Νέος Κόσμος

Ένας νέος κόσμος προβάλει από’ το παράθυρο μου,
δεν είναι ο ήλιος που φέρνει την νέα μέρα
μήτε το φεγγάρι που στολίζει την φευγαλέα νύχτα.
Το νέο αποτελούν οι άνθρωποι,
τον κόσμο οι καρδιές τους
που σαν στην μέρα εκτεθούν
νυχτώνει η ψυχή τους
και σαν στην νύχτα περπατούν
φωτίζεται η ζωή τους.
Θαρρούν πως χρίζουν όνειρα
για μιαν καλύτερη ημέρα
μα συνεχώς οχυρώνουν
με σιδερά και τσιμέντα
την μέχρι πρότινος αγνή καρδιά τους.
Θαρρούν πως νικάν
αν στην αγάπη δώσουν μπουνιά
μα τότε είναι που μένουν
άγγελοι δίχως φτερά.
Ποιος νοιάζεται για όλα αυτά?
Όλοι μας έχουμε με τέρατα να κάνουμε
σε μια νέα εποχή όλοι μαζί βράζουμε.
Μα πίσω απ’ το οχυρό
κρύβεται ένα άστρο,
είτε μικρό είτε μεγάλο,
απ’ το οποίο μόνο εκλεκτοί θαμπώνονται
απ’ την ομορφιά του.