Κατοικείς αλλού, μα είσαι εδώ

Βλέμμα στρέφω ψηλά

στου ουρανού την πληθωρική μοναξιά,

μα δεν σε βρίσκω πουθενά

κι όμως είσαι εδώ,

μια ζεστή ζωγραφιά στην καρδιά

μια ανάσα βαριά,

κι καθώς το δάκρυ κυλά

χάνεται μέσα στο φως,

στο διάβα της νυχτιάς στεγνώνει

μα παγώνει την ομορφιά του γύρου κόσμου,

που έπινε χαμόγελο από τα χείλη σου

και μεθούσε από τη ζάλη σου.

Είσαι εκεί, κάνεις την σιωπή γιορτή

το πόνο μου σβήνει η δίκη σου ψυχή,

που αναπάντεχα ανέβηκε

μα δεν κατέβηκε,

έχει γίνει αγγελική και αιώνια.

Λίγες στιγμές πριν χρωμάτιζες την ζωή

και τώρα ένα μαύρο πέπλο

πέφτει και σκεπάζει την υγρή σιωπή,

η οποία οδυνηρή στην γωνιά είναι λυπημένη

και τα μάτια της υγρά,

μάτια που κοιτάζουν ψηλά

μα δεν σε βρίσκουν πουθενά,

μόνο μέσα στην καρδιά

όπου βρίσκεσαι και κατοικείς τώρα πια.

Μαζί της και εγώ

για σένα

από σένα κρατάμε το πολύτιμο φυλακτό

κι σε αφήνω ένα λουλούδι

και ένα γλυκό αντίο

μαζί με δάκρυα καυτά

να σε κρατούν ζεστό

μέσα στο κρύο.