Ασύνδετα μου στιχάκια

Παράξενη μου γνώση

μοιραία μου πνοή,

έριξα το κενό μου κορμί

να αγγίξω έναν ουρανό.

Παραδομένη μου ψυχή

άστατη μου ζωή,

έπνιξα την θορυβώδης μου σιωπή, 

να δροσίζω μια στιγμή.

Κρυμμένη μου καρδιά

κλειστά μου φτερά,

θυσίασα την καρδιά μου ξανά,

να γεμίσω με δύναμη.

Αναπάντητο μου γιατί

ανοιχτή μου πληγή,

ρώτησα αν ο άγγελος μπορεί,

να κατοικήσει στην γη.

Άμοιρο μου παιδί

παρών στην στιγμή,

δίχως απάντηση στο γιατί,

με κύκλωσες ψυχρά.

Πληγωμένη μου απουσία

ζωτική μου σημασία,

χόρεψες για την αξία,

να κερδίσεις λίγη σημασία.

Δακρυσμένο μου λουλούδι

λυπηρό μου τραγούδι,

ψιθύρισα λίγους στίχους,

να χαθώ μέσα σε τοίχους.

Ασύνδετα μου στιχάκια

μεμονωμένα μου αστεράκια,

παιδικά λόγια,

τρυφερά, ίσως και γλυκά.

Αδιέξοδος του λόγου,

η αρχή της ψυχής,

δεν ξέρω το γιατί,

δεν ξέρω πως μπορεί,

δεν έχω κάτι να σωθεί,

για αυτό κρεμάω χαρτάκια

κάτι να θυμίζουν

και να στολίζουν

τον πόνο μου,

να τα καίω

και να ζεσταίνουν 

τον δρόμο μου,

καθώς θα τον φωτίζουν,

δίχως να φοβάμαι πια

όταν το ξημέρωμα ξεκινήσει, 

όταν το σώμα ξυπνήσει,

και ο κύκλος πάλι θα αρχίσει..