Κουράστηκα τον φόβο και Φοβάμαι την κούραση

Φοβάμαι να χαθώ ξανά
σε επικίνδυνα φιλιά,
στην αγκαλιά σου
σαν άλλη φωτιά
που καίει ασυγκίνητα τα χαρτιά σου.

Φοβάμαι να περπατήσω ξανά
σε ορμητικά φιλιά,
στην μορφή σου
σαν άλλος καθρέπτης
που κάνει είδωλο το κορμί σου.

Φοβάμαι να χορέψω ξανά
σε ρυθμικά φιλιά,
στην πλάνη σου
σαν άλλο τσιγάρο
που μεθάει ζεστά το χάδι σου.

Φοβάμαι να αγγίξω ξανά
κόκκινα χείλη,
στην ψυχή σου
σαν άλλο δοχείο
που θεωρείται απόλυτα πλήρη.

Κουράστηκα τον φόβο
που ξυπνάει μαζί μου,
μέσα στην νύχτα
και σαν τον απαράβατο νόμο
να σκοτώνει στεγνά την ευχή μου.

Κουράστηκα τις στιγμές
που κυκλώνουν τον εαυτό μου,
μέσα στην μέρα
που κλέβουν ύπουλα τις χαρές
και σημαδεύουν τον αετό μου.

Κουράστηκα τα φτερά
που δανεικά φοριούνται,
μέσα στην ζωή
και σε πετούν ψηλά
σαν λέξεις που ξεχνιούνται.

Κουράστηκα να φοβάμαι
τα κλειστά σου χείλη,
μέσα στα χρόνια,
να σκαρφαλώνω τα ύψη
σαν χάνονται σε ερωτευμένα σεντόνια.

Φοβάμαι την κούραση
μέσα στο βλέμμα σου
αλλά κουράζομαι να μην αντισταθείς
σε αυτό που χτυπάει το αίμα σου...