Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

Αέρα εσύ..

Φύλλα που έγδυσαν τα δέντρα
και σκορπίστηκαν στον δρόμο,
υποχείρια ενός αέρα
σαπίζουν μέσα στον χρόνο.

Γαμημένε αέρα
που φύσηξες επάνω μου
και έφερες από το χθες
ότι έθαψα πλέον στα στεγνά μου ματιά.

Ξεχασμένα χρόνια
και κλειστές πληγές
σε πεταμένα σεντόνια
και ανεκπλήρωτες ευχές,
θύμησες.

Έσβησες το κερί
και μέσα στο σκοτάδι
πολεμάς αδιάκοπα
μια μνήμη ζωντανή.

Άχρωμε αέρα,
πάρε ότι έφερες από πάνω μου,
κρύες νύχτες και μοναχικούς χορούς
μοναξιά και φιλιά σε ψεύτικους κλοιούς.

Χειμωνιάτικε αέρα,
κρύψου σε κάποια ουλή
και γιάτρεψε μου την πληγή,
μην την σκαλίζεις να χαρείς.

Φύλλα που πέσαν στον δρόμο
έντυσαν εμένα
κράτησαν χρόνια φυλαγμένα
και δάκρυα βαθιά κρυμμένα.

Αέρα,εσύ,άψυχε
μην μου παίρνεις την ασπίδα,
δώσε μου και άλλο την χαρά
να έχω λίγη ζεστασιά.

Μαλάκα,εσύ και γαμημένε
κρύε εσύ και μπάσταρδε,
συγχώρεσε με που σπάω
και πάνω σου χτυπάω,
μα είσαι εσύ αυτός που αντέχει
και δεν αγαπάει
και το κόστος δεν μετράει.

Συγγνώμη φίλε μου εσύ,
στοιχείο της φύσης,
μα πρέπει και εγώ
κάπου να μιλήσω.
Ευχαριστώ για την ανοχή σου
και τα λόγια τα βαριά μου....