Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012

Η κολόνια εξατμίστηκε

Τα πέταλα των λουλουδιών που αγνά ακουμπά και φωτίζει ο ήλιος σηματοδοτούν την έναρξη της άνοιξης. Ο ήλιος χάδια δίνει τρυφερά στου κόσμου τα κορμιά. Μα το δικό του είναι ακόμα παγωμένο. Φωτίζει όλη την επιφάνεια της γης και ζεσταίνει όλων τα σώματα. Πέρα από το δικό του. Πέρα από το δικό μου. Βρίσκεται παγωμένο σε μια σκοτεινή γωνία μπροστά από ένα τζάκι. Παγωμένο να κοιτά την φωτιά που τρεμοπαίζει, και να προσπαθεί να ζεσταθεί μονάχα με ένα σεντόνι. Σε εκείνο που πριν από καιρό έσυρες το κορμί σου, ακούμπησες την νιότη σου και το άρωμα σου. Το άρωμα το μόνο στοιχείο που έμεινε να σε θυμίζει, ένα αποτύπωμα που με σημάδεψε για πάντα, η κολόνια σου. Δεν άφησες τίποτα άλλο, ούτε το όνομά σου.
Τυλίγω το πρόσωπο μου με αυτό το σεντόνι, γεμίζω τα δύο ποτήρια με κόκκινο κρασί, μα μόνο το ένα από τα δύο τελειώνει. Είναι το δικό μου.
Γίνεται μονάχα μια νύχτα και ένα κορμί να με σημαδέψουν για πάντα? Το κορμί σου, το άρωμα σου, χρόνια μετά να μένουν μέσα μου ως η πιο ζωντανή ανάμνηση, ως η πιο ζωηρή απόχρωση του χρώματος με το οποίο κάποτε βάψαμε εκείνη την στιγμή. Με το κόκκινο, το χρώμα του πάθους, του αίματος, του κρασιού. Του κρασιού μας.
Κάθομαι μετά από καιρό στο ίδιο σημείο, με το ίδιο σκηνικό μα εσύ να λείπεις. Δεν γνώρισα ποτέ μου το όνομα σου, στοιχεία για εσένα μα ακόμα σε αναζητώ και πονώ όταν μέσα στο μυαλό μου σε βρω.
Πέρασε ο καιρός, τα δέντρα άνθισαν, έριξαν το φύλλωμα τους, άνθισαν πάλι, ανθίζουν και τώρα.
Κανένα λουλούδι δεν μαραίνεται αν το φροντίσεις σωστά. γιατί να αφήσω τον εαυτό μου να μαραθεί? Γυμνός πια στέκω μπροστά στην φωτιά που έτοιμη είναι να σβήσει, κρατώ στα χέρια μου το σεντόνι, τα φιλιά σου, το άρωμα σου. Κρατώ το σημάδι που με κράτησε σκλαβωμένο σε μια σκοτεινή γωνιά να με φωτίζει το τζάκι και να ζεσταίνω το κορμί μου από το κρασί.
Ρίχνω ότι κρατώ στην φωτιά και πορεύομαι αντίθετα, εκεί που στέκει η ζωή, ένα βήμα μετά την εξώπορτα.




Υ.Γ.: Ο ήρωας της παραπάνω ιστορίας σημαδεύτηκε για όλη του την ζωή από μια στιγμή που το πάθος ξεπέρασε την λογική. Ζώντας μια έντονη στιγμή έριξε το κορμί του σε μια αρρώστια που δεν θεραπεύεται ακόμα. Το AIDS χτύπησε τον νεαρό της ιστορίας μου, και αφέθηκε εκεί να μένει με τον πόνο. Ώσπου κατάλαβε ότι στην ζωή όλα είναι παιχνίδι. Η ζωή μοιράζει τα φύλλα της, εμείς καλούμαστε να παίξουμε, γιατί αυτό το φύλλο που για μας δεν σημαίνει τίποτα, για τον άλλον μπορεί να είναι το φύλλο με το οποίο να κάνει μπιρίμπα. Έτσι κ ο ήρωας της ιστορίας, δεν βρήκε όφελος και ελπίδα στο κλάμα και στο γιατί όλα αυτά συμβαίνουν, αποδέχτηκε την κατάσταση, εναρμονίστηκε με αυτήν, προσαρμόστηκε και διάλεξε την αντίθετη πορεία, στην πορεία που οδηγεί στο ζωή.

Μιας και το χειρότερο συναίσθημα είναι να κλαις για αυτόν που σε έμαθε να γελάς. Οπότε μην κλαίμε πια για την ζωή, είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή.

1 σχόλιο:

  1. χμ..
    μαλλον ο ηρωας της ιστοριας ηταν και κανονικος Ηρωας.
    η παραιτηση ειναι ο χειροτερος θανατος, γιατι προύποθετει το να εισαι ζωντανος και να εγκαταλειπεις.
    οπως ειπες, η ζωη μοιραζει τα φυλλα της.
    αυτα τα φυλλα ηρθαν, μ'αυτα θα παιξουμε. κι αν δεν μας φαινονται καλα, υπαρχει παντα η 'μπλοφα'. και πολλα παιχνιδια κερδιζονται με μπλοφα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή