπληκτικό κείμενο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή