Τρίτη 10 Απριλίου 2012

δεν υπάρχει παραίτηση

Ολοφώτεινο σκηνικό το πάρκο στο τέλος της πόλης. Μορφές χαρούμενες, φωνές ξεκούραστες και σώματα ξέγνοιαστα να σκορπίζουν απλόχερα γέλιο και γλυκιά φασαρία, στα αυτιά μου μια παιδική αρμονία. Στο τελευταίο παγκάκι του πάρκου, κρατώντας ένα πλαστικό ποτήρι με τον αγαπημένο μου καφέ και ένα τσιγάρο που ανάβω, παρατηρώ τον αυριανό κόσμο. Τα πλασματάκια, σήμερα, που θα κληθούν, αύριο - μεθαύριο, να στελεχώσουν τον κορμό της χώρας. Σήμερα κυνηγάνε την χαρά, το παιχνίδι, την ελευθερία. Αύριο? Τι θα κυνηγάνε? Μια καρέκλα στο δημόσιο τομέα? Μια βολική θέση? Τι? Μάλλον θα ζητάνε πολλά, μα θα αναγκαστούν να συμβιβαστούν. Κάτω από μια απρόσωπη κοινωνία να κρύψουν τα όνειρα τους, τις πεποιθήσεις τους, φιλοδοξίες, ελευθερίες και σκέψεις, θα αναγκαστούν να ακούσουν πολλά και να τα ακολουθηθούν.
Μου εικόνα του παρελθόντος εισέβαλε στην μνήμη μου:
"Η κόρη μου είναι καλή στα αγγλικά. Καθηγήτρια αγγλικών την βλέπω σε κανένα σχολείο, και όλα μια χαρά!" και το χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο της μητέρας της Αλεξάνδρας,μια κοπέλα γύρω στα δεκαεπτά.
Ένα κλάμα διέκοψε την εικόνα και σβήνοντας το τσιγάρο, παρατήρησα ότι κάποιος ερχόταν προς την πλευρά μου. Μια νέα όμορφη μελαχρινή κοπέλα, με θολό βλέμμα κάθισε πλάι μου.
"Δώσε μου. Ένα τσιγάρο. Μόνο. Τίποτα άλλο." σπασμωδικές φράσεις έβγαιναν από το στόμα της κοπέλας η οποία με δάκρυα στα μάτια συνέχισε:
" Ποτέ μου δεν θέλησα να φτάσω στο κατώτερο σημείο και να ζητάω από τους άλλους. Προσπάθησα για χρόνια να κάνω κάτι για μένα, να ζητάω και να απαιτώ από τον εαυτό μου και μόνο, μιας και είμαι της άποψης πως μόνο τον εαυτό μας έχουμε, γιατί και η σκιά μας μας εγκαταλείπει στο σκοτάδι. Μόνοι μας είμαστε ή μόνοι μας μένουμε?" εκφράζοντας απορία σταμάτησε για να ανάψει το τσιγάρο. έπειτα από μια τζούρα, συνέχισε:
" Κατάλαβα, φίλε μου, πως μόνοι μας δεν είμαστε αλλά πως και ούτε μένουμε. απλώς η ζωή στα φέρνει έτσι και σε απομακρύνει από κάποια πράγματα και ανθρώπους. Μαλακία δικαιολογία, το ξέρω. Αλλά είναι το μόνο που μπορώ να πιστεύω γιατί φοβάμαι την μοναξιά.."
Βίαια και άκομψα, αφήνοντας το πακέτο μου και τον αναπτήρα μου, έφυγα λίγο πιο μακριά ώστε να πλύνω το πρόσωπο μου. Επιστρέφοντας είδα το πακέτο μου εκεί, μα η κοπέλα να λείπει.
Στο παγκάκι δίπλα στο πακέτο μου έγραφε "ένιωσες μια ιστορία, πάω να βρω εκείνες που παραιτούνται". Διαβάζοντας το, κατάλαβα ότι στον κόσμο δεν υπάρχουν παραιτήσεις. Παραίτηση είναι να αφήνεις τα όνειρα σου και την υπόσταση σου στον βωμό μιας κατάστασης που δεν βρίσκεις τον εαυτό σου.


Υ.Γ.: Η Έλενα (η κοπέλα στο πάρκο) δεν παραιτήθηκε, αφέθηκε απλώς στο όνειρο της, το οποίο ήταν να μην συμβιβαστεί με μια αλήθεια. Να μην συμβιβαστεί με τον άδικο θάνατο της αδερφής της, Αλεξάνδρα, μια παρουσία που ήταν δύναμη και κίνητρο για την Έλενα. Η Έλενα βρήκε "καταφύγιο" σε απαγορευμένες ουσίες γιατί ήθελε να μεταφέρεται αλλού, ήθελε να μεταφέρεται κοντά στην Αλεξάνδρα, όπως είπε βγαίνοντας από το κέντρο αποτοξίνωσης. Σήμερα η Έλενα, έχει ιδρύσει ένα κέντρο απεξάρτησης και στήριξης εφήβων με το όνομα της αδερφής της, ενθαρρύνοντας τους εφήβους να μην παραιτούνται από την ζωή και να βρίσκουν ότι το δικό τους λιμάνι που βρέχεται από μια θάλασσα που πηγάζει από την καρδιά τους και την ψυχή τους.

3 σχόλια:

  1. δεν έχω λόγια...δεν ξέρω τι να πω...
    ευχαριστώ που το ανέβασες...
    καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο τόπος κοίταζε αλλού σαν να ζητούσε έλεος,
    σκύβαν τους ώμους τα βουνά και φύραινε το πέλαγος....

    Την καλησπέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. τα λόγια περιττά..
    με συγκίνησες :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή