Που αλλού μπορώ να εμπιστευτώ την μοναξιά μου?
Κύματα χαράς και στεναχώριας αποπνέουν σε ένα γνώριμο δωμάτιο ενός μικρού σπιτιού κοντά στο κέντρο της πόλης. Στιγμές,χρόνια, λόγια και συζητήσεις ξεπηδούν από τους τοίχους που έκλεισαν όμορφα βράδια και δυνατά ξημερώματα!
Άδει δωμάτιο.Λείπει η χαρά?Ή μήπως μένει η στεναχώρια? "Ο συνδυασμός των αυτών στο πρόσωπο σου λείπει", ακούστηκε μέσω μιας φωτογραφίας. Μια εικόνα και βλέμμα, ότι πλέον έχει απομείνει να ακούει και να βλέπει και να βλέπει την πτώση ενός κορμιού που πάλευε όρθιο για χρόνια να μείνει. Μια εικόνα,όμως, δεν είναι αρκετή ώστε να αποτελέσει την δύναμη εκείνη, την κραυγή και την αγκαλιά, ενδεχομένως, που μια ματωμένη ψυχή γυρεύει.
Λόγια σε μορφή ενός βαρύ τσιγάρου,γίνονται καπνός και χάνονται στο δωμάτιο που συναισθηματικά αποπνικτικό έχει μετατραπεί. Λόγια που δεν λέγονται, κρύβονται στην σιωπή και διανέμονται στα κύτταρα σου,στην σκέψη σου. Λόγια που αυτιά υπάρχουν για να εισβάλουν, αλλά όχι καρδιά για σε αγκαλιάσει.
Είναι οι στιγμές εκείνες που μοιάζει λυτρωμός το σπίτι που σφράγισε μερικές στιγμές στον χρόνο. Οι στιγμές εκείνες, στο σπίτι του φίλου, αποτελούν την όαση στην έρημο και τον επίδεσμο στην πληγή.
Τα σπίτια των φίλων, τις δύσκολες ώρες γνωστά καταφύγια. Φωλιά για δραπέτες από οποιοδήποτε προβληματισμό, από όνειρα και πραγματικότητα. Φωλιά. Ζεστή,γνωστή,οικεία, άμεσα δική σου. Πόσο δική σου? Αρκετή για να νιώσεις σπουργίτι.
Τα σπίτια εκείνα, αυτά τα σπίτια των φίλων, είναι όμορφα. ίσως από τα πιο όμορφα που έχει αντικρίσει. όχι γιατί διακοσμούνται από κάποιο συγκεκριμένο στυλ, αλλά γιατί όλη η ομορφιά τους κρύβεται στον ένοικο ή ιδιοκτήτη του.
Αυτές τις κρίσιμες ώρες....
Τα σπίτια των φίλων....θα ήταν ιδανικά. ΑΛΛΑ....
αλλά!! :/
Κύματα χαράς και στεναχώριας αποπνέουν σε ένα γνώριμο δωμάτιο ενός μικρού σπιτιού κοντά στο κέντρο της πόλης. Στιγμές,χρόνια, λόγια και συζητήσεις ξεπηδούν από τους τοίχους που έκλεισαν όμορφα βράδια και δυνατά ξημερώματα!
Άδει δωμάτιο.Λείπει η χαρά?Ή μήπως μένει η στεναχώρια? "Ο συνδυασμός των αυτών στο πρόσωπο σου λείπει", ακούστηκε μέσω μιας φωτογραφίας. Μια εικόνα και βλέμμα, ότι πλέον έχει απομείνει να ακούει και να βλέπει και να βλέπει την πτώση ενός κορμιού που πάλευε όρθιο για χρόνια να μείνει. Μια εικόνα,όμως, δεν είναι αρκετή ώστε να αποτελέσει την δύναμη εκείνη, την κραυγή και την αγκαλιά, ενδεχομένως, που μια ματωμένη ψυχή γυρεύει.
Λόγια σε μορφή ενός βαρύ τσιγάρου,γίνονται καπνός και χάνονται στο δωμάτιο που συναισθηματικά αποπνικτικό έχει μετατραπεί. Λόγια που δεν λέγονται, κρύβονται στην σιωπή και διανέμονται στα κύτταρα σου,στην σκέψη σου. Λόγια που αυτιά υπάρχουν για να εισβάλουν, αλλά όχι καρδιά για σε αγκαλιάσει.
Είναι οι στιγμές εκείνες που μοιάζει λυτρωμός το σπίτι που σφράγισε μερικές στιγμές στον χρόνο. Οι στιγμές εκείνες, στο σπίτι του φίλου, αποτελούν την όαση στην έρημο και τον επίδεσμο στην πληγή.
Τα σπίτια των φίλων, τις δύσκολες ώρες γνωστά καταφύγια. Φωλιά για δραπέτες από οποιοδήποτε προβληματισμό, από όνειρα και πραγματικότητα. Φωλιά. Ζεστή,γνωστή,οικεία, άμεσα δική σου. Πόσο δική σου? Αρκετή για να νιώσεις σπουργίτι.
Τα σπίτια εκείνα, αυτά τα σπίτια των φίλων, είναι όμορφα. ίσως από τα πιο όμορφα που έχει αντικρίσει. όχι γιατί διακοσμούνται από κάποιο συγκεκριμένο στυλ, αλλά γιατί όλη η ομορφιά τους κρύβεται στον ένοικο ή ιδιοκτήτη του.
Αυτές τις κρίσιμες ώρες....
Τα σπίτια των φίλων....θα ήταν ιδανικά. ΑΛΛΑ....
αλλά!! :/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου