Η κατεύθυνση ενός ατόμου από την γέννηση μέχρι την δύση του, αποτελεί το πιο παράξενο και παράλληλα ζωντανό αλλά και απρόβλεπτο σενάριο. Κάθε σκηνή, μοιάζει να σφραγίζεται στον χρόνο, να περνάει στο μυαλό και να χαράζεται στην ψυχή, μερικές φορές έντονες χαρακιές η οποίες κρατάνε μέχρι και λίγο πριν την δύση του ανθρώπου!
Όσο περισσότερο πονάει η κάθε χαρακιά, τόσο και πιο βαθιά είναι, τόσο και πιο πολύ μένει, σχεδόν ζωντανή, στο μυαλό κυρίως, μιας και όλα είναι θέματα εγκεφαλικά. Αλλά μένει.
Και τελικά η όποια χαρακιά υπάρχει είναι ουσιαστικά μνήμες ή ασπίδες και φόβος, για τα επόμενα μέτρα αλλά και χιλιόμετρα της διαδρομής καθενός από εμάς.?
Γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Η αδυναμία απάντησης μου στο παραπάνω ερώτημα, ειλικρινά με λυγίζει.
Μέτρησα.Πλήρωσα. Πληγώθηκα. Πόνεσα. Πονάω. Μα ξέρω πως έληξε. αυτή η λήξη όμως νιώθω πως αντικατοπτρίζεται στην σχέση μου με τους ανθρώπους γενικά. Μπορεί μια κατάσταση να συγχέει τις διαπροσωπικές σχέσεις?
Θεωρώ πως ναι. Γιατί στην τελική αν βγεις από μια κατάσταση και νιώθεις "θύμα" ή απλά "μαλάκας", νομίζω πως σίγουρα η σκέψη που τρέχει στο μυαλό είναι (θα μπορούσε να είναι) "μήπως είμαι?".
Είμαι ή όχι, μπορεί μια σκέψη να "σκλαβώσει" όλες τις σχέσεις, ερωτικές και φιλικές,κυρίως φιλικές, της παρούσας ζωής μου.?
Πφφ. Ειλικρινά εδώ θέλει τσιγάρο!
Εντάξει. στην διαδρομή του κάθε άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με πληθώρα καταστάσεων και άνθρωποι εισέρχονται, κάνουν έναν πέρασμα, μπορεί να μείνουν να θεμελιωθούν ή και να φύγουν. Μπορεί να φύγουν σιωπηλά αλλά αφήνοντας πίσω ερείπια. Από τα ερείπια αυτά μπορείς να αναγεννηθείς. Σημασία τελικά μπορεί να μην έχει ποιος προκάλεσε το οτιδήποτε, αλλά τελικά σημασία έχει η δική σου στάση, στην προκειμένη περίπτωση, η δική μου στάση απέναντι στους ανθρώπους από τους περιβάλλομαι, να μείνει σταθερή με μια όπως πάντα ανθρώπινη πλευρά. Γιατί πάνω από όλα είμαστε αυτό που πάντα ξεχνάμε. Είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ! και κανείς δεν είναι εδώ για να πληρώσει μια, ας πω, έντονη στιγμή κάποιου!
Και επίσης, αν κάποιος λυγίζει και βρεθεί στο σημείο από όπου σήμερα γράφω, μέσα στα ερείπια. Να θυμάται πως:
ΟΣΟ ΧΑΜΗΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΣΕΙΣ, ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΣΕ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ ΝΑ ΑΓΓΙΞΕΙΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ!
Όσο περισσότερο πονάει η κάθε χαρακιά, τόσο και πιο βαθιά είναι, τόσο και πιο πολύ μένει, σχεδόν ζωντανή, στο μυαλό κυρίως, μιας και όλα είναι θέματα εγκεφαλικά. Αλλά μένει.
Και τελικά η όποια χαρακιά υπάρχει είναι ουσιαστικά μνήμες ή ασπίδες και φόβος, για τα επόμενα μέτρα αλλά και χιλιόμετρα της διαδρομής καθενός από εμάς.?
Γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Η αδυναμία απάντησης μου στο παραπάνω ερώτημα, ειλικρινά με λυγίζει.
Μέτρησα.Πλήρωσα. Πληγώθηκα. Πόνεσα. Πονάω. Μα ξέρω πως έληξε. αυτή η λήξη όμως νιώθω πως αντικατοπτρίζεται στην σχέση μου με τους ανθρώπους γενικά. Μπορεί μια κατάσταση να συγχέει τις διαπροσωπικές σχέσεις?
Θεωρώ πως ναι. Γιατί στην τελική αν βγεις από μια κατάσταση και νιώθεις "θύμα" ή απλά "μαλάκας", νομίζω πως σίγουρα η σκέψη που τρέχει στο μυαλό είναι (θα μπορούσε να είναι) "μήπως είμαι?".
Είμαι ή όχι, μπορεί μια σκέψη να "σκλαβώσει" όλες τις σχέσεις, ερωτικές και φιλικές,κυρίως φιλικές, της παρούσας ζωής μου.?
Πφφ. Ειλικρινά εδώ θέλει τσιγάρο!
Εντάξει. στην διαδρομή του κάθε άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με πληθώρα καταστάσεων και άνθρωποι εισέρχονται, κάνουν έναν πέρασμα, μπορεί να μείνουν να θεμελιωθούν ή και να φύγουν. Μπορεί να φύγουν σιωπηλά αλλά αφήνοντας πίσω ερείπια. Από τα ερείπια αυτά μπορείς να αναγεννηθείς. Σημασία τελικά μπορεί να μην έχει ποιος προκάλεσε το οτιδήποτε, αλλά τελικά σημασία έχει η δική σου στάση, στην προκειμένη περίπτωση, η δική μου στάση απέναντι στους ανθρώπους από τους περιβάλλομαι, να μείνει σταθερή με μια όπως πάντα ανθρώπινη πλευρά. Γιατί πάνω από όλα είμαστε αυτό που πάντα ξεχνάμε. Είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ! και κανείς δεν είναι εδώ για να πληρώσει μια, ας πω, έντονη στιγμή κάποιου!
Και επίσης, αν κάποιος λυγίζει και βρεθεί στο σημείο από όπου σήμερα γράφω, μέσα στα ερείπια. Να θυμάται πως:
ΟΣΟ ΧΑΜΗΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΣΕΙΣ, ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΣΕ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ ΝΑ ΑΓΓΙΞΕΙΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου