Μπάμ..
Αντίο.
Κενό!
Το "αντίο" πάντα "αντίο" θα σημαίνει!
Χειρότερο ειναι εκεινο το οποίο εκφράζεις με δυσκολία,όταν ξερεις πως δεν θα ανταμώσεις ξανα ποτέ!
Και ειναι η μονη στιγμη στην ζωή σου που πιστεύεις σε αυτό το "ποτέ".
Σε θλίβει και σε πληγώνει βαθύτατα,γιατί ξέρεις πως ο θάνατος είναι το βιολογικό τέλος ενός σωματος (κάτω απο φυσιολογικές συνθήκες) ή απλώς και το ενα ξαφνικό,ανεξηγητό τέλος μιας ζωής! Το τέλος αυτο για σένα ειναι η αρχή.
Μια καινούργια αρχή!Μια νεα ταξη πραγματων!Μια προσπάθεια,ουσιαστικά να μαθεις να ζεις με μια απουσία!
Σε μια σκοτεινή γωνιά,μια πολυχτυπημένη ψυχή!Ειναι η φαση της ζωη σου που δεν θες επαφή!Δεν θες να ξερεις τιποτα!τιποτα παρα μονο τις ιδιες σου τις πληγές.
Εκεινες που εσκασαν ξαφνικά μετά το "αντίο"
Και πονάς..Περιφέρεσαι και πονάς!
Σκορπίζεις μεσα σε ενα δωματιο,σε ενα σπίτι κομματια ψυχής,αναμνησεις,εικόνες,ηχους.
Και πετά περπατάς πάνω σε αυτά!Και τα πόδια σου ματωνουν!
Ματωνει η ψυχη σου καθως τα βηματα πανω σε αυτα τα σκορπισμένα κομματια ουσιαστικής αγαπης ειναι διάσπαρτα,και πλέον στεκουν μόνα.Ενω κάποτε ήθελε τεσσερα χερια!πλέον μενουν μονο δυο!
Η ψυχή μου εκανε βολτα στα σπασμένα γυαλιά για αρκετό καιρό.
Βάδιζα.Ακουμπούσα επιπλα.Τοιχους.Τα χτυπούσα. Εβριζα.
Αδυναμος.
Αλλά βαδιζα!
Ανάμεσα στα βηματα,στα επιπλα,στα τσιγαρα,στους καφέδες,στις εικονες και στς αναμνησεις.Στα γιατί και στα γαμώτο.. Κάπου εκεί σήκωσα το βλέμμα μου, και τα μάτια μου βρήκαν τον καθρεφτη!Εκείνον που στεκεται στ τελος στο σαλόνι.
Το βλέμμα μου δεν αντικρισε την εικόνα μου.
Το βλέμμα μου παλεψε και τελικά βρήκε τον εαυτό μου.
"μάθε μου να περπατώ ξανά" ψιθύρισα
¨ενα βήμα την φορά" συνέχισα.
Δεν βιάζομαι!Δεν με κυνηγάει κανένας..
Ενα βημα την φορά!
Είναι η δυναμη αυτή που κρύβεται μεσα μου.. Αυτην ανακαλώ!
Και προστάζω στον εαυτό μου,όχι με βία, αλλά με αγαπη!Να με μάθει να περπατώ ξανα!
οχι να οχυρώσω τον εαυτο μου!
Να τον αγαπήσω
να τον διαλύσω
να τον καταστρέψω!
Να γίνω ξανά κομμάτι του εαυτού μου και μαζί με αυτον,πάλι,σαν ενα να πάμε παρακάτω!
Ουρανό? Κενό? Που θα φτάσω δεν με απασχολεί!
Αλλά θα μαι ξανα με τον εαυτο μου!οχι αμέτοχος!αλλα εκει παρών!
"μαθε μου να περπατάω ξανά!"
Σε εναν δρομο,που σημασια δεν εχουν τα υλικά τους, αλλά τα βηματα σε αυτον!
Σε εναν δρομο "μαθε μου να περπατω ξανά" και ελα να περπατήσουμε ξανα!
με δυναμη,θάρρος και θράσος ΠΑΜΕ!!!
όντως!δυο πράγματα ισχύουν σιγουρα¨
1. Ο χρόνος ο καλύτερος γιατρός
2. Κανείς δεν ξερει τι δυναμη κρυβει.
Το ένα με το άλλο εχουν απόλυτη σχεση!
Θες χρονο για να βρεις την δυναμη!
Θες χρόνο και να την αξιοποιήσεις σωστά!!
Μην φοβάσαι να ζητήσεις τίποτα!
Να μιλάς με θράσος στον εαυτό σου.
Με δυναμη και θάρρος!
Εκεί ειναι..!!Εκεί είσαι!!
Μαθε μου να περπατω ξανα
Αντίο.
Κενό!
Το "αντίο" πάντα "αντίο" θα σημαίνει!
Χειρότερο ειναι εκεινο το οποίο εκφράζεις με δυσκολία,όταν ξερεις πως δεν θα ανταμώσεις ξανα ποτέ!
Και ειναι η μονη στιγμη στην ζωή σου που πιστεύεις σε αυτό το "ποτέ".
Σε θλίβει και σε πληγώνει βαθύτατα,γιατί ξέρεις πως ο θάνατος είναι το βιολογικό τέλος ενός σωματος (κάτω απο φυσιολογικές συνθήκες) ή απλώς και το ενα ξαφνικό,ανεξηγητό τέλος μιας ζωής! Το τέλος αυτο για σένα ειναι η αρχή.
Μια καινούργια αρχή!Μια νεα ταξη πραγματων!Μια προσπάθεια,ουσιαστικά να μαθεις να ζεις με μια απουσία!
Σε μια σκοτεινή γωνιά,μια πολυχτυπημένη ψυχή!Ειναι η φαση της ζωη σου που δεν θες επαφή!Δεν θες να ξερεις τιποτα!τιποτα παρα μονο τις ιδιες σου τις πληγές.
Εκεινες που εσκασαν ξαφνικά μετά το "αντίο"
Και πονάς..Περιφέρεσαι και πονάς!
Σκορπίζεις μεσα σε ενα δωματιο,σε ενα σπίτι κομματια ψυχής,αναμνησεις,εικόνες,ηχους.
Και πετά περπατάς πάνω σε αυτά!Και τα πόδια σου ματωνουν!
Ματωνει η ψυχη σου καθως τα βηματα πανω σε αυτα τα σκορπισμένα κομματια ουσιαστικής αγαπης ειναι διάσπαρτα,και πλέον στεκουν μόνα.Ενω κάποτε ήθελε τεσσερα χερια!πλέον μενουν μονο δυο!
Η ψυχή μου εκανε βολτα στα σπασμένα γυαλιά για αρκετό καιρό.
Βάδιζα.Ακουμπούσα επιπλα.Τοιχους.Τα χτυπούσα. Εβριζα.
Αδυναμος.
Αλλά βαδιζα!
Ανάμεσα στα βηματα,στα επιπλα,στα τσιγαρα,στους καφέδες,στις εικονες και στς αναμνησεις.Στα γιατί και στα γαμώτο.. Κάπου εκεί σήκωσα το βλέμμα μου, και τα μάτια μου βρήκαν τον καθρεφτη!Εκείνον που στεκεται στ τελος στο σαλόνι.
Το βλέμμα μου δεν αντικρισε την εικόνα μου.
Το βλέμμα μου παλεψε και τελικά βρήκε τον εαυτό μου.
"μάθε μου να περπατώ ξανά" ψιθύρισα
¨ενα βήμα την φορά" συνέχισα.
Δεν βιάζομαι!Δεν με κυνηγάει κανένας..
Ενα βημα την φορά!
Είναι η δυναμη αυτή που κρύβεται μεσα μου.. Αυτην ανακαλώ!
Και προστάζω στον εαυτό μου,όχι με βία, αλλά με αγαπη!Να με μάθει να περπατώ ξανα!
οχι να οχυρώσω τον εαυτο μου!
Να τον αγαπήσω
να τον διαλύσω
να τον καταστρέψω!
Να γίνω ξανά κομμάτι του εαυτού μου και μαζί με αυτον,πάλι,σαν ενα να πάμε παρακάτω!
Ουρανό? Κενό? Που θα φτάσω δεν με απασχολεί!
Αλλά θα μαι ξανα με τον εαυτο μου!οχι αμέτοχος!αλλα εκει παρών!
"μαθε μου να περπατάω ξανά!"
Σε εναν δρομο,που σημασια δεν εχουν τα υλικά τους, αλλά τα βηματα σε αυτον!
Σε εναν δρομο "μαθε μου να περπατω ξανά" και ελα να περπατήσουμε ξανα!
με δυναμη,θάρρος και θράσος ΠΑΜΕ!!!
όντως!δυο πράγματα ισχύουν σιγουρα¨
1. Ο χρόνος ο καλύτερος γιατρός
2. Κανείς δεν ξερει τι δυναμη κρυβει.
Το ένα με το άλλο εχουν απόλυτη σχεση!
Θες χρονο για να βρεις την δυναμη!
Θες χρόνο και να την αξιοποιήσεις σωστά!!
Μην φοβάσαι να ζητήσεις τίποτα!
Να μιλάς με θράσος στον εαυτό σου.
Με δυναμη και θάρρος!
Εκεί ειναι..!!Εκεί είσαι!!
Μαθε μου να περπατω ξανα
Πόσο δίκιο έχεις!!��
ΑπάντησηΔιαγραφή