Το φτερούγισμα του παιδιού [Part I]

Τα πρώτα βήματα αυτής την βρεφικής ύπαρξης δεν έγιναν στο χαλί ενός ζεστού σπιτιού, μα σ’ ένα κρύο και άχρωμο κτίριο, το όποιο έδινε στεγνή και απρόσωπη φροντίδα, μια αέρινη ελπίδα. Πριν προλάβει να κάνει παραπάνω από ένα βήματα το παιδί, έπεσε και χτύπησε. Κλάμα δεν ακούστηκε, γιατί ένιωθε την απουσία της αγκαλιάς που θα το έκλεινε και θα του έδινε αγάπη. Δεν ήθελε να ραγίζει άλλο η καρδιά του και να φωνάζει μια απουσία που γέμισε κενό την παρουσία του.

Λίγο καιρό μετά, προσπάθησε και πάλι. Δυο μάτια γεμάτα από πείσμα, και μια καρδιά με ένα ζευγάρι φτερά έτοιμη να πετάξει, αποτέλεσαν την κινητήρια δύναμη για τους πρώτους βηματισμούς του. Τα κατάφερε. Έφτασε στο παράθυρο του δωματίου του και ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο αθώο του πρόσωπο. Πίστεψε πως από εκεί θα φύγει η φτερωτή καρδιά του, όπως κάνουν τα περιστέρια στις ταινίες που έχει δει. Μα δεν πέταξε, φοβήθηκε κι κρύφτηκε πίσω από τους πνεύμονες που πρώτη φορά γέμιζαν καθαρό αέρα. Πριν σχεδόν ολοκληρωθεί η δική του παρθενική ανάσα, αναγκάστηκε να τρέξει στο κρεβάτι του και να κρυφθεί κάτω από το κρύο του πάπλωμα. Θέλησε να διαφυλάξει το μυστικό του και τα όνειρά του, θέλησε στο σκοτάδι να δώσει χρώμα και να γεννήσει επιθυμίες, θέλησε και επιδίωξε να χρωματίσει την ζωή του, με μπογιά παρμένη από τις εικόνες που φωτογραφηθήκαν από τα βουρκωμένα μάτια του προ ολίγων λεπτών.

Τα όνειρα του μικρού αγγέλου άρχισαν να μην χωράνε πια στον κόσμο της ψυχής του και κυλούσαν από τα μαύρα μάτια του, όπως κυλούσε κι ο χρόνος μέσα σε εκείνο το -κατά τα άλλα- φωτεινό δωμάτιο.