Μέγιστος Κριτής

Περισσότερο από το μάτι που μπορεί να δει.

Περισσότερο από το χέρι που μπορεί να ακουμπήσει.

Περισσότερο από όλα 

και μέγιστος κριτής η καρδιά.

Η καρδιά που μπορεί να νιώσει.

Ξεπερνά τα τοίχοι, σπάει τα γυαλιά,

ξεγυμνώνει την αλήθεια 

και μόνο αυτήν νιώθει.

Περισσότερο από το πόδι που μπορεί να κουνηθεί.

Περισσότερο από το κεφάλι που μπορεί να στραφεί.

Περισσότερο από όλα

και μέγιστος κριτής η καρδιά.
Η καρδιά που μπορεί να φύγει.
Ξεπερνά τα σύνορα, τα όρια του καθενός,

τον συνεπαίρνει,

στο πιο άγνωστο ταξίδι.

Μετράμε και λογαριάζουμε 

τα πιο όμορφα και σημαντικά

σε στιβάδες εγγύησης.

Μα τα πιο σημαντικά,

λέει ο πρίγκιπας,

δεν είναι ορατά στα μάτια.

Αλλά είναι στην καρδιά ζωντανά.

Μέτρα και σταθμά 

όλη μου η καρδιά.
Μετράει την ουσία 

και γίνεται στάση 

των πιο περαστικών από πάνω της.

Περισσότερο από εσένα που βλέπεις

περισσότερο από μένα που σχολιάζω.

Περισσότερο από εκείνον που χλευάζει.

Περισσότερο από όλα
και ο μόνος κριτής, 

είναι το όργανο αυτό που μιλά με χτύπους!

να ξερες πως χτυπά όταν μου μιλάς,

να ξερες ότι σε οφείλει μια ζωή όταν πονάς.

να ξερες πως πάει...

να με αφήσεις μαζί της να σε πάω!!!

Στη μέση του δρόμου

To γέλιο και το δάκρυ σου
παίζουν χωριστά,
μακάρι να μπορούσα να δέσω
μερικά σχοινιά
στην μέση του δρόμου.

Τα ξένα τα σώματα
ξυπνάνε μαζί,
μακάρι να μπορούσα να τα δω
σε μια πνοή
στη μέση του δρόμου.

Η βροχή και η λιακάδα
κοιμούνται αγκαλιά,
μακάρι να μπορούσα να τα μεταφράσω
σε δεκάδες φιλιά
στην μέση του δρόμου.

Θα χαράξω με τα χέρια
κρυμμένο δρόμο
για να βρω
μπροστά σου να βρεθώ

Θα αρπάξω με τα χέρια
χαμένο χρόνο
για να πω
όσα φοβάμαι "Σ'αγαπώ".

Στην μέση του δρόμου
κοιμούνται τα θέλω.
Στην μέση του δρόμου
χάνω τα πρέπει.
Και ας μην θυμάσαι το όνομά μου
θα σου το πω
στην μέση του δρόμου!

Τι φοβάσαι.? [Ποιος πέρα από εσένα]

Χάθηκα μέσα σε κάποιον άλλο,
μπλέκοντας τις γραμμές ανάμεσα σε εκείνη και σε μένα
Στον πιο σκοτεινό δρόμο, ο φόβο στέκει
και περπατά μόνος του, μα πάντα με παρέα.

Τι φοβάσαι?
Όλα αυτά τα χρόνια ξεθώριασαν.
Από τι αποτελείσαι?
Από δεσμούς που μας κρατούν
Για τι αγωνίζεσαι?
Για να τα αισθανθείς όλα αυτά
Για τι πεθαίνεις?
Για να είσαι ελεύθερη

Ποιος απόψε θα αλλάξει τη ζωή σου
για να μεταβείς σε ένα αεροπλάνο
και να προσγειωθείς χιλιάδες μίλια μακριά?
Ποίος απόψε θα πάρει τον φόβο σου
για να σε αρπάξει από την έρημο
και να σε ακουμπήσει στην όαση?
Ποίος, πέρα από εσένα.?
δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να χάσεις
όταν δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να ρισκάρεις

Καθώς ο χρόνος περνά, ξεχνάω,
Από μια μακρινή θέα θα μπορούσε να είναι αλήθεια,
αλήθεια πώς δεν φοβάσαι
αλήθεια πως θα ρισκάρεις
αλήθεια πως με νιώθεις
αλήθεια με νιώθεις?
άλλωστε

Υπάρχει ένα μέρος του εαυτού μου που ζει για σένα.

Στο μαγαζί της ευτυχίας

Σήμερα ξεπουλάμε!Κάθε είδος ονείρου,συναισθηματισμού,αισθήματος και γέλιο ξεπουλιούνται σε τιμή όσο-όσο.!

Σήμερα όλα πουλιούνται!Λόγια.Εικόνες.Σχέσεις.

αγοράζεται τίποτα?

Μάλλον κερδίζεται. Ένα κενό.

Πριν λίγο καιρό,βρέθηκα σε ένα γραφικό χωρίο  της βορείου Ελλάδας και καθώς περπάτησα στα όμορφα σοκάκια του,με τα πλακόστρωτα καλντερίμια και την μυρωδιά του ελληνικού καφέ που ψήνονται,να αναδεύεται από τα μικρά καφενεία του χωριού, συνάντησα ένα μικρό μαγαζί με την επονομασία "ευτυχία"!
Μπαίνοντας μέσα το μόνο που είδα ήταν ένα νεαρό παιδί να κάθεται και να γράφει σε ένα μπακαλόχαρτο μικρά στιχάκια της ώρες.

Κανέναν αντικείμενο δεν βρισκόταν στο χώρο του μικρού μαγαζιού. Ούτε όμως και τραπέζια και καρέκλες ώστε να αποτελέσει ένα μικρό καφενείο με ζωηρά χρώματα στους τοίχους.

οπότε ρώτησα τον νεαρό για να μου λυθεί η απορία και ο Πέτρος (έτσι ονομαζόταν) απάντησε:

"είναι το μαγαζί της ευτυχίας, εδώ μπορείς να δεις που πάνε όλα αυτά που καθημερινά πουλάς για να πλησιάσεις, βασικά για να νομίζεις, ότι έχεις πιάσει την έννοια της ευτυχίας, και από εδώ" και σήκωσε το χέρι του και μου έδειξε έναν καθρέπτη που όμως πάνω του δεν σχηματιζόταν το είδωλο μου,
"και εδώ είναι ότι έχει απομείνει,όχι πάνω σου αλλά μέσα σου" και τελείωσε ο Πέτρος.

Καθισμένος στο μοναδικό τραπέζι που είχε το μαγαζί και πίνοντας τον καφέ μου μαζί με τον Πέτρο, αναρωτήθηκα τι είναι τελικά ευτυχία.

Είναι στιγμές αρχικά. Αλλά πως χαρακτηρίζονται αυτές οι στιγμές? Τι ακριβώς έχουν και κατέχουν αυτές οι στιγμές που αποτελούν την ευτυχία?

Πόσα έχουμε πουλήσει και συνεχίζουμε να πουλάμε για να ντύνουμε την επιφάνεια μας με ευτυχία χωρίς καν να αγγίζει τον βυθό μας?

Ο Πέτρος είπε πολύ εύστοχα πως την ευτυχία δεν είσαι σε θέση να την νιώσεις, όταν όμως βρεθείς σε μια καμπή στην ζωή σου, τότε θα καταλάβεις και θα νιώσει τι είναι ευτυχία.

Γιατί συνεχίζοντας ο νεαρός μου είπε μια ιστορία:
 "Την ευτυχία φίλε μου,την ανακάλυψα πρόσφατα.Στην καμπή της ζωής μου, σε άλλη μια καμπή, σε άλλο ένα στραβοπάτημα,λύγισα και έπεσα.Δεν θέλησα να μιλήσω να σε κανέναν για τίποτα.Άλλωστε ποιος νοιάζεται, ποιος μπορεί να ενδιαφερθεί για εκείνον που δεν εμπλέκεται στο "εγώ" του.?
Όπως και να έχει φίλε, η ευτυχία είναι.. Είναι να μπορείς να ακουμπήσεις την μοναξιά σου πάνω σε κάποιον. όχι για να σου πει μια συμβουλή ή τι πρέπει και τι όχι να κάνεις, αλλά επειδή ήταν εκεί και σε άκουσε. Μπορεί να μην σε ένιωσε. Μπορεί να μην σε κατάλαβα.Μπορεί να βαρέθηκε"

"και αυτό σου προσφέρει την ευτυχία?"τον διέκοψα

"η ευτυχία είναι προσωπική υπόθεση,μάγκα μου"απάντησε και με μπέρδεψε.

χμμμ!
Βασικά ναι!Είναι προσωπική υπόθεση. Μπορεί να λαμβάνουν μέρος αρκετές παράμετροι αλλά η τελική διαχείριση και  η τελική γεύση που σε αφήνει είναι προσωπικός λογαριασμός του καθενός!
 Μπορεί να μην αγόρασα κάτι σημαντικό από το μαγαζί της ευτυχίας.Πούλησα όμως της απορίες μου, τους προβληματισμούς μου, τις σκέψεις μου, τα όνειρα μου και μου προσφέρθηκε ως αντάλλαγμα, βασικά όχι αντάλλαγμα, πούλησα κάτι και κέρδισα..Ναι κέρδος θα το έλεγα!Το κέρδος ήταν μεγάλο, γιατί κέρδισα φίλε μου την στιγμιαία ευτυχία!άλλωστε όλα είναι στιγμές,και είναι απόφαση μας αν θα είναι δικές μας ή κοινές. Αλλά για να είναι κοινές πρέπει να υπάρχει κοινός παρανομαστής, ο οποίος επιτυγχάνεται πώς??

 

Γυρνάς στα ξένα

Γυρνάς παντού
δεν κοιμάσαι πουθενά
φεγγάρια και ιστορίες
ο καθένας σου τάζει
ιστορίες που είναι φλου,
στο σώμα σου εικόνες σκληρές
μαζεύεσαι και γυρνάς
φεύγεις όσο κ αν πονάς για αλλού.

Χορεύεις παντού
δεν στέκεσαι πουθενά
λόγια και χάδια
ο καθένας σου χαράζει
στα μεθυσμένα βήματα του χορού,
στα μάτια σου μορφές ξένες
μετράς και αντέχεις
καπνίζεις τις γουλιές κάθε ξένου ποτού.

Γυρνάς παντού
δεν γνωρίζεις κανέναν
μάτια και χέρια
δειλά πάνω σου ακουμπισμένα,
ο καθένας σε χαιρετά
χειρονομίες φερέφωνα του σκοπού
στην πνοή σου ξεχνάς
όλο τα δικά σου χρόνια
για να πέσεις σε βρώμικα σεντόνια.

Κλείνεις τα μάτια
δεν κοιτάς κανέναν
δεν στέκεσαι πουθενά
χορεύεις για σένα
ονειρεύεσαι για σένα
ερωτεύεσαι για σένα
και όμως καταλήγεις
πάντα στα ξένα.

Δυο Λεπτά

Δυο λεπτά 

να σε κρατάω αγκαλιά

σε ένα δρόμο ξένο

να σε φιλώ σταυρωτά.

Δυο λεπτά,

αυτά είχα μόνο

και δυο δικά σου φτερά 

σπασμένα από πόνο.

Δυο λεπτά,

στο κορμί να μαθαίνω

σαν φύλλα ξερά 

την άνοιξη να μην προσμένω.

Δυο λεπτά μόνο,

να είχα ακόμα μια πνοή 

με τα λόγια στον χρόνο

να καλύψω μια ζωή.

Δυο λεπτά μόνο,

για τόσο πόνο,

για σένα μόνο,

δεν είναι αρκετά.

Δυο λεπτά μόνο,

μια καρδιά ξεδιπλώνω,

για σένα μόνο,

θέλω άλλα δύο δανεικά.

Μόνο δυο λεπτά,

μόνο μερικά δεύτερα

μόνο μερικά χαρτιά

μόνο δυο λεπτά...ακόμα!

Μεγάλωσα. Μεγαλώνω (Vol.2)

Κάθε πέρυσι και καλύτερα.
Κάθε πέρυσι όλο και πιο παιδί.
Κάθε πέρυσι όλο και περισσότερες γρατσουνιές στο σώμα μου,και όλο και λιγότερες στην ψυχή και στην καρδιά μου!

Άλλος ένας χρόνος ολοκληρώθηκε για να ξεκινήσει ένας καινούριος, άγνωστος, προκλητικός. Άλλος ένας χρόνος ήρθε για να προστεθεί σε εκείνους που ήδη κουβαλάω.!
Κάθε χρόνος που ολοκληρώνεται, κάθε στιγμή που εμπεριέχει, κάθε γέλιο μα και δάκρυ, κάθε έντονο μα και ήπιο συναίσθημα, σφραγίζεται μέσα στις ώρες, μέρες,μήνες που περιέχει.
Κανένας δεν φέρνει μόνο.Πολλές φορές σου παίρνει και κάτι για να σου φέρει. Έτσι και ο χρόνος.
Πήρε κάποια πράγματα, ανθρώπους και τα αντικατέστησε με καινούργια, ακατέργαστα συναισθήματα αλλά και πράγματα!
Η σημαντικότερη απουσία που σημειώθηκε στον χρόνο που μόλις ολοκληρώθηκε, και έχει επίδραση και θα έχει σε όσους έρθουν, είναι ο παντοτινός αποχαιρετισμός ενός ανθρώπου που αγάπησα και αγαπώ πολύ! Στάθηκε πλάι μου με χαμόγελο τις νύχτες που είχα πυρετό. Στάθηκε περήφανη στην μαθητική μου πορεία. Στάθηκε δακρυσμένη στο έναυσμα της πραγματοποίησης του ονείρου μου. Μα χάθηκε πριν σταθεί πλάι μου στην ολοκλήρωση του και την βοηθήσει όπως υποσχέθηκα!
Εύχομαι η ψυχή σου γιαγιά, να είναι ψηλά.Χαρούμενη και πάντα, όσο διαρκεί αυτό το πάντα, να στέκει πλάι μου όπως συνήθως έκανες.
Σημαντική απουσία αλλά η ζωή πάει παρακάτω. Και παρακάτω, ή και παραπάνω είχε ανθρώπους που στάθηκαν και έμειναν δίπλα μου!Σε όλους αυτούς οφείλω το πιο ουσιαστικό ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, για την αποδοχή τους και την συμμετοχή τους στην καθημερινότητα αλλά και στην ζωή μου! Μερικοί νέοι φίλοι ήρθαν, άλλοι απομακρύνθηκαν και άλλοι έφυγαν. Ελπίζω να στάθηκα αντάξιος των προσδικιών τους μέχρι εκεί που φτάσαμε και μέχρι εκεί που θα φτάσουμε.

Λόγια.Παιχνίδια.Εξετάσεις.Εντάσεις.Αποχαιρετισμοί.Σχέσεις.Διασυνδέσεις.Εμπιστοσύνη. και άλλα πολλά,κομμάτια κάθε χρόνου, σφραγίζονται και μετράς μετά από καιρό την ουσία. Μα η ουσία βρέθηκε και στάθηκε σε κάθε μέρα,μοναδική και δική μου
Καρδιογράφημα η όλη ζωή, ο κάθε χρόνος,η κάθε φάση του ανθρώπου!τα "πάνω κάτω" αλλά ακόμα ζωντανοί.Χαχαχ!!Την ζωντάνια που οφείλεται στην παρουσία των κοντινών σου ανθρώπων. Αυτούς ευχαριστώ για το μεγαλείο που προσφέρουν στην κάθε στιγμή μου. Τους οφείλω και ένα σίγουρα ΣΥΓΝΩΜΗ, γιατί ίσως φορτώθηκα και ακούμπησα βάρος στο ήδη υπάρχων δικό τους, αντί να κουβαλήσουμε μαζί το δικό τους!
Αλλά ΚΑΛΗ ΚΑΡΔΙΑ!
εδώ είμαστε για να τα πάρουμε από την αρχή.!

Σήμερα γιορτάζω τα γενέθλια μου!Μα κυρίως γιορτάζω την έναρξη του χρόνου που έρχεται και την προσμονή μου σε καθετί που κρύβει και φυλάει για μένα!

Shine bright like a diamond!:)))

Ευχή μου να κρατηθούν όσο γίνεται περισσότερο μερικοί στην ζωή μου,μιας και ξέρουν αυτοί που με ζουν, τι μπορώ να κάνω για αυτούς! Και να είναι να γρουσουζιά να μοιράζεσαι την ευχή σου. Το βλέπω ως πρόκληση να προσπαθήσω για αυτό!:)

Σε εσάς λοιπόν, τους γνωστούς άγνωστους, εύχομαι τα καλύτερα από καρδιά!Ευχαριστώ για όλα και συνεχίζουμε!Που θα μας βγάλει??Ποιος νοιάζεται? Σημασία έχει αυτό που ζούμε τώρα!Αύριο και όσο πάει,όπου και αν πάει, αν υπάρχει ουσία θα κρατήσει.!
Φιλιά και χρόνια σε όλους τρελά!;)

Μέσα από τα Ερείπια

Η κατεύθυνση ενός ατόμου από την γέννηση μέχρι την δύση του, αποτελεί το πιο παράξενο και παράλληλα ζωντανό αλλά και απρόβλεπτο σενάριο. Κάθε σκηνή, μοιάζει να σφραγίζεται στον χρόνο, να περνάει στο μυαλό και να χαράζεται στην ψυχή, μερικές φορές έντονες χαρακιές η οποίες κρατάνε μέχρι και λίγο πριν την δύση του ανθρώπου!
Όσο περισσότερο πονάει η κάθε χαρακιά, τόσο και πιο βαθιά είναι, τόσο και πιο πολύ μένει, σχεδόν ζωντανή, στο μυαλό κυρίως, μιας και όλα είναι θέματα εγκεφαλικά. Αλλά μένει.
Και τελικά η όποια χαρακιά υπάρχει είναι ουσιαστικά μνήμες ή ασπίδες και φόβος, για τα επόμενα μέτρα αλλά και χιλιόμετρα της διαδρομής καθενός από εμάς.?
Γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Η αδυναμία απάντησης μου στο παραπάνω ερώτημα, ειλικρινά με λυγίζει.
Μέτρησα.Πλήρωσα. Πληγώθηκα. Πόνεσα. Πονάω. Μα ξέρω πως έληξε. αυτή η λήξη όμως νιώθω πως αντικατοπτρίζεται στην σχέση μου με τους ανθρώπους γενικά. Μπορεί μια κατάσταση να συγχέει   τις διαπροσωπικές σχέσεις?
Θεωρώ πως ναι. Γιατί στην τελική αν βγεις από μια κατάσταση και νιώθεις "θύμα" ή απλά "μαλάκας", νομίζω πως σίγουρα η σκέψη που τρέχει στο μυαλό είναι (θα μπορούσε να είναι) "μήπως είμαι?".
Είμαι ή όχι, μπορεί μια σκέψη να "σκλαβώσει" όλες τις σχέσεις, ερωτικές και φιλικές,κυρίως φιλικές, της παρούσας ζωής μου.?
Πφφ. Ειλικρινά εδώ θέλει τσιγάρο!
Εντάξει. στην διαδρομή του κάθε άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με πληθώρα καταστάσεων και άνθρωποι εισέρχονται, κάνουν έναν πέρασμα, μπορεί να μείνουν να θεμελιωθούν ή και να φύγουν. Μπορεί να φύγουν σιωπηλά αλλά αφήνοντας πίσω ερείπια. Από τα ερείπια αυτά μπορείς να αναγεννηθείς. Σημασία τελικά μπορεί να μην έχει ποιος προκάλεσε το οτιδήποτε, αλλά τελικά σημασία έχει η δική σου στάση, στην προκειμένη περίπτωση, η δική μου στάση απέναντι στους ανθρώπους από τους περιβάλλομαι, να μείνει σταθερή με μια όπως πάντα ανθρώπινη πλευρά. Γιατί πάνω από όλα είμαστε αυτό που πάντα ξεχνάμε. Είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ! και κανείς δεν είναι εδώ για να πληρώσει μια, ας πω, έντονη στιγμή κάποιου!

Και επίσης, αν κάποιος λυγίζει και βρεθεί στο σημείο από όπου σήμερα γράφω, μέσα στα ερείπια. Να θυμάται πως:
ΟΣΟ ΧΑΜΗΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΣΕΙΣ, ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΣΕ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ ΝΑ ΑΓΓΙΞΕΙΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ!

Άνθρωπε μικρέ

Άνθρωπε του καναπέ

εσύ μη μου μιλάς.

Εσύ που ζεις με τσιγάρα, τσόντα και καφέ,

εσύ που δεν ξέρεις που χρωστάς.

Άνθρωπε μικρέ,

δεν θέλω να είμαι ρεαλιστής,

στο όνειρο μου να φωτιά,

χρώματα πολλά

και μια καρδιά

λες και είναι εμπρηστής.

Άνθρωπε φτωχέ,

έτσι έμαθα να ζω.

Να μην λέω εαυτέ μου εσύ,
αλλά πρώτα φίλε μου καλέ

ζήσε το όνειρό σου,

πριν το σύστημα

κόψει το φτερό σου.

Εσύ άνθρωπε τρανέ
άνθρωπε μάγκα
άνθρωπε δήθεν,

μην μου μιλάς,   

μην λες πως πονάς,

μην βρίζεις,

μην ξεσπάς,

μην πίνεις,

μην χτυπάς,

μα στον εαυτό σου μίλα

με τα λόγια της καρδιάς,

αυτά που ξέχασες.

Αυτά που έκανες
δρόμο και πέρασες,

τσιγάρα που έσβησες
ανθρώπους που δεν χαιρέτησες
Άνθρωπε δειλέ,
με κόκκινο προχωράς
και όλο ξεχνάς,
στην μοναξιά σου βουτάς,
δεν ξέρεις που πας.
Πού πας?

Έλα σε μένα αν τολμάς

δεν έχω κριτική βαριά

έχω ανθρώπινη αγκαλιά.

Σπασμένες Κορνίζες (Μείνε)

Στις σπασμένες κορνίζες
συσσωρευμένες όλες μαζί,
οι δικές μου ευθύνες.
Κομμάτια από γυαλί
σπαρμένα στο χώμα,
φυτρώνουν όλα μου τα γιατί,
που χτυπάνε το δικό μου σώμα.
Σπασμένες φωνές
πίσω από το γυαλί που σπάει,
την δική σου μορφή σκορπάει,
και γεμίζω βαθιές ουλές.

Στις σπασμένες κορνίζες,
ακέραιη η φωτογραφία,
αναμνήσεις σαν σειρήνες
ζωντανεύουν την ιστορία.
Ένας σπασμένος έρωτας,
θύμα των χιλιομέτρων
ματώνει στην διαδρομή
και σβήνει.Χάνεται μακριά
σαν μια ερωτική πνοή.

Στις σπασμένες κορνίζες,
μείνε.Μα μείνε.
Μην ανοίγεις τις κουρτίνες,
μην ξεκλειδώνεις την πόρτα.
μείνε.Μείνε εδώ.
Στα σπασμένα χρόνια
σε μεθυσμένα σεντόνια
στα φορτισμένα "Σ'αγαπώ".

Μείνε για αυτό,
το ακόμα ζωντανό
δικός μας λεπτό.
Μην ενώσεις κομμάτια.
πάρε καινούργια κορνίζα,
κλείσε τα μάτια
και φίλα με για αυτό.
Για εκείνο που ακόμα νιώθεις.!

Των Φίλων Τα Σπίτια

 Που αλλού μπορώ να εμπιστευτώ την μοναξιά μου?
Κύματα χαράς και στεναχώριας αποπνέουν σε ένα γνώριμο δωμάτιο ενός μικρού σπιτιού κοντά στο κέντρο της πόλης. Στιγμές,χρόνια, λόγια και συζητήσεις ξεπηδούν από τους τοίχους που έκλεισαν όμορφα βράδια και δυνατά ξημερώματα!
Άδει δωμάτιο.Λείπει η χαρά?Ή μήπως μένει η στεναχώρια? "Ο συνδυασμός των αυτών στο πρόσωπο σου λείπει", ακούστηκε μέσω μιας φωτογραφίας. Μια εικόνα και βλέμμα, ότι πλέον έχει απομείνει να ακούει και να βλέπει και να βλέπει την πτώση ενός κορμιού που πάλευε όρθιο για χρόνια να μείνει. Μια εικόνα,όμως, δεν είναι αρκετή ώστε να αποτελέσει την δύναμη εκείνη, την κραυγή και την αγκαλιά, ενδεχομένως, που μια ματωμένη ψυχή γυρεύει.
Λόγια σε μορφή ενός βαρύ τσιγάρου,γίνονται καπνός και χάνονται στο δωμάτιο που συναισθηματικά αποπνικτικό έχει μετατραπεί. Λόγια που δεν λέγονται, κρύβονται στην σιωπή και διανέμονται στα κύτταρα σου,στην σκέψη σου. Λόγια που αυτιά υπάρχουν για να εισβάλουν, αλλά όχι καρδιά για σε αγκαλιάσει.
Είναι οι στιγμές εκείνες που μοιάζει λυτρωμός το σπίτι που σφράγισε μερικές στιγμές στον χρόνο. Οι στιγμές εκείνες, στο σπίτι του φίλου, αποτελούν την όαση στην έρημο και τον επίδεσμο στην πληγή.
Τα σπίτια των φίλων, τις δύσκολες ώρες γνωστά καταφύγια. Φωλιά για δραπέτες από οποιοδήποτε προβληματισμό, από όνειρα και πραγματικότητα.  Φωλιά. Ζεστή,γνωστή,οικεία, άμεσα δική σου. Πόσο δική σου? Αρκετή για να νιώσεις σπουργίτι.
Τα σπίτια εκείνα, αυτά τα σπίτια των φίλων, είναι όμορφα. ίσως από τα πιο όμορφα που έχει αντικρίσει. όχι γιατί διακοσμούνται από κάποιο συγκεκριμένο στυλ, αλλά γιατί όλη η ομορφιά τους κρύβεται στον ένοικο ή ιδιοκτήτη του.
Αυτές τις κρίσιμες ώρες....
Τα σπίτια των φίλων....θα ήταν ιδανικά. ΑΛΛΑ....
αλλά!! :/

http://www.youtube.com/watch?v=F-wUnT12pms

Μονάχα ένα πράγμα απόψε μη μου αρνηθείς

να μείνω σπίτι σου κι εσύ εδώ κοντά μου.

άνοιξε μου...

Δεν είπα στους φίλους μου για σένα

Δεν είπα στους φίλους μου για σένα
πως σε έχω φυλακτό στα στήθια
μια λέξη στην νύχτα
και ένα χάδι στην ημέρα.

Δεν είπα στους φίλους μου για σένα
πως πλάι σου νιώθω δυνατός
μια σκέψη δυνατή
μια ερωτευμένη ψυχή.

Είπα και πάλι ένα ψέμα
έκρυψα πάλι την αλήθεια,
σαν όνειρο που χάνω
όταν στον  ήλιο ξυπνάω.

Δεν είπα στους φίλους μου για σένα
δεν είπα πως νιώθω
πως αγαπώ
πώς πλάι σου είμαι εγώ.

Δεν είπα σε κανέναν για σένα,
έγινες συνήθεια στην σιωπή
μια μονό δική μας στιγμή
σε λόγια που χάθηκαν στην μέρα.

Είπα για σένα ένα ψέμα
σε έκρυψα μέσα σε σεντόνια
σε χάρηκα μέσα στα χρόνια
μόνο εμείς το ξέραμε.

Δεν είπα στους φίλους μου για σένα
χάθηκα στα δικά τους
μα σε άφησα για μένα,
πνοή δική μου,
σημασία,δική μου!

Ποιος αλήθεια νοιάζεται
πέρα από μας
για την αγάπη
που φτιάχτηκε για μας?