Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

Ξημέρωμα στην σκέψη [όλοι ψεύδονται, είναι η μόνη αλήθεια μερικές φορές]


Βαδίζοντας κατά μήκος του ποταμού, ο οποίος χωρίζει αλλά και ενώνει τις δύο πλευρές του ποταμού,  ήρθα επαφή με ανθρώπους οι οποίο είχαν ακουμπήσει τα λερωμένα τους σώματα στις όχθες του ποταμού αυτού. Αδιαφορώντας και μένοντας ψύχραιμος, χωρίς να πανικοβληθώ για μια ενδεχόμενη απειλή της σωματικής μου ακεραιότητας, πλησίασα τα σώματα αυτά και κάθισα σε ένα παγκάκι λίγο πιο δίπλα.
Η παγωμένη μπύρα, το δροσερό αεράκι και ο καπνός του τσιγάρου που στιγμιαία θόλωνε το τοπίο, συνάμα με τα δάκρυα που διέρρεαν από τα μάτια μου, της στενάχωρες σκέψεις και η μέθη του ποτού, προσπαθούσαν να πείσουν τον εαυτό μου ότι έχουν κάποιο νόημα, κάποια ουσία.Εν ολίγη, προσπαθούσα να πω ψέματα στον ίδιο μου τον εαυτό. Μα μπορούμε να πούμε ψέματα στα πιο βαθιά κομμάτια της ψυχής μας?
Δράση και αντίδραση, ατονία και αδράνεια, ψέμα και επιφάνεια. Βασικοί θεματικοί πυρήνες που απασχόλησαν το μυαλό μου τις ώρες που πέρασαν, τα λεπτά δίπλα στο ποτάμι. Στα σώματα δύο νέων που πλέον έχουν αποχωρήσει.
Σε όλη την διάρκεια της επεξεργασίας αλλά και της διερευνήσεις, προσπάθησα να αντλήσω από πηγές που δεν με ενδιέφεραν μέχρι πρότινος αλλά και εξακολουθούν να μην αποτελούν πηγή εστίασης. Θεωρώ ότι τα περισσότερα γεγονότα στον βίο κάθε ανθρώπου είναι μονωμένα, αφορούν δηλαδή ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, στο οποίο ενδεχομένως να εμπλέκονται μερικά πρόσωπα. Είναι στιγμές που μένουν παγωμένες στον χρόνο. Τι αξία έχει η μετά-του-συμβάν-μελέτη?
Προσωπικά καμιά.Δεν μπορείς να προσθέσεις όσα δεν είπες, δεν μπορείς να αφαιρέσεις όσα είπες. δεν μπορείς απλούστατα να γυρίσεις τον χρόνο πίσω και σαν ηθοποιός να παίξεις την σκηνή με μερικές διορθώσεις.
έτσι, ποιος ο λόγος που η σκέψη μου κάνει παιχνίδια? Ποιος ο λόγος που ένα κενό μέσα μου διευρύνεται?
Μάλλον η έλλειψη πραγματικής ουσίας, αλλά και αλληλοκατανόησης (όπως χαρακτηριστικά ανέφερε κάποιος συνομιλητής μου,μερικές ημέρες πριν) από ένα περιβάλλον στο οποίο έχεις δείξει μεγάλη κατανόηση, είναι η πραγματική μάλλον αιτία που οι άνθρωποι σήμερα στερεώνουν σχέσεις σε μια επιφάνεια, δίχως να υπάρχει μια πιο βαθύτερη ουσία, μια πιο ανθρώπινη και όχι εγωκεντρική θεμελίωση της οποιασδήποτε μορφής σχέση.
Καθόμουν μόνος, σκεφτόμουν και ένιωθα, όπως χαρακτηριστικά λέμε με τους συμφοιτητές μου, "κομπλέ". δεν μου έλειπαν πολλά, αλλά το σημαντικότερο που κατάλαβα είναι ότι δεν αλλοίωνα άσκοπα τον εαυτό μου. 
Η ανάλωση και αλλοίωση του εαυτού και της προσωπικότητας του ανθρώπου είναι άσχημο πράγμα, μιας και στον βωμό μιας "εικόνας", του "φαίνεσθαι" δηλαδή, κατακερματίζουν αλλά και θάβουν πολύ βαθιά το "είναι". Αρνούμαστε ως άνθρωποι να δούμε τα πράγματα όπως είναι, και βλέπουμε τα πράγματα μόνο ως πράγματα.
Τα βήματα της επιστροφής γίνονται τόσο μηχανικά.Τόσο μόνα. Ένα τραγούδι ακούστηκε και μάλλον έκλεισε και την νύχτα, αλλά και τις σκέψεις μου, καθώς χαρακτηριστικά ανέφερε "όλοι ψεύδονται, είναι η μόνη αλήθεια μερικές φορές", και έτσι -πρέπει θεωρώ- οι άνθρωποι να σκαλίζουμε τα πράγματα μέχρι εκεί που μας παίρνει, από εκεί και πέρα, κοινώς, δεν είναι λογαριασμός μας. 
Τα ψέματα, μια εικόνα, μια στάση, μια ανούσια σχέση, μια ατονία.. όλα υπάρχουν. μπορούμε.Μπορώ να κάνω κάτι για αυτά?
Αρχικά, να κοιτάω να είμαι αξιοπρεπής και τέλος και σημαντικότερο "Να μάθω και να αντέχω να πληρώνω την αλήθεια μου, παρά να πουλιέμαι στο ψέμα"..


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου