Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

Taxi 20 : Trust

"Αεροδρόμιο Αθηνών"
"Μάλιστα", η απάντηση που μετά βίας βγήκε από δύο στενάχωρα χείλη.
Ο δρόμος ήταν μακρύς και η κίνηση στους δρόμους της Αθήνας μεγάλη. Στην αρχή μέσα μου αναρωτήθηκα για την τελική τιμή που θα αναγράφονταν στο ταξίμετρο, αλλά εν τέλη ήταν το τελευταίο που εκείνη την ημέρα θα με απασχολούσε.
Καθώς πορευόμασταν προς το αεροδρόμιο για να μια πτήση στο εξωτερικό, παρατήρησα ότι τα μάτια του οδηγού ήταν υγρά και προσπάθησε να τα κρύψει φορώντας ένα ζευγάρι μαύρα γυαλιά.
Είναι η στιγμή εκείνη που αναρωτιέσαι αν πρέπει να φερθείς σαν Άνθρωπος ή σαν άνθρωπος, η στιγμή που λες μέσα σου αν πρέπει να ακολουθήσεις τον διακριτικό τρόπο και να αποστασιοποιηθείς από τον πόνο του ανθρώπου που υπάρχει δίπλα σου, ή να προσπαθήσεις να τον κάνεις να μοιραστεί τον πόνο σου μαζί σου.
Στην προσπάθεια μου να γίνω και να γίνομαι Άνθρωπός, αποκρίθηκα στο σκοτεινό βλέμμα του άνδρα ρωτώντας αν νιώθει καλά.
"Έχετε κάποιο πρόβλημα", συνέχισα.
Και ήταν η στιγμή που λύγισε και έλυσε την σιωπή του.
"Προ ολίγων ημερών η κόρη μου, η Αλεξάνδρα, συνάντησε έναν τύπο που γνώρισε στο διαδίκτυο. Μιλούσαν καιρό τώρα, μου το είχε εκμυστηρευτεί και μου ζήτησε να μην πω τίποτα στην μητέρα της. Είχαν γνωριστεί σε ένα από αυτά τις κοινωνικής δικτύωσης και απέκτησαν μια καθημερινή επαφή, μιλώντας για περισσότερες από πέντε ώρες την ημέρα. Πόσο δίκαιο ή όχι είναι αυτό?"
Παύση μετά σιωπής. Θεώρησα πώς κάτι έπρεπε να ξεστομίσω. Μα δεν το βρήκα και τόσο τραγικό. Σε παγκόσμιο επίπεδο το δίκτυο χρησιμοποιείτε καθημερινά από δισεκατομμύρια χρήστες, και λογικό μου φάνηκε να γνωρίσει κάποιος κάποιαν, ή και το αντίστροφό, μιας όλοι μας είμαστε εγγεγραμμένοι σε κάποια σελίδα κοινωνικής δικτύωσης.
Την στιγμή που θέλησα να εκφράσω την άποψη μου, ο οδηγός σταμάτησε την σκέψη μου ακαριαία.
"Την βίασε..." και ξέσπασε σε λυγμούς.
"Πώς μπόρεσε να το κάνει αυτό στο λουλούδι μου;" συνέχισε καθώς η φωνή του έσπαγε και ακουμπούσε τη δική μου ευαισθησία.
"Όλοι΄κρύβονται πίσω από μια οθόνη και προσπαθούν να κάνουν πράξη την κάθε τους ανώμαλη σκέψη. Ένας άνδρας ηλικίας παραπάνω του μισού αιώνα να γίνεται ένα με το κορμάκι μιας δεκαεπτάχρονης;, αυτό δεν είναι δίκαιο, δεν μπορεί να συμβαίνει" και μια αναπάντητη ερώτηση παρέμεινε καθώς φτάσαμε στην πόρτα του αεροδρομίου.
"Σημασία έχει ότι τα είπα σε κάποιον και με άκουσε, αισθανόμενος τον πόνο μου", μου είπε στην κίνηση μου να πληρώσω και έφυγα σκουπίζοντας τα μάτια μου...
Καθ όλη την διάρκεια του ταξιδιού μου, το μυαλό μου προσπάθησε να εξηγήσει, βασικά να δικαιολογήσει αυτό το κοινωνικό φαινόμενο, αλλά μάλλον μάταια, διότι όταν κάποιος είναι αποστασιοποιημένος από μια κατάσταση δεν μπορεί να την κατανοήσει σε απόλυτο βαθμό, αλλά μπορεί να καταλάβει μερικό από τον πόνο στα μάτια του συνομιλητή του.

Υ.Γ.: Η Αλεξάνδρα μετά τον βιασμό της νιώθοντας συναισθηματικά κατακερματισμένη, θέλησε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ώστε να καταφέρει να ορθοποδήσει σε έναν ικανοποιητικό βαθμό. Σημάδι ανεξίτηλο μέσα στην ψυχή της και στο κορμί της, αποτέλεσε εμπόδιο στις κοινωνικές και ερωτικές της επαφές της και εν τέλη αφιερώθηκε στον δημιουργό της, στην θεϊκή δύναμη που την έπλασε και την συνέθεσε γιατί όλες οι άλλες επαφές την είχαν απογοητεύσει.....

2 σχόλια:

  1. πολυ θλιβερη η ιστορια.
    δεν ξερω για ποιον λογο υπαρχουν αυτοι οι ανθρωποι εκει εξω.ξερω ομως πως οτι και να γινει θα εξακολουθησουν να υπαρχουν.
    ο πονος βρισκεται παντου.
    σε οποιονδηποτε..
    στον γειτονα στον φιλο στην κουρσα που σε περνει, και σε στιγματιζουν τελικα.
    ισωσ για το καλυτερο.
    καλο βραδυ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι και δραστηροποιούνται ανάμεσα μας, στον διπλανό μας ή και στον παρα-διπλανό μας.
      Είναι θλοβερή, μα κάπως ετσι είναι θαρρώ ο κόσμος μας, έχουμε "καταντήσει" πολυ θλιβεροί, και (πολύ σωστά) πάντα θα υπάρχουν αυτοί που θα πράττουν καθ' αυτόν τν τρόπο.
      σημασία έχει τα σημάδια να είναι η αφορμή για ότιδήποτε καλύτερο...
      |Καλό ξημέρωμα|

      Διαγραφή