Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

Είναι κανείς,εν τέλη

Και ξυπνάω με άδειο μυαλό
σε ζητάω, μα δεν είσαι εδώ.
μου χάρισες μια φίλη καλή,
την μοναξιά μέσα στην ζωή.

Με τυλίγει η απουσία σου
σαν νέφος και ξεσπά βροχή.
κοιτώ φωτογραφίες για την ουσία σου
και χάνεσαι σαν δάκρυ,σαν στιγμή.

Οι μνήμες αδειάζουν το μυαλό
και τα λόγια σου την καρδιά μου,
δεν μπορώ άλλο να πονώ
γύρισε πίσω να σε νιώσω στην αγκαλιά μου.

Οι πληγές γεμίζουν το σκοτάδι,
και η απουσία την ζωή μου.
έχουν πια όλοι φύγει,
κανείς πιστός σε αυτήν την μνήμη.

Είναι κανείς να μου χαρίσει
ένα χαμόγελο;
Είναι κανείς να μου κεντήσει
ένα όνειρο;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου