Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015

Blank

Στέκει εμπρός σου έτοιμη σε κάθε άγγιγμα σου. Μικρά αγγίγματα θα δώσουν και θα συνθέσουν λέξεις,προτάσεις,νοήματα.
Στέκει αναμμένη η οθόνη του τηλεφώνου σου σε ενα μήνυμα που ποτέ δεν στάλθηκε. Βασικά,ποτέ δεν γράφτηκε.
πάντα αυτό το "blank",αυτό το κενό.Φωτισμένη η οθόνη,μα δεν φτάνει να φωτίσει και να δώσει μορφή σε λέξεις.
Και δώσει μορφή!Τι λέξεις να ναι αυτές?
Πόση αλήθεια να έχουν μέσα?Πόση αλήθεια από εκείνη που δεν ξέρεις?
Να γραψουν "ειμαι μαλάκας","φέρθηκα απαίσια" "σε νοιάζομαι"?
Πώς να συνθέσουν εκεινη την γαμημένη την λέξη που θέλει πολύ δυναμη για να βγει από τα σπλάχνα σου?
Πως να συνθεθεί αυτή η πουτάνα η "συγνώμη" και αυτό το υπέρτατο "ευχαριστώ" ?
Πόσα αρχίδια να θέλουν δυο χέρια για να συνθέσουν ενα μηνυμα?
Πόσα κιλά αρχίδια μου λείπουν τελικά?
Και πέρασαν οι μέρες, μα αυτό το "κενό" μένει εκεί. αυτο το μηνυμα που ποτέ δεν γραφτηκε.
παιζουν όλα τα γραμματα της αλφαβήτου στο κεφάλι μου, πως να τα γεννήσω λέξεις?
Εγωιστικά ερωτηματικά που και αυτά αναπάντητα μένουν.
και τι έχουμε? ένα καθολου με μπόλικο τίποτα!

μαζί δεν φαγαμε τον χρόνο,να το θυμάσαι αυτό!
Μαζί γευτηκαμε τον χρόνο,τα πρωινά,τα βράδια.Προβληματισμούς,δάκρυα,γέλια,πειράγματα
Γευτήκαμε τα οσα καταφέραμε,εμεις οι δυο, να φτιαξουμε.
"αυτό που μας δένει εμας δεν εχει όνομα,μα έχει όνομα"
σε αυτό θα βασιστώ,θα παραλείψω τα πάντα και με αυτό θα πω το εξής.
Πέρασαν οι γιορτές,μπήκε ο καινούργιος χρόνος.και μεις χωριστά.
κανείς δεν ξερει για τον αλλον.
Μα προσωπικά,σε καθε ενεστωτική στιγμή,και στς καθιερωμένες ευχες για το νεο έτος παρών το νοημά σου.
πως μπορείς να διαγράψεις εκεινον τον άνθρωπο που καλλιέργησε μεσα σου ένα κάρο πραγματα?
Πως να αφήσεις πίσω σου εκεινα τα χαμόγελα που είχες επειδή σου μιλούσε?επειδή σε στήριζε?
Δεν ξεχνω.
εχω την δυναμη να θυμάμαι
δεν εχω την δυναμη να παιρνω τις αναμνήσεις μου και να κανω το βήμα, εκείνο το λυτρωτικό.

Πέρασανε οι ωρες,οι μερες,οι βδομαδες,οι μήνες.
Προχώρησα.Προχωράω.Μα δεν σταματω να σκεφτομαι.
Για οσο πόνο σου δωσα σε μερικά λεπτά, μια συγνώμη.
Για την απογοητευση εκεινη που σου δωσα.

Τα βηματα δεν ειναι ξέχωρα από το παρελθόν,το παρελθόν με εφερε εδω,και το εδω και τωρα θα με πάει βημα βημα στο αυριο,στο μεθαυριο κτλ κτλ
Και εκεί,στο παρελθόν μου έζησες.και με έφτιαξες κατα ενα μεγάλο ποσοστό.

Μα τώρα?
από τα βαθυ των συναισθημάτων που καλλιεργήσαμε μαζί με δικό λίπασμα, ευχομαι να εχεις μαζεψει κάθε κομμάτι σου που φέρει το ονομά μου.να προχωράς.Να χαμογελάς.Να ζεις!
Να στέκεσαι εκει!Εκεί!
από κάθε πυρήνα, κάθε κυττάρου μου, θέλω το χαμόγελό σου.Εκει και εκείνο!ΕΚΕΙ!στα χείλη σου απάνω!

"αυτό που μας δενει εμάς,δεν θελω να εχει ονομα!μα θελω να εχει νόημα"
το νοημα είναι το θεμέλιο.
Γκρέμισα το πολυόροφο που θελαμε να φτάξουμε.
Μα στα υπόγεια ειναι η θέα!
Εκει μαζί με τα θεμέλια.
και υπάρχουν!
σε αυτά, να ξέρεις...ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ!


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου